Hunt: Showdown

Τα μυστικά του βάλτου φυλάσσονται από δαίμονες.  

Η ίδρυση της εταιρείας ανάπτυξης Crytek το 1999 από τα αδέρφια Yerli στην Γερμανία υπήρξε σημαδιακή για την gaming βιομηχανία. Η δημιουργία της CryEngine, η ανάπτυξη του Far Cry που ξεφούρνισε μια ολόκληρη σειρά κορυφαίων FPS, τα Crysis και η επανάσταση που έφεραν στην τεχνολογική διάσταση των games είναι η περήφανη κληρονομιά της Crytek μέχρι σήμερα. Με το Hunt: Showdown η Crytek φιλοδοξεί να διευρύνει τα σύνορα της gaming κουλτούρας, προσφέροντας έναν πρωτοποριακό συνδυασμό PvP και PvE με την απειλή του θανάτου να προέρχεται από τέρατα κατευθυνόμενα από το A.I. αλλά και από ένα σωρό users. Παίζεται εξολοκληρου διαδικτυακά συνεπώς δεν απευθύνεται σε gamers που δεν διαθέτουν σύνδεση στο internet.

Πίσω από το φιλόδοξο project βρίσκουμε τον David Adams, γνωστός μας ώς επικεφαλής της Vigil Games, εταιρείας ανάπτυξης των πρώτων δύο Darksiders. Στο πλευρό του βρίσκονται πολλοί συνάδελφοι της Vigil που μετακόμισαν μαζί του στην αγκαλιά της Crytek, εμπλουτίζοντας το προσωπικό της με τεχνογνωσία υψηλότατου επιπέδου. Με τις παραπάνω πληροφορίες να γεμίζουν απολαυστικά το μυαλό μας, ξεσκονίσαμε ένα κολοκοτρωνέικο ντουφέκι του προπάππου μας, φορέσαμε κυνηγετικό γιλέκο και μπότες και πήραμε φύλλο πορείας για τους διασημότερους βαλτότοπους των ΗΠΑ.

Η αποτελμάτωση ενός έθνους
Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ήταν μια περίοδος αλματώδους ανάπτυξης και προόδου για τις ΗΠΑ. Με τον πλούτο και τα τεχνολογικά θαύματα να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και την ζωή των ανθρώπων να βελτιώνεται από μέρα σε μέρα, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την συμφορά που βρήκε τους κατοίκους της Louisiana. Τέρατα βγαλμένα από τους χειρότερους εφιάλτες έκαναν την εμφάνισή τους μολύνοντας τα ζωντανά πλάσματα της περιοχής και καθιστώντας την ακατοίκητη αλλά και παγίδα θανάτου για τους ταξιδιώτες.

Για την αντιμετώπιση του φαινομένου στρατολογήθηκαν έμπειροι κυνηγοί τεράτων, επίδοξοι Van Helsing, ικανοί να εξοντώσουν τα τερατουργήματα στην Louisiana και να ξεριζώσουν την πηγή του κακού, τα υπερφυσικά όντα που ευθύνονται για το ξέσπασμα του τρόμου. Καλύτεροι υποψήφιοι για την δουλειά από εμάς τους μπαρουτοκαπνισμένους gamers δεν υπάρχουν έτσι, χιλιάδες παίκτες ανά την υφήλιο, επιλέγουμε τους hunters που μας αρέσουν, τους εξοπλίζουμε και αρχίζουμε την πολιορκία της Louisiana. Πρώτο μας μέλημα να βρούμε τα στοιχεία (clues) που οδηγούν στο boss της τοποθεσίας και δεύτερο, να το ξεπαστρέψουμε και να φύγουμε με τα απομεινάρια του κουφαριού του.

Το να αγνοήσουμε τα τρία training missions προτού ασχοληθούμε με το κυρίως περιεχόμενο είναι απλά εγκληματικό για την πρόοδό μας. Όλα τα training missions έχουν το ίδιο boss να μας περιμένει στην φωλίτσα του, την ανατριχιαστική αράχνη. Αυτό που αλλάζει είναι ο αριθμός και η δυναμικότητα των φρικαλεοτήτων που κυνηγάμε και φυσικά, δεν υπάρχουν άλλοι users για να μας καθαρίσουν. Είμαστε ελεύθεροι να περιπλανηθούμε στις τοποθεσίες μαθαίνοντας καλά τα controls, να δοκιμάσουμε την τύχη μας με τα τέρατα, να δούμε την συμπεριφορά τους αναπτύσσοντας αντίστοιχες τεχνικές εξολόθρευσης.

Αισθανόμαστε ότι ο χειρισμός είναι οργανικός, όλες μας οι ενέργειες είναι γνώριμες από το FPS είδος και η πρόσβαση στα όπλα και στα αντικείμενα είναι ανεμπόδιστη και γρήγορη με τα αριθμητικά πλήκτρα ή το ροδάκι του mouse. Σκύψιμο και τρέξιμο εκτελούνται με την πίεση σε γνώριμα πλήκτρα. Η σκοτεινή μας όραση (dark sight) που ανιχνεύει μεταφυσικές αλλοιώσεις στην ατμόσφαιρα και μας καθοδηγεί προς τα clues και τα bosses, ανοιγοκλείνει άνετα το E, ευρισκόμενο δίπλα στα πλήκτρα κατεύθυνσης του χαρακτήρα.

Στις δεκάδες ώρες ανελέητου κυνηγιού μόνο μια φορά καταραστήκαμε τα controls και αυτό, από δική μας βιασύνη. Ένας κυνηγός άρχισε να μας πυροβολεί θρασύτατα, καλυμμένος πίσω από ένα βράχο. Με μια περίτεχνη μανούβρα βγήκαμε πίσω από την πλάτη του, αποφασισμένοι να τον κόψουμε φέτες με την matcheta μας. Με την φόρα που πήραμε και την οργή που διοχετεύσαμε στο mouse, τα δάχτυλά μας έσπρωξαν ανεπαίσθητα το ροδάκι και η matcheta αντικαταστάθηκε από μια φωτοβολίδα. Ακόμα και έτσι, δεν σταματήσαμε την επίθεση, προσπαθώντας να του καρφώσουμε σαν μαχαίρι την φωτοβολίδα στο κορμί αλλά εισπράξαμε μια σφαίρα για την τόλμη μας!

Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου μπόυ
Αφού κατακτήσουμε το single player κομμάτι των training missions περνάμε στο κυρίως πιάτο του μενού, το multiplayer, δηλαδή το σύνολο του απολαυστικού περιεχομένου που μας αναμένει στο Hunt: Showdown. Οι χαρακτήρες μας που καλούνται hunters θυμίζουν έντονα καουμπόηδες και αυτό μας εξιτάρει πολύ γιατί γουστάρουμε την αισθητική των γουέστερν.

Ο κόσμος του είναι οργανωμένος σε δύο βασικά modes, τα Bounty Hunt και Quickplay. Το δεύτερο είναι μια γρήγορη λύση που δεν απαιτεί τον παραμικρό σχεδιασμό, αντίθετα μας αναθέτει έναν τυχαίο hunter και μας ρίχνει στον χάρτη, αναθέτοντας μας να κλείσουμε rifts, να αποκτήσουμε την ενεργειακή πηγή εν ονόματι Wellspring και να επιβιώσουμε μέχρι να τελειώσει ο διαθέσιμος χρόνος. Είναι ένα καλό mode για να κερδίσουμε xp και φράγκα δίχως να ρισκάρουμε τους αναβαθμισμένους hunters μας.

Το Bounty Hunt είναι το βασικό mode που θα καταβροχθίσει τις περισσότερες ώρες μας. Δώδεκα hunters υλοποιούνται στα άκρα ενός εκ των δύο περιοχών και αρχίζουν να συγκλίνουν προς τα σημεία που φιλοξενούν clues. Ανακαλύπτοντας ένα boss, η αποστολή μας είναι απλή. Το σκοτώνουμε και περιμένουμε αρκετή ώρα έως ότου εξοριστεί στην κόλαση από την οποία προήλθε. Κατόπιν, αρπάζουμε τα απομεινάρια του και όπου φύγει φύγει από την πλησιέστερη έξοδο του χάρτη. Τα πράγματα φυσικά δεν είναι όσο απλά ακούγονται. Οι επιζήσαντες hunters θα τρέξουν προς το μέρος μας μόλις αρχίσει η τελετή εξορισμού, θέλοντας να μας εξοντώσουν προτού αποκτήσουμε το πολύτιμο λάφυρο. Αφού το αρπάξουμε ο θάνατος μπορεί να μας χτυπήσει από παντού. Hunters ακροβολίζονται έξω από το κτίριο που βρισκόμαστε και περιμένουν να μας πυροβολήσουν σαν... μπεκάτσες. Άλλοι στήνουν καραούλι στις εξόδους, έτοιμοι να διακόψουν την απόδραση μας με καυτό μολύβι από τα όπλα τους.

Η λογική μας πληροφορεί γρήγορα ότι θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες επικράτησης σε ένα contract αν ζητήσουμε την βοήθεια ενός ή δύο συμπαικτών. Contract καλούμε την κάθε εξόρμησή μας στις διαθέσιμες περιοχές. Αποφασίσαμε να περάσουμε τις πρώτες μας ώρες σαν μοναχικοί καβαλάρηδες και το game μας δίνει την δυνατότητα αυτή. Μπορούμε να ακολουθήσουμε solo καριέρα για πάντα, αναπτύσσοντας χαρακτήρες και Bloodline στο μάξιμουμ. Η μοναχικότητα δεν μας καταδικάζει στην ήττα. Σε μια από τις πολλές μας προσπάθειες, ξετρυπώσαμε την αράχνη, την ψήσαμε και περιμέναμε στο σκοτάδι τους επίδοξους πλιατσικολόγους για όση ώρα διαρκεί ο εξορισμός της στον άλλο κόσμο. Ο ένας μετά τον άλλο έμπαιναν στο δωμάτιο και εισέπρατταν τα βόλια μας. Το υλικό απομεινάρι της αράχνης που “επέζησε” της τελετής εξορισμού έγινε διαθέσιμο. Το αρπάξαμε, αποφύγαμε με επιδεξιότητα τους διώκτες που συνέχιζαν να μπαίνουν στον χώρο και το σκάσαμε μας από ένα φεγγίτη τρέχοντας προς την σωτηρία.

Τα μοναχικά περάσματα είναι καταλληλότερα στα πρώτα στάδια της ανάπτυξής μας. Στην διάρκειά τους δοκιμάζουμε όλα τα όπλα για να δούμε ποιο μας ταιριάζει περισσότερο. Επιλέγουμε τον προσανατολισμό μας (sniper, melee attacker, μαχητής με δίκανα και περίστροφα) και μεταχειριζόμαστε τα όπλα που θα ξεκλειδώσουν τα καλύτερα της κατηγορίας τους. Στην solo καριέρα μπαίνουμε και βγαίνουμε από τα missions όποτε μας καπνίσει. Σκοτώσαμε αρκετά πλάσματα και πήραμε τα xp που χρειαζόμαστε; Γειά χαραντάν και την κοπανάμε από το πλησιέστερο σημείο εξαγωγής.

Η ισχύς εν τη ενώσει
Το ξεκλείδωμα των όπλων, εργαλείων και αναλώσιμων που βάλαμε στο μάτι, μας οδηγεί στο μεθυστικό Co – Op, εκεί όπου μας περιμένουν οι συναρπαστικότερες εμπειρίες. Αρχικά, παρατηρούμε ότι πολλοί users είναι ακατάδεχτοι στον συνασπισμό με παίκτες χαμηλότερου rank. Το matchmaking του game προσπάθησε ξανά και ξανά να μας ζευγαρώσει με users 50 rank πάνω από το δικό μας αλλά εκείνοι, με το που μας έβλεπαν, αποχωρούσαν άμεσα από την ομάδα. Στο Co – Op θυσιάζουμε την ανεξαρτησία του σολαρίσματος για χάρη της συνεργασίας και της αυξημένης αποτελεσματικότητας. Καλό θα είναι να έχουμε ενεργοποιημένο το μικρόφωνο των ακουστικών για να συντονιζόμαστε καλύτερα με τους συμπολεμιστές, δεν είναι όμως απαραίτητο. Ακούμε τα λόγια των συμπαικτών καθαρότατα όταν θέλουν να πουν κάτι και ακολουθούμε την συμβουλή τους αν είναι σωστή. Συνήθως είναι σωστή και με την βοήθειά τους αλλάξαμε την μοναχική νοοτροπία του καμικάζι που είχαμε επιβάλλει στον εαυτό μας.

Αντί να πυροβολούμε οτιδήποτε ζωντανό στο ορατό πεδίο, μαθαίνουμε να προσεγγίζουμε τα κτίσματα αργά, να ξεπαστρεύουμε αθόρυβα τους στόχους με μαχαίρια και σιδερογροθιές, να αποφεύγουμε οτιδήποτε προκαλεί θόρυβο. Οι ιστορίες που δημιουργήσαμε στο Co – Op ξεπερνούν κατά πολύ σε απόλαυση το solo. Προστατέψαμε τους συμπαίκτες μας από τον θάνατο, ανασταίνοντας τους εγκαίρως. Στήσαμε καραούλι σε καμπαναριά και μοιράσαμε θάνατο στα 100 μέτρα. Βρεθήκαμε ανάσκελα στο έδαφος μετά από σφαίρα, περάσαμε στην οπτική γωνία του συμπαίκτη μας και παρατηρήσαμε ηδονοβλεπτικά τις κινήσεις του.

Όταν ενεργοποιούμε το game mechanic του spectator στα Action, δεν περνούν πάνω από μερικά δευτερόλεπτα προτού αρχίσουμε να βαριόμαστε και να ανυπομονούμε για την επιστροφή μας στην δράση. Στο Hunt: Showdown αυτό δεν συμβαίνει, φανερώνοντας την διαφορετική δυναμική που δίνει το gameplay σε κάθε μας δραστηριότητα. Μέσα από τα μάτια του συμπαίκτη συμμετέχουμε στην δράση με την ίδια ένταση που αισθανόμαστε χειριζόμενοι το avatar μας. Νιώθουμε την αγωνία του για τους κινδύνους που τον περιτριγυρίζουν, παρατηρούμε με ενδιαφέρον τις τακτικές απόκρυψης και επίθεσης που χρησιμοποιεί, χειροκροτούμε βλέποντάς τον να ξαπλώνει εχθρούς στο πάτωμα.

Είναι προφανές ότι το μεγάλο ατού του Hunt: Showdown, αυτό που γέρνει την βαθμολογία του προς την τελειότητα, είναι η ικανότητά του να μας τοποθετεί αδιάκοπα σε κατάσταση Ζεν, να βρισκόμαστε “στην ζώνη” όπως θα έλεγε ένας επαγγελματίας αθλητής. Το κατορθώνει συνθέτοντας ένα περιβάλλον διαρκούς απειλής η οποία μπορεί να μας τελειώσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αν είμαστε απρόσεκτοι. Σε ένα contract ας πούμε, πεθάναμε μέσα σε δύο λεπτά γιατί εστιάσαμε το βλέμμα και τις προσπάθειές μας σε ένα zombie και δεν είδαμε την αγέλη των σκυλιών της κόλασης που παραμόνευε μερικά μέτρα πιο κει. Αν, αντίθετα, αποδώσουμε στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας, στο ανώτερο επίπεδο που έχουμε οδηγηθεί από την πολύχρονη gaming εμπειρία μας, ξέρουμε ότι, όχι απλά θα επιβιώσουμε αρκετά αλλά μπορούμε να συντρίψουμε όλα τα εμπόδια χωρίς βοήθεια της τύχης ή άλλων users. Νικήσαμε bosses μόνοι μας, σφάξαμε δυάδες παικτών, ξεπαστρέψαμε τα μισά τέρατα στον χάρτη και ξεχειλίσαμε από ικανοποίηση για τα κατορθώματά μας.

Περιβάλλον, φρικαλέα όντα και παίκτες συνεργάζονται αρμονικά για να βελτιώσουμε τα gaming skills μας, αποκομίζοντας και άφθονη διασκέδαση στην πορεία.

Το γενεαλογικό μας δέντρο είναι γεμάτο ήρωες και ηρωίδες
Η εμπειρία μας στα FPS είναι το πρώτο βήμα προς την μεγιστοποίηση των επιδόσεών μας και, κατ’ επέκταση, της απόλαυσης στο Hunt: Showdown. Το σύστημα των Bloodlines, τα levels των αναλώσιμων χαρακτήρων και ο εξοπλισμός είναι το δεύτερο βήμα. Καμία προσπάθειά μας δεν πάει χαμένη, όση ώρα και αν διαρκέσει. Σκοτώνοντας τέρατα, βοηθώντας συμπαίκτες, αρπάζοντας clues κ.τ.λ. καταβροχθίζουμε εκατοντάδες xp. Αυτά μοιράζονται αρχικά στο Bloodline, τον σταθερό πυλώνα αναβάθμισης που δεν χάνεται ποτέ, μόνο αυξάνεται. Το σκαρφάλωμα στην πυραμίδα του Bloodline, η οποία σταματά στο εκατοστό rank, είναι πολύωρο αλλά γίνεται με σταθερό ρυθμό. Ο πολλαπλασιασμός των ranks ξεκλειδώνει traits για τους χαρακτήρες μας και ένα σωρό όπλα για να τα αξιοποιήσουμε στον αγώνα.

Η περίοδος χάριτος για τους χαρακτήρες που χειριζόμαστε διαρκεί έως το 11ο rank. Κατόπιν, ο θάνατος ενός χαρακτήρα στην μάχη είναι μόνιμος και συνεπάγεται άμεση απώλεια των traits και του εξοπλισμού του. Η ανάγκη μας για ενίσχυση του Bloodline και αναβάθμιση του εξοπλισμού μας σπρώχνει διαρκώς σε νέες μάχες και εισάγει τον παράγοντα grinding στην περιπέτεια. Μπαίνουμε σε πολλά contracts με αποκλειστικό σκοπό να αντλήσουμε xp με το όπλο που κρατάμε ώστε να ξεκλειδώσουμε το καλύτερο μοντέλο του. Παίρνουμε ελεγχόμενα ρίσκα μέχρι να αποκτήσουμε τα όπλα που μας αρέσουν, δηλαδή αποφεύγουμε τους ανθρώπινους εχθρούς και δεν κυνηγάμε τα bosses. Θα ήταν καλό να υπήρχε ένα σκοπευτήριο για να δοκιμάζουμε τα όπλα που ξεκλειδώνουμε γιατί είναι σπάσιμο νεύρων να μοχθούμε σκληρά για ένα ντουφέκι που τελικά δεν μας αρέσει καθόλου η ανάδραση, η ταχύτητα επαναγεμίσματος, το μέγεθος του γεμιστήρα, η σκόπευση.

Μετά την απόκτηση του πολυπόθητου εξοπλιστικού φορτίου που μας ταιριάζει, εστιαζόμαστε στον πολλαπλασιασμό των ranks του Bloodline. Τα ισχυρά όπλα και τα κατάλληλα traits δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση πανάκεια, είναι ένα βοήθημα για να αυξήσουμε τις πιθανότητες επιβίωσης μας. Ο συντονισμός ματιών και χεριών, τα αντανακλαστικά και η χωρική αντίληψη μπορούν να νικήσουν ακόμα και τα legendary weapons. Δεν είναι λίγες οι φορές που μας έστειλε στα... θυμαράκια ένας ρακένδυτος αντίπαλος κρατώντας μαχαίρι ενώ εμείς είχαμε καραμπίνες, πιστόλια και δυναμίτες στο inventory μας.

Το πόσο δύσκολη είναι η επιβίωση στο Hunt: Showdown είναι εύκολο να το καταλάβουμε μετρώντας τις δεκάδες φορές που πεθάναμε κυνηγώντας τους στόχους μας. Η μεγάλη του επιτυχία είναι ότι, ο θάνατος, ακόμα και με όλες τις αρνητικές συνέπειες που τον ακολουθούν, δεν μας εκνευρίζει ποτέ γιατί δεν είναι άδικος. Για παράδειγμα, ο παίκτης που κρυβόταν πίσω από ένα θάμνο και μας φύτεψε μια σφαίρα στο κρανίο από το πουθενά, έχει την μισή ντροπή και την άλλη μισή την κουβαλάμε εμείς που τρέξαμε προς το clue χωρίς να ελέγξουμε τον περίγυρο. Στις περιπτώσεις που τα κάνουμε όλα τέλεια και πάλι χάνουμε, εκτιμούμε τις ικανότητες του αντιπάλου και βάζουμε σαν στόχο να τον ξεπεράσουμε με σκληρή προπόνηση.

Ο χαμός ενός χαρακτήρα αρχίζει να πονάει πολύ όταν τον έχουμε ανεβάσει επίπεδα και τον έχουμε προικίσει με traits. Ο υψηλόβαθμος χαρακτήρας αντλεί περισσότερα xp από τις δραστηριότητες των contracts συνεπώς συνεισφέρει σημαντικά στο rank του Bloodline. Τα traits υπάρχουν για να καλουπώσουν τον κυνηγό μας όπως ακριβώς τον θέλουμε. Φτιάχνοντας έναν ακροβολιστή, εστιάζουμε στα traits που σταθεροποιούν το χέρι του όταν σκοπεύει. Τα traits που ενισχύουν το stamina, επιταχύνουν την διαδικασία επιδέσεως των επιδέσμων, αποδυναμώνουν το εισερχόμενο melee και fire damage, είναι από τα πρώτα στην λίστα μας.

Ο χαμένος εξοπλισμός πρέπει να αγοραστεί ξανά για να τον χρησιμοποιήσουμε όμως τα contracts είναι γενναιόδωρα σε hunt money συνεπώς δεν αντιμετωπίζουμε εύκολα οικονομικό πρόβλημα. Οι μικροσυναλλαγές κάνουν την εμφάνιση τους στα Blood Bonds τα οποία περιφρονούμε επιδεικτικά από την πρώτη στιγμή. Το Hunt: Showdown δεν μας πιέζει να επενδύσουμε αληθινά λεφτά για να αγοράσουμε Blood Bonds και να αποκτήσουμε πρόσβαση σε legendary weapons και hunters. Μας προτείνει να το πράξουμε αν μας βασανίζει το μικρόβιο της φιγούρας και θέλουμε να ξεχωρίσουμε στο κυνηγετικό πεδίο με βάση την εμφάνιση και όχι τις ικανότητές μας. Αντί να βάλουμε το χέρι στην τσέπη, βάζουμε σε λειτουργία τις gaming ικανότητές μας και παλεύουμε να τα κερδίσουμε πετυχαίνοντας δύσκολους άθλους εντός του game.

Θα αποστραγγίξουμε τους βάλτους για να φύγει η λέρα
Η τιτάνια σύγκρουση μεταξύ τεράτων και users εκτυλίσσεται σε μόλις δύο χάρτες (Stillwater Bayou, Lawson Delta), το μέγεθος των οποίων όμως είναι, επιεικώς, τεράστιο. Είναι αναπόφευκτο να μάθουμε καλά τις τοποθεσίες μετά από αρκετές ώρες συμπλοκών, γνωρίζοντας τις κρυψώνες, τα παρατηρητήρια, τα μέρη όπου είναι πιθανό να μας περιμένει ένα health pack ή πολύτιμα πυρομαχικά. Η γνώση που αποκτούμε δεν θέτει ούτε για μισό δευτερόλεπτο σε κίνδυνο την διαρκή ανανέωση της εμπειρίας. Εκείνη η κρυψώνα που είχαμε σταμπάρει στον βάλτο του Stillwater και την οποία επισκεπτόμαστε προκειμένου να τρυπώσουμε εκεί, μπορεί να φιλοξενεί έναν αντίπαλο user που θα μας στείλει στα θυμαράκια με το περίστροφό του. Πλησιάζοντας το παρατηρητήριο που τόσο μας άρεσε στο Δέλτα του ποταμού Lawson δεν αποκλείεται να μας κουρέψει σύριζα το μαλλί μια σφαίρα ακροβολιστή. Θέλοντας να χωθούμε σε έναν γνώριμο αχυρώνα προτού κυνηγήσουμε το επόμενο clue, μας υποδέχεται μια ανατριχιαστική μουσική και ένα εξαγριωμένο boss χυμά πάνω σε εμάς που τολμήσαμε να πατήσουμε στην φωλιά του. Τα μέρη μπορεί να παραμένουν γνώριμα, το οικοσύστημα όμως αλλάζει αδιάκοπα και, μαζί του, τα απολαυστικά βιώματά μας.

Η εναλλαγή μέρας και νύχτας αλλάζει την δυναμική των επιχειρήσεών μας. Προτιμούμε την ημέρα γιατί διακρίνουμε με ευκολία τα τέρατα και τους ευέλικτους users, όμως το ίδιο εύκολα μας διακρίνουν και αυτοί. Το τοπίο αποπνέει ρομαντισμό και συνηθίζει να μας μαγεύει με την φωτεινότητα και την εποχική γοητεία του, κάποιες φορές όμως ο ρεμβασμός διακόπτεται από τις σφαίρες που σφυρίζουν πάνω και μέσα από τα κεφάλια μας. Η νύχτα είναι ιδανική για stealth μετακίνηση και ενισχύει σημαντικά την ατμόσφαιρα τρόμου που προσφέρει το gameplay. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι με την περιορισμένη ορατότητα, ο ήχος αποκτά τον πρώτο λόγο. Στήνουμε αυτί, προχωρούμε σαν να βρισκόμαστε σε ναρκοθετημένη περιοχή, ανιχνεύουμε το περιβάλλον σαν επαγγελματίες ιχνηλάτες και προσέχουμε να μην προξενούμε θορύβους.

Πολύ ορθά το Hunt: Showdown μας προτρέπει από το πρώτο του λεπτό να επιστρατεύσουμε ακουστικά ύψιστης ποιότητας γιατί η τρισδιάστατη αντίληψη του ήχου είναι μείζονος σημασίας για την επιβίωση. Το περιβάλλον είναι σχεδιασμένο με αμέτρητα αντικείμενα που εκπέμπουν ηχητικά κύματα χαμηλής ή υψηλής έντασης και προειδοποιούν κυνηγούς και τέρατα για την προσέγγιση του θηράματος. Πόσες φορές αλήθεια καταπνίξαμε την φυσιολογική μας αντίδραση να φωνάξουμε “σουτ” σε ετοιμοθάνατα άλογα, μολυσμένα κοπρόσκυλα, κότες και πουλιά που λυσσάνε σαν να τα σφάζουμε την στιγμή που θα τα πλησιάσουμε.

Σπασμένα γυαλιά κάνουν κρατς κρουτς όταν τα πατάμε, κρεμασμένες αλυσίδες ακούγονται σαν κροτίδες στην σιγαλιά μόλις τις αγγίξουμε. Πωρωνόμαστε ιδιαίτερα όταν προσπαθούμε να ανοίξουμε μια πόρτα, αυτή είναι αμπαρωμένη από την πίσω πλευρά αλλά ο κρότος που δημιουργούμε αθελά μας τραβά τους κοντινότερους θηρευτές πάνω μας σαν ακρίδες. Λατρεύουμε την ρεαλιστική όσο και καθοριστική χρήση του ήχου και καταβροχθίζουμε με βουλιμία τα ηχητικά εφέ σε όλη την διάρκεια της παραμονής μας στο game. Το ηχητικό εφέ που σηκώνει αυτόματα τις τρίχες του σβέρκου μας από την ανατριχίλα είναι ο ήχος των ποδιών της αράχνης που μας πλησιάζει τρέχοντας σε τοίχους και ταβάνια. Ναι, το Hunt: Showdown απαγορεύεται αυστηρά στους αραχνοφοβικούς.

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη
Αφού μιλάμε για την αράχνη, ας αναλογιστούμε λίγο και τα άλλα δύο bosses, τον Butcher και τον Assassin που μας περιμένουν στα... κουτούκια τους για να τα εξοντώσουμε. Ο Butcher είναι χασάπης όνομα και πράμα, ένα τεράστιο πλάσμα με ιδιαίτερη αντοχή στα χτυπήματα και ικανός να προξενήσει βαθιές πληγές στους hunters μας. Ο Assassin είναι τόσο άπιαστος όσο υπονοεί το όνομά του. Εξαφανίζεται από το ένα μέρος και εμφανίζεται στο άλλο, διατηρώντας μας διαρκώς στην τσίτα, σε αντίθεση με τον χασάπη που τον βλέπουμε να έρχεται και προγραμματίζουμε εύκολα τις κινήσεις μας.

Η αγέλη των σαπισμένων σκυλιών εν ονόματι hellhounds είναι ένα αγκάθι που χώνεται συχνά στα πλευρά μας. Το water devil είναι το πιο ύπουλο, απαίσιο ον στο game, ένα σκουληκιασμένο έκτρωμα που πετάγεται από το νερό και μας πετσοκόβει στο άψε σβήσε. Διακρίνουμε την ύπουλη κίνηση του σώματός του από τους κυματισμούς στην επιφάνεια του νερού αλλά, αν τρέχουμε πανικόβλητοι για να σώσουμε το τομάρι μας, δεν αποκλείεται να το περάσουμε και για… νούφαρο. Το άδειασμα του οπλοστασίου μας πάνω του μας προσφέρει ιδιαίτερη χαρά. Θα τοποθετήσουμε στους αξιομνημόνευτους εχθρούς μας και τον meathead, το εφιαλτικό πλάσμα που τρέφεται και καθοδηγείται από βδέλλες. Το ξεπάστρεμα του είναι αργό και βασανιστικό με τα συμβατικά όπλα αλλά, δόξα τον θεό, υπάρχουν και τα εκρηκτικά. Ο meathead είναι η επιτομή της σήψης, η οπτικοποίηση του χάους στο Hunt: Showdown.

Από την κουβέντα για τέρατα που κάναμε έως τώρα λείπει ένα καλόβολο τέρας, ένα θηρίο που είναι υπεύθυνο για το σύνολο της οπτικοακουστικής απόλαυσης που εισπράττουμε. Το “θηρίο” αυτό ονομάζεται CryEngine V και είναι το τελευταίο μοντέλο της πατενταρισμένης game engine που κουμαντάρει όλα τα games της Crytek. Το Hunt: Showdown μας βοήθησε να διασπάσουμε το απωθημένο που μας δημιούργησε το πρώτο Crysis, το οποίο δεν “σήκωνε” με τίποτα το PC μας την μακρινή εποχή του 2007. Η νέα CryEngine δείχνει την “εξυπνάδα” της επιλέγοντας αυτόματα τις οπτικές ρυθμίσεις που ταιριάζουν στις δυνατότητες του υπολογιστή μας ώστε να εξασφαλιστεί το αδιάπτωτο frame rate.

Σε αναλύσεις άνω των 1080p με τα πάντα στο high, προσλαμβάνουμε ένα πραγματικό υπερθέαμα. Η επεξεργασία του περιβάλλοντος, οι λεπτομέρειες των τεράτων και ο φυσικός φωτισμός μας κάνουν να χαζεύουμε, ξεχνώντας τους κινδύνους που καιροφυλακτούν. Οι βραδυνές “βόλτες” μας κερδίζουν με την μαγεία τους αλλά και τα απογεύματα δεν πάνε πίσω σε φυσική ομορφιά. Τα animations των hunters μας αρέσουν περισσότερο από τα αντίστοιχα των τεράτων που απλά κάνουν την δουλειά τους. Οι gamers που έχουν συνηθίσει σε FPS με σύγχρονο οπλισμό και αστραπιαίες ταχύτητες θα εκνευριστούν παρατηρώντας το αργό reloading των όπλων. Αρκετές φορές τρέχαμε και οπλίζαμε ξανά με τα τέρατα να γρυλίζουν στο κατόπι μας και εμάς να φωνάζουμε “βάστα Τούρκο να γεμίσω”.

Χαιρόμαστε πάντως για την επιλογή της Crytek όχι απλά επειδή διατυπώνει έτσι τον ρεαλιστικό χαρακτήρα τους αλλά και διότι παρέχει ένα επιπλέον στρώμα στρατηγικής στις κινήσεις μας. Πρέπει να υπολογίζουμε πολύ προσεκτικά το πότε θα αδειάσουμε και θα γεμίσουμε το όπλο μας. Σκοτωθήκαμε πολλές φορές επειδή το όπλο άδειασε την πιο ακατάλληλη στιγμή και, στην διάρκεια του επαναγεμίσματος, οι εχθροί μας κομμάτιασαν. Οι servers της Crytek μοιάζουν να έχουν την αντοχή του Άτλαντα, σηκώνοντας το βάρος χιλιάδων παικτών στους ώμους τους. Ελάχιστες φορές τους είδαμε να καμπουριάζουν από το τεράστιο βάρος πετώντας μας εκτός και ποτέ δεν συνέβη αυτό στην διάρκεια ενός contract. Η περίοδος αναμονής για να εισέλθουμε στο επόμενο contract του Bounty Hunt είναι περισσότερη από όση θα θέλαμε. Αντί για αστραπιαίο matchmaking όπως ελπίζαμε, περιμένουμε αρκετά λεπτά μέχρι να επιστρέψουμε στην ενεργό δράση. Για να μειώσουμε τον εκνευρισμό της αναμονής, μπορούμε να περιηγηθούμε στα διάφορα μενού όσο η μπάρα του matchmaking γεμίζει.

Θα... σκαγιάζουμε κτήνη της κολάσεως για μήνες
Πόσο καιρό θα μας πάρει για να βαρεθούμε τους δύο χάρτες, τα τρία bosses και τα οκτώ-εννιά είδη τεράτων που μαζεύονται για να μας εμποδίσουν; Η απάντηση κυμαίνεται από 40 μέχρι 400 ώρες. Φαινομενικά, το περιεχόμενο είναι ελάχιστο και δεν αναφερόμαστε μόνο στους εχθρούς και τους χάρτες αλλά και στον περιορισμένο αριθμό όπλων, τα οποία θα ξεκλειδώσουμε σχετικά σύντομα.

Το κέντρο βάρος του Hunt: Showdown δεν είναι το απεριόριστο περιεχόμενο αλλά η διαφοροποίηση της εμπειρίας μας σε κάθε contract, στην οποία συμβάλλουν τα game mechanics και οι υπόλοιποι hunters. Δύσκολα θα βαρεθούμε το κυνήγι και το παιχνίδι της επιβίωσης με τα πετσοκόμματα, τους πυροβολισμούς και τα πανικόβλητα τρεξίματα που μας γυρίζουν στην γονιδιακή μνήμη. Αποκλείεται να μας κουράσει η κοινωνικοποίηση με παθιασμένους gamers ποικίλης δυναμικότητας ανά τον κόσμο και η, από κοινού, δημιουργία μοναδικών gaming εμπειριών. Τα μόνα συστατικά του gameplay που απειλούνται από την χαμηλή περιεκτικότητά περιεχομένου είναι η εξερεύνηση και τα μοτίβα εξοπλισμού και εχθρών που χειρίζεται το A.I.

Οι κινήσεις του A.I. ακολουθούν την σωστή πορεία αλλά είναι προβλέψιμες. Μας τα χάλασαν λίγο οι αντιδράσεις των bosses και η άρνησή τους να εγκαταλείψουν την φωλιά στην περίπτωση που μας βλέπουν να ανοίγουμε την πόρτα και να βγαίνουμε εκτός για να τους αποφύγουμε. Αν δεν ήταν τόσο τοπικιστικές οι αντιδράσεις τους θα γινόμασταν μάρτυρες φανταστικών σκηνικών. Δεν ξεχνούμε βέβαια ότι η απρόσεκτη έξοδος μας από την φωλιά ενός boss είναι δίκοπο μαχαίρι αφού δεν είναι λίγες οι φορές που φάγαμε καυτό μολύβι με το που πατήσαμε το πόδι μας εκτός της πόρτας. Αναπόφευκτα θα μάθουμε τα μέρη όπου εμφανίζονται τα bosses και τα clues, θα αποκτήσουμε όλο το διαθέσιμο οπλοστάσιο και θα νιώσουμε ότι δεν υπάρχει κάτι καινούργιο για να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Ευτυχώς η Crytek έχει προβλέψει το ενδεχόμενο αυτό, προετοιμάζοντας πυρετωδώς φρέσκο περιεχόμενο που θα διοχετευθεί υπό μορφή δωρεάν DLC στο κοντινό μέλλον.

Θετικά:
- Υπέροχο σκηνικό και ατμόσφαιρα
- Έξοχα και εύχρηστα game mechanics
- Φανταστικός ήχος
- Μεγάλη συμμετοχή από gamers παγκοσμίως
- Co-Op που οδηγεί σε αξέχαστες εμπειρίες
- Σταθεροί servers χωρίς προβλήματα σύνδεσης
- Συναρπαστική αναβάθμιση των hunters και του εξοπλισμού μας

Αρνητικά:
- Μπόλικο grinding
- Permadeath
- Αγορά των ίδιων όπλων και αντικειμένων κάθε φορά που πεθαίνουμε
- Αργό matchmaking
- Μικρός αριθμός περιοχών και αντιπάλων

Βαθμολογία
Γραφικά: 8.5
Ήχος: 8.5
Gameplay: 8
Σενάριο: 6
Αντοχή: 8.5
Γενικά: 8

Ένας πρωτοποριακός τίτλος, ειδικά φτιαγμένος για πολλές ώρες "λιωσίματος".

Γιάννης Μοσχονάς