Thomas Was Alone

Αγαπήστε την γεωμετρία.

Τελικά αυτοί οι μουσικοί της Jazz είναι τεράστιες μεγαλοφυΐες και δεν αναφέρομαι μόνο στην μουσική τους παιδεία, για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το τι σημαίνει να παίζεις Jazz (πολλώ μάλλον να συνθέτεις) ρίχτε ένα βλέφαρο στην περσινή οσκαρική ταινία Whiplash. To 1920 μαύροι και λευκοί καλλιτέχνες της Jazz μαζεύονταν σε μουσικά στέκια μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος τους και άφηναν να αναβλύζει ελεύθερη η δημιουργικότητα τους, εκτοξεύοντας δεξιά και αριστερά νότες που ενίοτε έπαιρναν την μορφή κομματιών γραμμένων σε παρτιτούρες. Σχεδόν έναν αιώνα μετά την ανακάλυψη των Jam Sessions (έτσι ονομάστηκαν οι προαναφερθείσες μουσικές βραδιές) οι επαγγελματίες της video game βιομηχανίας είπαν να συμβαδίσουν με την τακτική των καλλιτεχνών, διοργανώνοντας προσωπικές ή δημόσιες συνεδρίες με απώτερο σκοπό τον σχεδιασμό βιντεοπαιχνιδιών.

Τα εν λόγω events ονομάστηκαν game jams και συγκέντρωσαν στους κόλπους τους προγραμματιστές, σχεδιαστές παιχνιδιών και καλλιτέχνες. Στην διάρκεια τους όλοι οι δημιουργικοί άνθρωποι που λαμβάνουν μέρος χωρίζονται σε ομάδες και τους δίδεται ένα σταθερό χρονικό περιθώριο (αυτό κυμαίνεται από 24 ώρες μέχρι μερικές μέρες) έως ότου υλοποιήσουν την έμπνευση τους. Στην διάρκεια ενός 24ωρου game jam, ο βρετανός σχεδιαστής βιντεοπαιχνιδιών Mike Bithell είχε την φαεινή ιδέα να συνθέσει ένα τίτλο με πρωταγωνιστές μια σειρά από τετράπλευρα πολύγωνα. Όσο προχωρούσε το game jam τόσο η ιδέα «άνθιζε» όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα, στο φινάλε του, ο Bithell να έχει στα χέρια του ένα ολοκληρωμένο video game βασισμένο στην κλασική multimedia πλατφόρμα του Adobe Flash.

Προσφέροντάς το δωρεάν σε πασίγνωστη ιστοσελίδα αφιερωμένη στα browser games, ο Bithell παρατήρησε κατάπληκτος ότι οι παίκτες που ασχολήθηκαν μαζί του μετά από μια μόλις εβδομάδα ξεπερνούσαν τους 100.000. Ο ταλαντούχος σχεδιαστής που τότε εργαζόταν στην εταιρεία ανάπτυξης Blitz Games Studios, συνειδητοποίησε ότι η ιδέα του είχε προοπτικές για μεγάλη εμπορική επιτυχία και έτσι στρώθηκε στην δουλειά, επεκτείνοντας το project του στις εκτός γραφείου ώρες. Αν εξαιρέσουμε την ανεκτίμητη αξία των χιλιάδων εργατοωρών που έριξε στο project του, το Thomas Was Alone στοίχισε στον Bithell 5.000 λίρες και ένα συμπληρωματικό δυαράκι για να μισθώσει τις φωνητικές υπηρεσίες του κωμικού Danny Wallace, περισσότερο γνωστού μας σαν Shaun Hastings, χαρακτήρα που εμφανίστηκε σε όλα τα Assassin’s Creed από το δεύτερο και μετά. Το πάθος που ενστάλαξε ο Bithell στην δημιουργία του Thomas Was Alone εξύψωσε ένα απλοϊκό φαινομενικά τίτλο σε δυσθεώρητα ύψη αρτιότητας.

Και τα A.I. τρελάθηκαν!
Στην περίπτωση του είδους μας, η συνείδηση του εαυτού μας περνά πολλά στάδια ανάπτυξης που απαιτούνται προκειμένου να ωριμάσουμε αρμονικά για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις τις ζωής. Στην περίπτωση όμως των ψηφιακών όντων που θα χειριστείτε στο Thomas Was Alone, η αυτοσυνειδησία προέκυψε κάπως απότομα. Η εταιρεία Artificial Life Solutions διέθετε μια στρατιά προγραμματιστών αφοσιωμένων στο να εφευρίσκουν ολοένα και τελειότερα προγράμματα που θα επίλυαν τα προβλήματα των πελατών τους. Ένα από αυτά τα προγράμματα αποδείχτηκε μεγάλη αποτυχία οπότε οι προγραμματιστές του άρχισαν να του προσθέτουν ξεκάρφωτες ρουτίνες για την πλάκα τους. Το αποτέλεσμα ήταν η γέννηση του Thomas, μιας τεχνητής νοημοσύνης που αντιλήφθηκε τον περιβάλλοντα χώρο του υπολογιστικού συστήματος σαν ένα μουντό κόσμο γεμάτο περίεργα γεωμετρικά σχήματα.

Αμέσως ο Thomas άρχισε την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του ανακαλύπτοντας σταδιακά όλες τις δεξιότητες που του προσέφερε το τετράπλευρο κορμί του. Διεισδύοντας βαθιά στο λειτουργικό σύστημα συνάντησε και άλλες τεχνητές νοημοσύνες με ποικίλα σχήματα και ικανότητες, συνεργαζόμενος μαζί τους με απώτερο σκοπό την απελευθέρωση από τα στενά πλαίσια του κόσμου του και την πρόσβαση σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης. Εκτός από τα φυσικά εμπόδια, τα φιλόδοξα «ζωντανά» προγράμματα έχουν να αντιμετωπίσουν το Pixel Cloud, ένα σκοτεινό νέφος από pixels που τα καταβροχθίζει στέλνοντας τα σε μια περιοχή του λειτουργικού συστήματος από όπου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν, ένα είδος ψηφιακής φυλακής υψίστης ασφαλείας. Το αναθεματισμένο αυτό νέφος μου θύμισε τον μαύρο καπνό από την σειρά Lost γιατί εμφανίζεται πάντα ξαφνικά και είναι ανίκητο!

Το κεντρικό σενάριο του Thomas Was Alone είναι συναρπαστικό και η αφήγηση εκτυλίσσεται με ιδιοφυή τρόπο παρά τα χαμηλά production values. Πριν από κάθε σενάριο καταβρόχθιζα με βουλιμία τις σύντομες υπηρεσιακές αναφορές των ιθυνόντων της Artificial Life Solutions που καταγράφουν την γέννηση των A.I. και τις ραγδαίες αλλαγές που επέφεραν στην εταιρεία αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Στην διάρκεια των levels, ο Bithell φρόντισε να τροφοδοτήσει τα A.I. με ανεπανάληπτες προσωπικότητες που αποκαλύπτονται διαμέσου του πετυχημένου voice acting, επιτρέποντάς μας να νοιώσουμε την αγωνία αλλά και τα συναισθήματα που κατακλύζουν τις παράξενες αυτές μορφές ζωής.

Χοροπηδώντας από πίστα σε πίστα
Ο γεωμετρικός εφιάλτης του Thomas Was Alone αποτελεί το τελειότερο πεδίο εξάσκησης για τους δεξιοτέχνες παίκτες και μόνιμους λάτρεις του platform είδους όπως ο γράφοντας. Συνολικά 16 πολυγωνικοί χαρακτήρες τέθηκαν διαδοχικά στην διάθεση μου από πίστα σε πίστα και ο μόχθος που κατέβαλα για να τους οδηγήσω στις εξόδους των επιπέδων μου πρόσφερε μεγάλη ικανοποίηση. Στο τέλος των πιστών υπάρχουν πύλες που έχουν το σχήμα κάθε πολύγωνου το οποίο ελέγχετε την δεδομένη στιγμή και η επιδίωξη των τετραπλεύρων σας είναι να περάσουν από αυτές ταυτόχρονα. Η επιθυμία παράλληλης δραπέτευσης των ελεγχόμενων A.I. οδηγεί σε απίθανους συνδυασμούς προκειμένου να συγχρονιστούν οι προσπάθειες τους.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αποκτώντας τον έλεγχο του Thomas ένοιωσα το ίδιο δέος με τον χαρακτήρα μου αντικρίζοντας ένα ευρύ σκοτεινό τοπίο με μια λευκή πύλη λίγο παραπέρα. Οδηγώντας τον μέσα από την πύλη ο κόσμος του γέμισε γωνίες και χαρακτηριστικά γεωμετρικά σχήματα που σχηματίζουν πλατφόρμες και σκάλες αλλά ο σκοπός του Thomas εξακολουθούσε να είναι η πρόσβαση στην λευκή πύλη. Προς μεγάλη μου χαρά βρέθηκα ξανά μπροστά στον αιώνιο εχθρό μου στα Platform, την καταραμένη βαρύτητα που προσπαθούσε να μου στερήσει την έξοδο διαφυγής μου. Με την αλτική ικανότητα του Thomas ξεπέρασα τα πρώτα εμπόδια ενώ άλλα πήραν την θέση τους όπως το τοξικό νερό και πλατφόρμες γεμάτες καρφιά που έχουν την τάση να μετακινούνται που και που.

Το gameplay εκτοξεύεται όσο μεγαλώνει ο αριθμός των τετραπλεύρων που στέκονται στο πλευρό σας διότι μόνο ο σωστός συνδυασμός των προσόντων τους μπορεί να οδηγήσει στην νίκη. Για παράδειγμα, βρέθηκα μπροστά σε μια σκάλα που οι δύο από τους τρεις μου ήρωες είχαν άνετη πρόσβαση λόγω αλτικότητας αλλά ο τρίτος δεν ήταν σε θέση να την σκαρφαλώσει. Αμέσως μου τέθηκε το ερώτημα του πως θα καταφέρει ο Chris που δεν μπορεί να πηδήξει ούτε εφημερίδα να φτάσει στην πλατφόρμα που θέλω. Η απάντηση ήταν απλή στην εκτέλεση αλλά περίπλοκη στον σχεδιασμό. Ο John στάθηκε σαν…όρθιο χιλιόμετρο κάτω από την πλατφόρμα, ο Chris σκαρφάλωσε πάνω στον Thomas και μετά πήδηξε στο «κεφάλι» του John αλλά πάλι δεν μπορούσε να φτάσει με το άλμα του στο επίπεδο που ήθελε. Αμέσως ο Chris έκανε χώρο στην επιφάνεια του John για να σκαρφαλώσει με άλμα ο Thomas, πήδηξε πάνω του και το επόμενο άλμα τον έφερε εκεί που ήθελε και η πορεία τους συνεχίστηκε.

Τα ηλεκτρονικά όνειρα των τετραπλεύρων
Το παραπάνω είναι ένα απλό παράδειγμα του τρόπου σκέψης που απαιτεί το Thomas Was Alone για την υπερπήδηση όλων των προκλήσεων. Οι μετέπειτα χαρακτήρες που προστίθενται στη συντροφιά του Thomas είναι απείρως πιο συναρπαστικοί λόγω των ιδιοτήτων τους και κυρίως τα θηλυκά A.I. Η Claire ας πούμε στον πραγματικό κόσμο θα ήταν το αντίστοιχο μιας γυναίκας που μοιάζει με δίφυλλη ντουλάπα από το πάχος! Λόγω βάρους δεν έχει σοβαρό άλμα αλλά χάρις στον όγκο της μπορεί να επιπλέει στο τοξικό νερό, μετατρεπόμενη σε βάρκα για να περάσουν οι υπόλοιποι τα επικίνδυνα σημεία. Όλους τους ήρωες μπορείτε να τους φανταστείτε να αντιστοιχούν σε κάποιο υπαρκτό πλάσμα ή αντικείμενο (ο John θα μπορούσε να είναι ψηλολέλεκας μπασκετμπολίστας, η Team Jump μια οικογένεια ακροβατών του τσίρκου, η Laura ένα ροζ χαλί κ.ο.κ.) γεγονός που βοηθά την φαντασία σας να γεμίσει τα κενά που αφήνουν τα ακατέργαστα γραφικά.

Αν το Thomas Was Alone διέθετε και heads–up display για να καταγράφει ανά πάσα στιγμή τα επιτεύγματα μου (άλματα, θάνατοι χαρακτήρων, απόσταση που διένυσα) θα το αποκαλούσα αριστούργημα.

Οι ιδανικότεροι ήρωες για γρήγορη περιπλάνηση στις πίστες υπήρξαν για μένα ο John, η Sarah και ο Benjamin. Οι πρώτοι δύο έχουν καταπληκτικό άλμα και έτσι κινούνται σε όλες τις πλατφόρμες χωρίς την βοήθεια των υπολοίπων ενώ ο Benjamin με το jetpack του εξαφανίζει την βαρύτητα κατά βούληση, φτάνοντας στα υψηλότερα σημεία μέσα σε δευτερόλεπτα. Οι κορυφαίες στιγμές του Thomas Was Alone είναι όταν υπάρχουν τουλάχιστον πέντε playable πολύγωνα σε μια πίστα. Μόλις κατορθώσετε να τους κάνετε να συνεργαστούν μέχρι την τελική έξοδο του επιπέδου θα νιώσετε μια τέτοια αίσθηση ικανοποίησης που λίγα Platform games και video games γενικότερα μπορούν να προσφέρουν.

Το Thomas Was Alone είναι μια μοναδική platform εμπειρία που έχει στην διάθεση του τα καλύτερα συστατικά των τίτλων του είδους με αποτέλεσμα να προσφέρει συναισθήματα έντονης ευχαρίστησης σε όποιον ασχοληθεί μαζί του. Αυτό συμβαίνει διότι η ολοένα αυξανόμενη δυσκολία των εμποδίων που συνεπάγεται πολυπλοκότερους συνδυασμούς κινήσεων από τα πολύγωνα για να τα ξεπεράσουν, αυξάνει την εκτίμηση που έχουμε στις ικανότητες μας δηλαδή μας κάνει να νοιώθουμε ολοένα και ικανότεροι. Στις καλύτερες στιγμές που πέρασα ασχολούμενος μαζί του αναγνωρίζω την ενασχόληση μου με τον Paul. Πρόκειται για ένα τετράπλευρο στο ίδιο μέγεθος με τον Thomas αλλά με μια ειδοποιό διαφορά. Ο Paul κινείται σε ένα αντεστραμμένο πεδίο βαρύτητας δηλαδή περπατάει στο ταβάνι και κάνει άλματα προς το πάτωμα! Μόλις τον κουμαντάρετε και νιώσετε την μέχρι πρότινος αντίληψη σας για τον χώρο του παιχνιδιού να αλλάζει εντελώς θα με θυμηθείτε.

Συμβαδίζοντας με την λογική των κορυφαίων Platform, το Thomas Was Alone έχει αρκετά σημεία στον γεωμετρικό του κόσμο που δεν φαίνονται εκ πρώτης όψεως και περιέχουν ορισμένα pickups των οποίων η απόκτηση θα σας χαρίσει τα αντίστοιχα achievements. Σίγουρα είμαι μεγάλος fan των steam achievements αλλά μετά την συντριβή του παιχνιδιού μέσα σε μόλις 4 ώρες δεν είχα την διάθεση να επανέλθω στις πίστες του κυνηγώντας τα pickups που δεν «ξεκλείδωσα».

Εκτός από τα achievements που δεν τα θεωρώ σοβαρό λόγο για να ασχοληθείτε ξανά μαζί του, το Thomas Was Alone μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ψηφιακή εγκεφαλική άσκηση κάθε φορά που θέλετε να επιταχύνετε τις επεξεργαστικές ικανότητες του εγκεφάλου σας. Έτσι, δοθέντος της μικρής χωρητικότητας που καταλαμβάνει στον σκληρό σας δίσκο, μπορείτε να το έχετε μόνιμα εγκατεστημένο και να επανέρχεστε για να παίξετε στα γρήγορα ένα σενάριο ενισχύοντας την πνευματική σας εστίαση.

Επιστροφή στο Atari 2600
Το πρώτο video game που πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό μου παίζοντας το Thomas Was Alone είναι το αξέχαστο H.Ε.R.O. του Atari 2600. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, τα γραφικά του Thomas Was Alone είναι λιτότερα και από εκείνο το old school «διαμάντι», συνθέτοντας μια μινιμαλιστική οπτικά εμπειρία. Αντίστοιχα, το animation του είναι τόσο απλό όσο θα περιμένατε να είναι η κίνηση ενός πολύγωνου που μπορεί να αναπηδήσει. Το μόνο αξιοσημείωτο στοιχείο των γραφικών είναι τα χρώματα και τα σχήματα του game κόσμου που αποπνέουν μια αλλόκοτη ατμόσφαιρα.

Την ώρα που τα A.I. μάχονται για την ελευθερία στην ψηφιακή τους φυλακή, μια απαλή μουσική με νοσταλγική χροιά χαϊδεύει τα αυτιά μας, προξενώντας συναισθηματική ταύτιση με τους χαρακτήρες και θλίψη για τις περιπέτειες τους. Το voice acting έρχεται να ολοκληρώσει την εμπειρία με την φωνή του Danny Wallace να χαρίζει ζωή στον συναισθηματικό κόσμο των πολυγώνων μα, επιτρέποντας περαιτέρω ταύτιση μαζί τους. Θα σας εκπλήξει ευχάριστα η θετική επιρροή του ηχητικού τμήματος του παιχνιδιού που χωρίς αυτή θα έμοιαζε με ένα συνονθύλευμα από «γραφικά – τελίτσες», δηλαδή άψυχο.

Ο Thomas δεν θα είναι ποτέ ξανά μόνος του χωρίς εμάς!
Το Thomas Was Alone είναι μια καραμπινάτη περίπτωση βιντεοπαιχνιδιού που καταφέρνει να κερδίσει τον θαυμασμό μας παρότι χωλαίνει σε επίπεδο παραγωγής. Το υποδειγματικό Platform gameplay του δεν με κούρασε ούτε για μια στιγμή γι’ αυτό και το τερμάτισα σερί την ίδια μέρα, επιθυμώντας με μανία να συνεχίσω την θριαμβευτική μου πορεία στον υπέροχο κόσμο του. Κατά την γνώμη μου ο Bithell αξίζει έως έναν βαθμό τα 8 ευρώ που ζητάει διαμέσου του Steam για το δημιούργημά του, αν και θα απογοητεύσει σε μεγάλο βαθμό όσους επιθυμούν μεγαλύτερη διάρκεια και υψηλότερα production values.

Θετικά:
- Φανταστικές Platform συγκινήσεις σε old school αισθητική
- Χαρακτήρες που απολαμβάνεις την συνεργασία μεταξύ τους και την χειραγώγηση των ικανοτήτων τους
- Μουσική και voice acting που δίνει ζωή στα άψυχα πολύγωνα

Αρνητικά:
- Γραφικά περασμένων γενεών
- Μικρή διάρκεια
- Πολύ χαμηλό replayability

Βαθμολογία
Γραφικά: 2
Ήχος: 7.5
Gameplay: 8.5
Αντοχή: 3
Γενικά: 7

Τόσο εθιστικό που δείχνει με απλό τρόπο το πως μπορεί να στηθεί ένα indie Platform.

Γιάννης Μοσχονάς