Το θέαμα που αξιώθηκα να δω πάντως παω στοίχημα πως δεν το είδε κανείς: Χτυπάει το κουδούνι, κλασσικά για κάλαντα. Μέσα στα νεύρα μου λεω στους άλλους να ανοίξουν και κλείνομαι στο δωμάτιο μου ώσπου ακούω την εξής ατάκα: "έχετε πρίζα;"
Ο τυπάκος (15-16 ετών θα ήταν) κουβαλούσε μια ηλεκτική κιθάρα, με εναν ενισχυτή στην κυριολεξία δεμένο στην πλάτη του, τον έβαζε στο ρεύμα και τραγουδούσε.
Σε αντίθεση με κάτι επίμονα καλόπαιδα που χτύπαγαν κουδούνια από τις 7 και για ολόκληρα δεκάλεπτα για σπάσιμο, με αποτέλεσμα να ακούσουν καντήλια, ο wannabe santriani πήρε και το τάληρο, και ο,τι γλυκό βρήκα μπροστά μου. Ναι μεν το πολυ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παππάς, αλλά αυτός το άξιζε μόνο και μόνο για το πρωτότυπο της υπόθεσης.
(αργότερα έμαθα πως μοίραζε και φυλλάδια για κάποιο κατάστημα μουσικών οργάνων που άνοιξε εδώ κοντά -σιγά που δεν θα είχε κάποιο catch το όλο σκηνικό- αλλά όσο να'ναι...)