Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα την "Τελευταία Νύχτα στο Τρέμορ Μπιτς" του Μικελ Σαντιαγο. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ το οποίο εκτυλίσσεται σ' ένα μικρό χωριό της Ιρλανδίας. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας συνθέτης soundtrack που έχει χάσει την έμπνευσή του κι έτσι αποφάσισε να μείνει σ' αυτό το μέρος προκειμένου να την ξαναβρεί.
Είμαι αρκετά αρχή ακόμα, αλλά ήδη από ένα σημείο και μετά έχει αποκτήσει αρκετό ενδιαφέρον και δε μπορείς παρά να ανυπομονείς να μάθεις τη συνέχεια. Πέρα από κάτι εντελώς κλισέ διαλόγους, φλυαρίες πού και πού χωρίς λόγο κι αρκετά απλοϊκή δομή του λόγου, μπορώ να πω ότι είναι αρκετά ενδιαφέρον και η ώρα περνάει ευχάριστα διαβάζοντάς το. Ελπίζω μόνο να μη φάω καμιά ξενέρα στην πορεία, κάτι το οποίο συχνά συνηθίζεται σε τέτοιου είδους βιβλία. Έχω περιέργεια να δω αν δικαιολογείται η σύγκριση που του έχει αποδοθεί με μεγάλους συγγραφείς του είδους αυτού, όπως Stephen King.
“What do you fear, lady?" [Aragorn] asked.
"A cage," [Éowyn] said. "To stay behind bars, until use and old age accept them, and all chance of doing great deeds is gone beyond recall or desire.”