City of Brass

Μια διαφορετική και σκληρή εκδοχή του Αλαντίν.

Ετοιμαστείτε να ταξιδέψετε σε παραμυθένιες ερήμους όπου θα προσπαθήσετε να επιβιώσετε από πολλές παγίδες και νεκροζώντανους. Αυτό τουλάχιστον υπόσχεται το City of Brass, μια νέα indie προσπάθεια για το Rogue-Lite genre. Το δημιούργημα της Uppercut Games, ομάδα η οποία είχε δουλέψει στο παρελθόν σε τίτλους όπως το Bioshock και Bioshock 2, αρχικά θα σας γοητεύσει αλλά σχεδόν αμέσως θα σας προσγειώσει άτσαλα στη πραγματικότητα.

O lead designer τoυ τίτλου, Ed Orman, είχε δηλώσει πως όσο βελτιώνονται οι ικανότητές σας και ανακαλύπτετε νέους τρόπους να εξαπατάτε το θάνατο, θα επιβιώσετε στο City of Brass. Τελικά ισχύουν τα λεγόμενά του; Έχουμε γευτεί στο παρελθόν διάφορα παρόμοια games αλλά το City of Brass ξεχωρίζει καθώς δεν συγχωρεί το παραμικρό λάθος. Πρόκειται για έναν τίτλο με ωραία “ανατολίτικη” αισθητική που απαιτεί όμως και ατσάλινα νεύρα.

Καταραμένη άμμος
Ο ανώνυμος πρωταγωνιστής μας βρίσκει μπροστά του ένα τζίνι το οποίο ανασηκώνει μια ολόκληρη πόλη από την άμμο της απέραντης ερήμου. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο, σκοπός σας είναι να εισχωρήσετε και να συλλέξετε οποιοδήποτε θησαυρό βρείτε αλλά και να βγείτε ζωντανοί από κει. Αυτό βασικά είναι και το σενάριο του τίτλου, αν μπορεί να θεωρηθεί σενάριο αυτό βέβαια. Η αλήθεια είναι ότι εύκολα μπορεί να ειπωθεί αυτή η αποστολή αλλά στη πραγματικότητα είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα.

Στην καταραμένη City of Brass λοιπόν, αναλαμβάνετε το ρόλο ενός κλέφτη, ο οποίος καλείται να υπερνικήσει διάφορες προκλήσεις αναζητώντας έναν θρυλικό θησαυρό. Τα συνεχόμενα δωμάτια καθώς και οι τεράστιες αυλές είναι πλυμμυρισμένες με απέθαντους εχθρούς και θανατηφόρες παγίδες που αποσκοπούν σε ένα και μόνο πράγμα: το θάνατό σας. Το συνεχώς εναλλασσόμενο περιβάλλον καθώς και η μάχη ενάντια στο χρόνο κάνουν την αποστολή σας ακόμα πιο δύσκολη αλλά ευτυχώς έχετε μια βοήθεια. Ένα γιαταγάνι και ένα μαστίγιο είναι οι σύντροφοί σας όπου σε συνεργασία με το μυαλό σας πρέπει να καταφέρετε να βγείτε ζωντανοί από αυτή την τρομακτική και σκοτεινή πόλη.

Δείξ’ τους το θάνατο και θα είναι ευχαριστημένοι με τον πυρετό
Το City of Brass θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για έναν παράδεισο που προορίζεται κατά κύριο λόγο σε speedrunners και gamers που τους αρέσει να διαγωνίζονται για highscores. Διαθέτει δεκατρείς αποστολές με αρκετές δόσεις δυσκολίας, μέσα στις οποίες υπάρχουν συνολικά τρία μεγάλα boss fights και ένα τελικό το οποίο αποτελεί και το τελευταίο level. Αφού τις περάσετε όλες θα δείτε ένα συνολικό σκορ με τον χρόνο που κάνατε για να παίξετε όλες τις αποστολές συνεχόμενα. Επειδή όμως ο τίτλος τηρεί το Rogue-Lite χαρακτήρα του, δεν μπορείτε να παίξετε την κάθε μία ξεχωριστά παρά μόνο όταν καταφέρετε να περάσετε κάποια επίπεδα τα οποία ξεκλειδώνουν portals για τηλεμεταφορά σε μετέπειτα levels.

Για να περάσετε όλα τα levels θα πρέπει να περάσετε από ορδές νεκροζώντανων (ως επί το πλείστον αραβικής καταγωγής) καθώς και διαφόρων παγίδων που κρύβονται πίσω από κάθε πόρτα ή σχεδόν σε κάθε σας βήμα. Μπορείτε να ορμήσετε σαν ένας άλλος πρίγκηπας της Περσίας και να σφάξετε ότι βρείτε στο διάβα σας ή να παίξετε με τον τρόπο του Αλαντίν ο οποίος απαιτεί γρήγορες κινήσεις αποφυγής και περισυλλογή θησαυρών. Το καλύτερο βέβαια είναι να κάνετε έναν σωστό συνδυασμό των δυο στυλ για να επιτύχετε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Εξερευνώντας τους δρόμους του City of Brass θα βρείτε αρκετούς θησαυρούς που θα σας χαρίσουν χρήματα τα οποία ξοδεύετε σε διάφορα τζίνι που θα συναντήσετε. Αμέσως καταλαβαίνετε ότι η περαιτέρω εξερεύνηση, ειδικά αν τα βρείτε «σκούρα», ίσως αποβεί αρκετά χρήσιμη και σωτήρια. Στα τζίνι μπορείτε να αγοράσετε εξοπλισμό, όπλα, ικανότητες ακόμη και να αποθηκεύσετε κάποιο αντικείμενο έτσι ώστε αν χάσετε να το ξαναβρείτε μόλις ξεκινήσετε ξανά από την αρχή τη περιπέτειά σας δωρεάν. Καλώς ή κακώς όμως, αυτή η διαδικασία είναι τυχαία και δεν μπορείτε να βασιστείτε σε αυτή. Μπορεί να έχετε ανάγκη για health και το τζίνι να σας έχει επιλογή μόνο για εξοπλισμό ο οποίος, για εκείνη τη χρονική στιγμή τουλάχιστον, να είναι πρακτικά άχρηστος.

Μη ξεχνάτε βέβαια το γεγονός πως κάθε ιστορία που περιλαμβάνει τζίνι και σέβεται τον εαυτό της διαθέτει το κομμάτι των τριών ευχών που οφείλει να πραγματοποιήσει το τζίνι σε αυτόν που το απελευθέρωσε. Έτσι κι εδώ μπορείτε να πραγματοποιήσετε μέχρι τρεις ευχές κάθε φορά που συναντάτε κάποιο τζίνι σε κάθε run. Δεν έχετε χρήματα για να αγοράσετε το φλεγόμενο μαστίγιο; Πραγματοποιήστε μια ευχή και το μαστίγιο είναι πλέον δικό σας. Θέλετε να χρησιμοποιήσετε κάποιο portal για να μεταβείτε σε μετέπειτα επίπεδα; Ανάλογα το επίπεδο θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε μια, δυο ή και τις τρεις ευχές σας.

Υπάρχει life bar η οποία είναι σχετικά μικρή και με λίγα μόλις χτυπήματα θα βρεθείτε στη δυσάρεστη θέση να βλέπετε τα ραδίκια ανάποδα. Για αυτό το λόγο πρέπει να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στο πως προσεγγίζετε τους εχθρούς σας. Από την άλλη, οι περισσότεροι από αυτούς εξαφανίζονται με ένα ή δύο χτυπήματα, με εξαίρεση κάποιους εχθρούς οι οποίοι είναι εξοπλισμένοι με ασπίδα και θέλουν διαφορετική αντιμετώπιση.

Ο χειρισμός είναι πρακτικός και εύχρηστος χωρίς περίεργες εντολές ή περίπλοκες τεχνικές. Φανταστείτε ένα απλό FPS όπου με τον αριστερό μοχλό κινείτε τον ανώνυμο χαρακτήρα σας, με τον δεξί σημαδεύετε και με το R2 και L2 εξαπολύετε επιθετικά χτυπήματα με το γιαταγάνι και το μαστίγιο αντίστοιχα. Μπορείτε να κάνετε crouch και άλμα για να φτάσετε σε διάφορα σημεία, να απωθήσετε εχθρούς με το πάτημα του R1 και με το L1 μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τη δυνατότητα τραβήγματος που έχει το μαστίγιο για να τραβήξετε αντικείμενα και να κάνετε stun στους εχθρούς. Υπάρχει ένα θεματάκι όσον αφορά την αμεσότητα των χτυπημάτων αλλά είναι θέμα συνήθειας και όχι προβληματικών controls.

Οι εχθροί ποικίλλουν και αυτό βοηθά αρκετά στην εξάλειψη της μονοτονίας αλλά οι παγίδες κουράζουν από ένα σημείο και μετά. Υπάρχουν καταπακτές που προκαλούν instant death, σπαθιά που πετάγονται από το πάτωμα, πόρτες που ανοιγοκλείνουν επικίνδυνα και άλλες οι οποίες ανεβάζουν αρκετά το βαθμό πρόκλησης του τίτλου. Όταν όμως δεν μπορείτε να τις ξεχωρίσετε -ειδικά στα level που λαμβάνουν χώρα νυχτερινές ώρες- δεν θα καταλαβαίνετε τι συνέβη.

Σύντομα πρέπει να αρχίσετε να αποδέχεστε ότι ο θάνατος είναι… συμπρωταγωνιστής σας

Η αλήθεια είναι πως η διάρκεια του City of Brass φαίνεται να είναι πολύ μικρή. Τυπικά, μιλάμε για μιάμιση ώρα gameplay για να ολοκληρώσετε όλες τις αποστολές και η διαδικασία εκμάθησης είναι αρκετά γρήγορη. Από αυτήν την άποψη και μόνο μιλάμε για ένα τίτλο με ελάχιστο περιεχόμενο και εν μέρει είναι αλήθεια εφόσον δεν έχετε σκοπό να εντρυφήσετε περαιτέρω σε αυτό τον θανατηφόρο ανατολίτικο κόσμο. Αλλά…

Οι αποστολές είναι random generated οπότε δεν υπάρχει συγκεκριμένο μονοπάτι που μπορείτε να ακολουθήσετε και όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Το level design σώζει τη κατάσταση καθώς υπάρχουν διάφορα μονοπάτια να επιλέξετε αλλά η δυσκολία του City of Brass είναι αρκετά υψηλή και κάπως απαγορευτική. Παρόλο που στο κεντρικό μενού μπορείτε να επιλέξετε διάφορα divine blessings (λιγότεροι εχθροί στα levels, μεγαλύτερη health bar κ.ά) για να ξεκινήσετε την περιπέτειά σας με μια μεγαλύτερη ευκολία θα καταλήξετε στο παλιό καλό ρητό του «όσο πιο πολύ παίζετε τόσο καλύτεροι γίνεστε». Για τους μαζοχιστές υπάρχουν και τα divine burdens που δυσκολεύουν τη ζωή σας ακόμα περισσότερο.

Τα boss fights είναι αρκετά εντυπωσιακά αλλά δεν υπάρχει εξήγηση για το που έχει αδυναμία αλλά ούτε κάποια life bar για να ενημερώνεστε αν έχουν αντίκτυπο τα χτυπήματά σας. Με άλλα λόγια, μπορεί να έχετε καταφέρει να φτάσετε αλώβητοι στο τελικό boss και μέχρι να καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε, έχετε επισκεφθεί τα διαμερίσματα του Άδη και άντε πάλι από την αρχή όπου και πάλι υπάρχουν αρκετές πιθανότητες (99% το λιγότερο) να συμβεί πάλι το ίδιο. Αυτό όμως μπορεί να καταντήσει πολύ γρήγορα κουραστικό και η επανάληψη είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτό. Permanent death σημαίνει ότι χάνετε τα πάντα -και εννοούμε τα πάντα- και ξεκινάτε πάλι από το μηδέν.

Η πολλή λιακάδα δημιουργεί έρημο
Τα τοπία είναι καλοσχεδιασμένα και αποτυπώνουν έντονα την μεσανατολική κουλτούρα αν και σε πολλά σημεία καταντούν επαναλαμβανόμενα. Ακόμη, όταν γύρω σας υπάρχουν πολλοί εχθροί ταυτόχρονα υπάρχει έντονη πτώση στο frame rate πράγμα κάπως περίεργο καθώς πρόσφατοι και πιο περίπλοκοι τίτλοι δεν είχαν τέτοιο θέμα. Γενικότερα, σε καμία περίπτωση η ποιότητα των γραφικών δεν αγγίζει τα στάνταρ άλλων ανάλογων τίτλων δράσης, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι το παιχνίδι δεν έχει καλά γραφικά.

Όπως και στο κομμάτι των γραφικών έτσι και στον ήχο δεν υπάρχουν και πολλά που μπορούν να ειπωθούν. Τα ηχητικά εφέ είναι λίγα και δεν βελτιώνουν την εμπειρία με κάποιον τρόπο. Υπάρχει ένα υποτυπώδες ambient theme στο background αλλά και να κλείσετε τον ήχο τελείως για να βάλετε μουσική δεν θα χάσετε και τίποτα. Κρίμα, καθώς θα έδινε κάποιους παραπάνω πόντους όσον αφορά τη ποιότητα του τίτλου στον ηχητικό του τομέα.

Αν έχεις νερό δεν χρειάζεται να καθαριστείς με άμμο
To City of Brass εστιάζει στον πυρήνα του gaming που είναι το gameplay. Αντλεί έμπνευση από τις ταινίες Indiana Jones και τις Χίλιες και Μια Νύχτες αλλά τελικά δεν χαρακτηρίζεται σαν Action-Adventure με κάμερα πρώτου προσώπου που είχαν υποσχεθεί οι developers αλλά πρόκειται για ένα σκληρό Rogue-Lite Dungeon Crawler. Για να είμαστε ειλικρινείς, το City of Brass μάλλον αναπτύχθηκε για ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό.

Όσοι διαθέτετε τόνους υπομονής και απολαμβάνετε να κάνετε speedrunning, achievement/trophy hunting και να διαγωνίζεστε με άλλους gamers για highscores σίγουρα θα είναι μια πολύ καλή επιλογή. Οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να το δοκιμάσετε ή …να το προσπεράσετε για αποφυγή εκτόξευσης του controller σε τροχιά γύρω από τον Algol, τον λαμπρό αστέρα στον αστερισμό του Περσέα και, συγκεκριμένα, τον βήτα (β) Περσέως.

Θετικά:
- Αρκετή πρόκληση
- Ποικιλία εχθρών
- Καλό level design
- Εύχρηστος χειρισμός

Αρνητικά:
- Πτώση των frames όταν εμφανίζονται αρκετοί εχθροί
- Υψηλός βαθμός δυσκολίας που κουράζει
- Έλλειψη περιεχομένου
- Αδιάφορος ήχος

Βαθμολογία
Γραφικά: 7
Ήχος: 5
Gameplay: 7
Αντοχή: 7
Γενικά: 6.5

Μια αξιόλογη προσπάθεια που προορίζεται αποκλειστικά για το hardcore κοινό που απευθύνεται.

Μάρκος Ασκανιάν