All Walls Must Fall

Πυρηνικός όλεθρος στο Βερολίνο του μέλλοντος.

Έχουμε διακρίνει αρκετές φορές στο όνομα μιας εταιρείας ανάπτυξης την καινοτόμο σκέψη και την ευφυΐα των εργαζομένων της. Η δημιουργός του All Walls Must Fall αυτοαποκαλείται inbetween games, φανταστικό όνομα που εκφράζει στην κυριολεξία τον τρόπο ζωής τους. Οι game developers κινούνται μόνιμα ανάμεσα (inbetween) στα games, η ζωή τους είναι ένα ταξίδι από το ένα game – σταθμό στο επόμενο. Η “τριανδρία” της inbetween games έκανε και ένα άλλο ταξίδι μέσα στο 2015, έφυγε από την γερμανική developer Yager που μας έδωσε το Spec Ops: The Line και έφτιαξε το νέο studio που μας απασχολεί εδώ με τον πρώτο του τίτλο.

Το All Walls Must Fall πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του Kickstarter, δηλαδή την δική μας. Μελετά το εφιαλτικό σενάριο της διαιώνισης του Ψυχρού Πολέμου μέχρι το τέλος του τρέχοντος αιώνα και ακόμα παραπέρα. Το έτος είναι 2085 και οι δύο υπερδυνάμεις ανταγωνίζονται ανοικτά η μια την άλλη, αξιοποιώντας την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, τα ταξίδια στην χρόνο. Μέσα στο κλίμα αμοιβαίας δυσπιστίας, τρομοκράτες εξαπολύουν πυρηνικό χτύπημα στο διχοτομημένο Βερολίνο και ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα θερμοπυρηνικού πολέμου. Αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός Δυτικού πράκτορα, γυρνάμε τον χρόνο πίσω και βυθιζόμαστε στην νυχτερινή ζωή της μεγαλούπολης, αναζητώντας στοιχεία για τους τρομοκράτες και τα σχέδιά τους προτού γίνει το κακό.

Ο χρόνος και το χρήμα
Το All Walls Must Fall παντρεύει όμορφα το turn-based με το real time gameplay, καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα με συστατικά από Superhot και X-Com. Ο κέρσορας είναι ο οδηγός του χαρακτήρα μας, το χέρι που του δείχνει σε ποιο τετράγωνο του τεράστιου grid που ονομάζεται level τον θέλουμε να στέκεται. Η κίνηση είναι διακοπτόμενη, δηλαδή εκτελείται βήμα προς βήμα, σε πραγματικό χρόνο όμως. Αρχικά η ασυνήθιστη κίνηση μας παραξενεύει, αισθανόμαστε ότι ο ήρωας μας κουτσαίνει, στην συνέχεια συνειδητοποιούμε την σημασία που παίζει στην δράση. Κάθε βήμα αδειάζει το TR και, αν δεν προσέξουμε την διαδρομή που ακολουθούμε, θα ξεμείνουμε από τον πολυτιμότερο πόρο στα missions, πολυτιμότερο και από το health ακόμα. Θέλουμε να παραβιάσουμε πόρτες, να απενεργοποιήσουμε κάμερες, να χακάρουμε υπολογιστές και να πάρουμε στην δούλεψή μας τα drones; Δαπανούμε το αντίστοιχο TR και τα καταφέρνουμε.

Το time resource (TR) ευθύνεται για τον εθισμό που παθαίνουμε με την εξερεύνηση των χώρων. Παρότι γνωρίζουμε πως, ότι και αν μας περιμένει σε κάθε δωμάτιο του club, το έχουμε ξαναδεί, χακάρουμε αδίστακτα πόρτες και ορμούμε ακόμα και σε τουαλέτες με την πρόθεση να δούμε τον μετρητή του TR να εκτινάσσεται στα ύψη. Δεν υπάρχει game όπου δεν κυνηγούμε τα αστρονομικά ποσά, ανεξάρτητα από την χρησιμότητά τους στο gameplay. Στο All Walls Must Fall όμως, το TR είναι ο πόρος που καταναλώνεται από την δράση ενώ ταυτόχρονα, λειτουργεί σαν άγκυρα που μας κρατά σε επαφή με τον παρελθόντα χρόνο. Η πιο εφιαλτική στιγμή σε ένα level είναι η εξάντληση του TR από την αδιάκοπη χρήση των time manipulation abilities μας. Πηγαίνοντας μπρος – πίσω στο χρόνο σε μια προσπάθεια να αποφύγουμε τα εισερχόμενα πυρά, την παγίδευση μας σε στενό χώρο ή μια λάθος κουβέντα που οδηγεί σε σφαγή, βλέπουμε το TR να μηδενίζεται. Ο χαρακτήρας μας “σβήνει” από το level και καλούμαστε να το ξεκινήσουμε από την αρχή.

Περιπλανόμαστε σε ένα club αναζητώντας τα objectives που μας ανάθεσαν. Από λάθος υπολογισμό ή υπολογισμένο “λάθος” (γουστάρουμε να προξενήσουμε μακελειό), οι οπλοφόροι και τα drones του level αντιλαμβάνονται ότι είμαστε πράκτορες του εχθρού. Με το τράβηγμα των όπλων, το real time δίνει την θέση του στο turn – based τμήμα του All Walls Must Fall που είναι και το αγαπημένο μας. Στο τέλος ενός mission διαπιστώνουμε ότι “ο χρόνος είναι χρήμα” βλέποντας την μετατροπή του TR σε credits. Κατά την διάρκεια του mission, ο χρόνος είναι κίνηση, ζωή και δύναμη. Μέσα στην μάχη οι γύροι μετρούνται σε χτύπους του ρολογιού, πολλές φορές και της καρδιάς μας που βαράει ταμπούρλο όταν βλέπουμε ένα σμήνος από σφαίρες να μας πλησιάζει απειλητικά. Χάρη στους γύρους έχουμε τον χρόνο να μελετήσουμε τον χώρο και να πάρουμε ψύχραιμα τις στρατηγικές μας αποφάσεις. Το dash είναι η σανίδα σωτηρίας μας στις δύσκολες περιστάσεις. Το ενεργοποιούμε και πεταγόμαστε σαν σφαίρα από την μια οχυρή θέση στην επόμενη, αποφεύγοντας τις σφαίρες που γράφουν πάνω το... όνομά μας. Η αναζήτηση κάλυψης και η καλύτερη γωνία στόχευσης των εχθρών κυριαρχούν στις επιλογές μας. Αποφεύγουμε διαρκώς τις σφαίρες σαν τον Neo των The Matrix και, αφού μετακινούμε τον ήρωα σε ασφαλέστερο μέρος, ανταποδίδουμε τα πυρά.

Τον εθισμό στο game δεν προξενεί μόνο η έμφυτη λατρεία μας για τα μεγάλα ποσά και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αλλά και η προσπάθειά μας να μετατρέψουμε το τελικό TR του level σε πολύτιμα credits. Τα credits πάνε σφαίρα στο shop όπου έχουμε πρόσβαση μεταξύ των levels για την αγορά νέων όπλων, την αναβάθμιση αυτών που έχουμε και την ενίσχυση των abilities μας. Η αναβάθμιση του εξοπλισμού και των χρονικών μας ικανοτήτων είναι περιορισμένη και μονόδρομος για να σαρώνουμε τους πάντες στις ανταλλαγές πυροβολισμών. Η πείρα μας δίδαξε ότι τα SMG είναι το αποτελεσματικότερο αντίδοτο στο θράσος των εχθρών μας. Με οπλοπολυβόλα γαζώνουμε κρέας και λαμαρίνες, φροντίζοντας να κρατάμε και δύο πανομοιότυπα όπλα καβάτζα ώστε να μην γεμίζουμε το όπλο μας την ώρα που μας πλησιάζουν 15 εχθροί. Το shotgun μας “γλύκανε” με το εφέ της διασποράς των βολών του και το damage που σκορπίζει σε εχθρούς που στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Από τα augmentations που μπορούμε να αγοράσουμε, το dash μας ξελάσπωσε σε πολλές περιπτώσεις.

Μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις που λαμβάνουμε στην μάχη είναι η στιγμή της επαναφόρτισης των όπλων μας. Από τις πρώτες αγορές στο shop είναι η αγορά δεύτερης και τρίτης θήκης για αντίστοιχα όπλα. Τα SMG θέλουν κοντά στους τέσσερις γύρους για να ξαναγεμίσουν, χρονικό διάστημα στο οποίο ο ήρωας μας παραμένει αδρανής στα εχθρικά πυρά. Με άλλα δύο όπλα στην διάθεσή μας, εξασφαλίζουμε την εξολόθρευση των περισσοτέρων μονάδων που κινούνται εναντίον μας και το χρονικό περιθώριο της επαναφόρτισης, προτού οι εχθροί βρεθούν σε απόσταση βολής. Όταν δεν υπολογίζουμε σωστά την κατάλληλη στιγμή για επαναφόρτιση των όπλων μας, το τέλος του πρωταγωνιστή είναι δεδομένο.

Μπρος πίσω, πίσω μπρος στον χωροχρόνο
Ανεύρεση της κατάλληλης κρυψώνας, αποφυγή των χτυπημάτων και ανταπόδοση είναι ένα καλό τρίπτυχο για να μας συναρπάσει αλλά δεν αρκεί. Το science fiction κομμάτι του All Walls Must Fall εμφανίζεται σε όλη του την μεγαλοπρέπεια με την τεχνολογία που χειραγωγεί τον χρόνο. Τα time manipulation abilities δεν είναι πολλά αλλά είναι σημαντικά. Το undo αξιοποιείται παν...do, σε real time και turn – based καταστάσεις. Μας επιτρέπει να ακυρώσουμε τις λανθασμένες μας επιλογές με την προϋπόθεση να έχουμε στην μπάντα ένα σεβαστό ποσό TR. Το rewind δεν το χρησιμοποιήσαμε καθόλου γιατί το βρήκαμε άχρηστο έχοντας στην διάθεσή μας το εκπληκτικό trace back.

Το trace back έγινε αντικείμενο λατρείας για εμάς, το καλύτερο time ability ever. Σε μια μάχη οι εχθροί μας στρίμωξαν μέσα σε δωμάτιο αποθήκης, μας κόλλησαν σχεδόν στον τοίχο. Spectres μπαινόβγαιναν στο δωμάτιο ενόσω μπράβοι και drones ράντιζαν τα πάντα με σφαίρες. Όλα έμοιαζαν χαμένα αλλά ένα πονηρό χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μας υποσχόμενο ότι “τώρα θα σας δείξουμε άτιμοι”. Ενεργοποιώντας το trace back, ο ήρωας άρχισε να ανατρέχει στα βήματά του, βγαίνοντας από το δωμάτιο, ανανεώνοντας το χαμένο health και πηγαίνοντας πίσω από τις πλάτες των εχθρών. Δαπανώντας μπόλικα TR, σπάσαμε τον θανάσιμο κλοιό, βρεθήκαμε στα μετόπισθεν της εχθρικής δύναμης, τους αρχίσαμε στις ριπές και μια χαμένη μάχη κερδήθηκε.

Το “κορίτσι” της ντίσκο
Η πρόθεση της Inbetweengames να προσεταιριστεί την κοινότητα των ομοφυλόφιλων είναι φαεινότερη από τον ήλιο. Μπορεί οι υπάλληλοί της να ανήκουν στην εν λόγω κοινότητα και να θέλουν να μοιραστούν τις ορέξεις τους μαζί μας . Ίσως να γνωρίζουν ότι η πολιτική ορθότητα έχει μεγάλη πέραση και να επικέντρωσαν το σενάριο τους στην κοινότητα αυτή για να πουλήσουν περισσότερους κωδικούς στο Steam. Το αποτέλεσμα παραμένει δυστυχώς το ίδιο, μπλιάχ οπτικά ερεθίσματα και διάλογοι. Προς υπεράσπιση της εταιρείας, δεν μας ταΐζει με το ζόρι την εν λόγω κουλτούρα. Εμείς πήραμε πρέφα ότι όλοι οι NPCs είναι gay διαβάζοντας επιλογές απαντήσεων μας στους διαλόγους μεταξύ “αντρών” του στυλ “Αισθάνομαι ότι σε ξέρω, με γνώρισες καλά μια φορά”, “πέρασα τόσες νύχτες μαζί σου αντί να κάνω αυτά που έπρεπε”, “θα αισθάνομαι πάντα πράγματα για εσένα”, “Δεν θυμάσαι την... Σουζάνα; Είναι γνωστή στην πιάτσα”. Επίσης η γύμνια που κυριαρχεί μέσα στα clubs δεν μας επιβάλλεται, χάρη στην ισομετρική γωνία λήψης. Κανείς δεν μας αναγκάζει να ζουμάρουμε στους... χορευταράδες, μπορούμε απλά να έχουμε το νου μας στους οπλισμένους μπράβους, στα διάφορα collectibles, στην διάνοιξη των δωματίων που δεν έχουμε πατήσει, στην άγρια δράση. Συνεπώς η προπαγάνδα των developers μπορεί να παρακαμφθεί και να εστιάσουμε στο gameplay.

Ρε παλικάρια της inbetweengames, γιατί δεν μπορούμε να καθαρίσουμε κανέναν σπαστικό clubber ή DJ και γίνονται όλοι... καπνός μόλις βγαίνουν τα πιστόλια;

Το game mechanic των διαλόγων ακροβατεί ανάμεσα στις θετικές κατευθύνσεις scared, flirty και respectful και στις αρνητικές angry, disgusted και critical. Θα απολαμβάναμε την χρήση του αν βασιζόταν στην λογική δηλαδή μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε άμεσα από τις απαντήσεις ή κάποια οπτική ένδειξη το που πάνε τα πράγματα. Οι περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Επιχειρώντας να εισέλθουμε αναίμακτα σε κάποιο club, το πετυχαίνουμε πάντοτε πουλώντας στον πορτιέρη το παραμύθι του βετεράνου που έχασε το χέρι του σώζοντας κόσμο στο πεδίο της μάχης, στο όνομα της πατρίδας. Όλες οι υπόλοιπες επιλογές είναι εξαιρετικά “θολές” και η επιτυχία τους βασίζεται στην πρακτική trial and error. Η πετυχημένη απάντηση που δώσαμε σε ένα άτομο οδηγεί σε παταγώδη αποτυχία σε ένα άλλο συνεπώς η μόνη μας σωτηρία είναι να δοκιμάζουμε μια απάντηση και, σε περίπτωση που αποτύχουμε, να γυρίζουμε πίσω τον χρόνο και να κάνουμε άλλη επιλογή.

Οι διάλογοι είναι μια βαρετή διαδικασία που την εκτελούμε μηχανικά αλλά ευτυχώς δεν επηρεάζουν σημαντικά το σενάριο, το οποίο έχει κατανεμηθεί ομαλά σε μια σειρά από missions. Τα missions είναι ευφάνταστα και παρουσιάζουν ποικιλία στα objectives τους, τουλάχιστον αρκετή ώστε να μην νοιώθουμε ότι κάνουμε διαρκώς τα ίδια πράγματα. Σε ένα mission προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε ποιος είναι ο στόχος μας ανάμεσα σε αρκετούς κλώνους του. Σε ένα άλλο πρέπει να μιλήσουμε σε σειρά από υπόπτους και να τους φέρουμε με τα νερά μας. Δεν λείπουν οι αποστολές όπου ο ήρωας μας δρα σαν εκτελεστικό όργανο, καθαρίζοντας τους στόχους και όποιον προσπαθήσει να τον σταματήσει. Άλλοτε ψάχνουμε σαν ρακοσυλλέκτες σε κάδους απορριμμάτων για πολύτιμα έγγραφα, χακάρουμε υπολογιστές για πληροφορίες κ.ο.κ.

Το clubbing του μέλλοντος βλάπτει σοβαρά την υγεία
Στην πράξη, απολαμβάνουμε περισσότερο δύο πλευρές του gameplay, τις ανταλλαγές πυροβολισμών και την διάνοιξη των δωματίων. Το level design του All Walls Must Fall μας ικανοποίησε μόνο στα πρώτα μας βήματα στην βερολινέζικη νυχτερινή ζωή του μέλλοντος. Πολλά αληθινά night clubs μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους αλλά η αναπαραγωγή αυτής της πραγματικότητας σε ένα game οδηγεί σε επαναλαμβανόμενη και άρα, βαρετή gaming εμπειρία. Όλα τα missions διαδραματίζονται στο εσωτερικό των night clubs των οποίων ο σχεδιασμός είναι πανομοιότυπος. Εισβάλλοντας για πρώτη φορά στα ενδότερα τους εντυπωσιαζόμαστε από τα high tech τερματικά, τις αφίσες και τους πίνακες στους τοίχους, τις πίστες χορού με τα τεράστια ηχεία και τα video walls, τα κρυογονικά δοχεία κ.ο.κ. Επισκεπτόμενοι τα επόμενα clubs αντιλαμβανόμαστε ότι η μόνη τους διαφορά είναι η αναδιάταξη των αντικειμένων και το τέντωμα ή το στένεμα των δωματίων.

Στις επικίνδυνες αποστολές που αναλαμβάνουμε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια γκαλερί από αιμοδιψείς εχθρούς με ποικίλες ικανότητες. Οι κοστουμαρισμένοι μπράβοι είναι ο “κιμάς” που αλέθουμε με σχετική ευκολία αφού δεν έχουν ούτε το μυαλό, ούτε τα ρεφλέξ για να προφυλαχθούν από τις βολές μας. Τα drones είναι εξίσου άνετοι στόχοι αφού ίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας και μάλιστα, καθυστερούν αρκετά να μας ρίξουν, αφήνοντας ένα χρονικό περιθώριο για να ξαναγεμίσουμε τα όπλα μας. Όποτε πέφτουμε πάνω σε spectre, αρχίζουν τα καρδιοχτύπια. Τα εν λόγω λαμόγια είναι οι ικανότεροι πράκτορες του εχθρού, πραγματικά “φαντάσματα” που τηλεμεταφέρονται κατά βούληση σε όλο τον χώρο. Εκεί που έχουμε ένα spectre μπροστά μας και πάμε να το λούσουμε με μια βροχή από μολύβι, το επόμενο δευτερόλεπτο το βλέπουμε πίσω μας με τα όπλα του να ξερνούν φωτιά εξ’ επαφής. Θεωρητικά μπορούμε να αποφύγουμε κάθε ένοπλη σύγκρουση διαμέσου των διαλόγων και της προσεκτικής μετακίνησης μακριά από εχθρικές κάμερες και υποψιασμένους μπράβους. Πρακτικά γουστάρουμε να το παίζουμε John Wayne όποτε πιστεύουμε ότι οι δυνάμεις του εχθρού είναι διαχειρίσιμες.

Η διαβεβαίωση του game ότι κάθε playthrough θα διαφέρει από το προηγούμενο βασίζεται στην procedurally generated φύση των levels και είναι κενή περιεχομένου, με δεδομένη την ομοιομορφία τους. Ο τερματισμός του campaign μέσα σε πέντε – έξι ώρες ανοίγει το new campaign + για να περάσουμε και πάλι όλες τις δοκιμασίες από την αρχή. Η τελική οθόνη είναι ένα πολύ ενδιαφέρον αίνιγμα που μας σπρώχνει στο να το πράξουμε. Αφήνει υποσχέσεις για διαφορετική εξέλιξη της ιστορίας εφόσον προσεγγίσουμε αλλιώς τους στόχους μας, για εναλλακτικό φινάλε με την αισιοδοξία να παίρνει την θέση της απελπισίας. Προτού αποκτήσουμε πρόσβαση στο new campaign + το μοναδικό πράγμα που μπορεί να φρενάρει την ταχύτατη εξόρμηση μας προς τον τερματισμό είναι η απόκτηση και αναβάθμιση όλων των όπλων, abilities και augmentations που διαθέτει το shop. Ένα πέρασμα ανά level, ακόμα και με ελάχιστες απώλειες σε TR, δεν πρόκειται να γεμίσει αρκετά τις τσέπες μας για να τα αγοράσουμε όλα συνεπώς, μπορούμε να το ρίξουμε στο grinding, επισκεπτόμενοι τα ολοκληρωμένα missions με στόχο το κέρδος.

Γουστάρουμε πολύ την Unreal Engine 4 και ακόμα περισσότερο όταν την βλέπουμε να χρησιμοποιείται με ευφάνταστο τρόπο όπως στο All Walls Must Fall. Οι χαρακτήρες είναι rendered σε δύο διαστάσεις. Μας βγάζουν μια πολύ ευχάριστη αίσθηση χρωματιστών πιονιών σε επιτραπέζιο παιχνίδι με χαρακτήρες σκιτσαρισμένους σε χαρτόνι. Τα animations τους είναι εντελώς αδέξια αλλά εξυπηρετούν τον σκοπό τους, με κατά τόπους νοσταλγικές πινελιές όπως η “John Travolta” φιγούρα από τον Πυρετό του Σαββατόβραδου που εκτελεί ο ήρωας μας κάθε φορά που επιλέγουμε το wait.

Η συντριβή όλου του ντεκόρ (αντικείμενα, τοίχοι) από τα βαριά πυρά μας χόρτασε οπτικά και ενίσχυσε την αξία των turn-based συγκρούσεων. Από την κάμερα ξεχωρίσαμε την ικανότητά της να ζουμάρει στους χαρακτήρες και τον χώρο. Βρήκαμε πολύ έξυπνη την κυκλική της κίνηση ανά 90 μοίρες, η οποία καλύπτει όλο τον χώρο με τέσσερις κινήσεις και θυμίζει δείκτες ρολογιού, μια έμμεση υπενθύμιση ότι το game “παίζει” με τον χρόνο. Προτιμούσαμε να περιστρέφεται ελεύθερα όπου την πηγαίνουμε ώστε να έχουμε καλύτερη οπτική γωνία την ώρα των πυροβολισμών. Επειδή είναι δυσκίνητη, πολλές φορές πασχίζουμε να ξεχωρίσουμε τις τροχιές των βλημάτων και το πόσο οχυρή είναι η θέση μας, γεγονός που οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις και undo.

Το All Walls Must Fall είναι και του ύψους και του βάθους στον ακουστικό τομέα. Το... βάθος είναι η απουσία του voice acting, το ύψος τα ηχητικά εφέ και το soundtrack. Η μουσική που συνοδεύει τον χαρακτήρα καθορίζεται από την θέση και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Κινούμενοι έξω και περιφερειακά των club η μουσική ακούγεται σαν βουητό, σαν ένα πλάσμα από ήχο που έχει παγιδευτεί στους τέσσερις τοίχους και προσπαθεί να αποδράσει. Μέσα στα club το beat δίνει και παίρνει. Άλλοτε ξεχειλίζει από techno μουσική που συνδυάζεται αρμονικά με το θέαμα ενός πλήθους σε ατελείωτες χορευτικές φιγούρες, άλλοτε ακούγεται σαν dark electro που δημιουργεί απειλητική ατμόσφαιρα με τις ζοφερές της νότες. Οι εκπυρσοκροτισμοί, οι μεταλλικοί ήχοι, τα βογγητά των πληγωμένων ακούγονται καθαρά και διευκολύνουν την απορρόφησή μας από την δράση.

Για να ρίξουμε το Τείχος θέλουμε λεφτά
Η πρώτη δημιουργία της inbetweengames έχει μια ποιότητα που υπόσχεται καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Το κυβερνοπάνκ σκηνικό δημιουργεί την αποπνικτική ατμόσφαιρα ενός κόσμου βουτηγμένου στις σκοτεινές συναλλαγές και μας άρεσε. Το gameplay συνδυάζει καλά τα στοιχεία των Superhot και X-Com χωρίς να φτάνει όμως κανένα τους στην εθιστικότητα. Το game mechanic των TR μας εθίζει στην εξερεύνηση. Η παραμετροποίηση του χαρακτήρα δεν είναι όσο πλούσια θα την θέλαμε.

Τα time manipulation abilities και η εκτέλεσή τους στην μάχη κλέβουν την παράσταση χάρη στο θέαμα και τις στρατηγικές επιλογές που προσφέρουν. Τα Daily Challenges είναι ένα mode που δεν αγγίξαμε καν, τι να τα κάνουμε τα missions με προκαθορισμένο εξοπλισμό, να μας σπάσουν τα νεύρα; Το μέγεθος του All Walls Must Fall θα μας έσπρωχνε στην αγορά της απλής έκδοσης των επτά ευρώ. Το ταλέντο των μουσικών που συνθέτουν το soundtrack (δημιουργίες τους έχουμε απολαύσει στα Bleed 2, FTL και πολλά ακόμα) συνηγορεί στην δαπάνη των 12 ευρώ του Soundtrack Edition.

Θετικά:
- Κυβερνοπάνκ αισθητική
- Εθιστικό υβριδικό gameplay
- Συναρπαστικά time manipulation abilities
- Καλή μουσική επένδυση και ηχητικά εφέ
- Ποικιλία στα mission objectives

Αρνητικά:
- Χαμηλό επίπεδο δυσκολίας
- Μικρή διάρκεια
- Θέματα με την κάμερα
- “Γλύψιμο” σε συγκεκριμένη μειονότητα
- Απουσία voice acting
- Αδιάφορα collectibles

Βαθμολογία
Γραφικά: 6
Ήχος: 7
Gameplay: 7
Αντοχή: 5
Γενικά: 6.5

Ένας φθηνός και σύντομος ψυχροπολεμικός εφιάλτης με υβριδικό gameplay.

Γιάννης Μοσχονάς