Υπερεκτιμημένα Games

Με τον όρο υπερεκτιμημένο εννοούμε ένα παιχνίδι που του αποδίδεται μεγαλύτερη αξία απ' ότι πιστεύουμε ότι έχει στην πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι δεν είναι καλό, απλά ίσως όχι τόσο όσο γενικά θεωρείται. Με αυτή τη λογική θα χωρίσω τα games που θα αναφέρω, και θεωρώ υπερεκτιμημένα, ανάλογα με την αξία που τους αποδίδω:

Καλά games:
Portal και Portal 2: Πολύ καλά puzzle games με ωραίο humor, με το 1 να είναι το σαφώς καλύτερο από τα 2. Ως εκεί όμως. Υπάρχουν κλασσικά adventures, που δεν παίζει κανείς, πολύ καλύτερα.

Mass Effect trilogy: Δεν είναι ότι καλύτερο έχει βγάλει η Bioware αλλά είναι αξιοπρεπή games. Θα τα κατέτασα από το καλύτερο στο χειρότερο 2>3>1.

Fallout 3: Το χειρότερο από τα 4 βασικά Fallout games αλλά δεν είναι τόσο άσχημο, ειδικά σε σχέση με τα άλλα παιχνίδια της Bethesda τα τελευταία χρόνια.

Starwars: The Knights of the Old Republic: Πολύ καλός τίτλος, θεωρείται πια κλασσικό και μάλλιστα είχαμε πρόσφατα και την επέτειο 10 χρόνων από την κυκλοφορία του. Γιατί είναι στη λίστα? Γιατί είναι ο δεύτερος τίτλος που έβγαλε η Bioware μετά το επικό Baldur's Gate 2 (το NWN ήταν ο πρώτος) και ο πρώτος που μας μετέφερε από ανοιχτά περιβάλλοντα σε κλειστούς διαδρόμους, έναν trend που δυστυχώς κρατάει ακόμα στα σύγχρονα RPGs. Επίσης το sequel του από την Obisidian το βελτίωσε σχεδός σε όλους τους τομείς.

Bioshock (το πρώτο): Πολύ καλό game που όμως αποτυχαίνει να γίνει εξαιρετικό για λίγο, σε όλους τους τομείς. Η σύγκριση με το System Shock 2 (για κάποιο καιρό ο κόσμος μιλούσε για spiritual sequel) το ρίχνει ακόμα περισσότερο.


Μέτρια:

Oblivion/Skyrim: Ίσως είναι λίγο επιεικής που βάζω το Oblivion στα μέτρια αλλά τελικά δεν νομίζω ότι είναι τόσο άσχημο game. Απλά είναι πολύ χειρότερο από τον άμεσο προκάτοχό του, το Morrowing. Το Skyrim ήταν μια μικρή βελτίωση στους περισσότερους τομείς σε σχέση με το Oblivion αλλά και πισωγύρισμα σε μερικούς άλλους. Βέβαια μιλάμε για το Skyrim με interface mods για χάρτη και inventory αλλιώς παίζει να κατέληγε στα κακά games.

Max Payne 3: Δεν είναι ότι μιλάει πολύς κόσμος γι αυτό αλλά δεν παύει να έχει ένα 87 στο Metacritic. Καταρχήν δεν είναι Max Payne game. Το gameplay είναι πολύ διαφορετικό, ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή είναι πολύ διαφορετικός και το γράψιμο είναι πολύ διαφορετικό (και σαφώς χειρότερο). Ως Max Payne game είναι σίγουρα αποτυχία. Γενικότερα όμως ως shooter έχει καλά shooter mechanics, τρομερά γραφικά, υποδειγματικά θα έλεγα και πολύ καλό ήχο. Κρίμα που είναι σχεδόν on-the-rails shooter.

Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots: Είμαι fan της σειράς Metal Gear Solid και έχω παίξει ότι έχει κυκλοφορήσει (εκτός από κάτι non-canon games στο PSP και τα 2 πρώτα Metal Gear, όχι τα Solid, τα 8-bit). Ήθελα πολύ να είναι καλό, ειδικά εφόσων είναι το μόνο που κυλοφόρησε σε αυτή τη γενιά κονσολών (είναι και το Rising βέβαια αλλά τυπικά δεν είναι "Solid"). Δυστυχώς η αποχώρηση από το κλάσσικό gameplay της σειράς, τα υπερβολικά αστεία (το ξεχυλώνει όσο δεν πάει ο Kojima) και τα ατελείωτα cutscenes (κι εδώ το ξεχυλώνει) κάνουν το παιχνίδι να ναι μέτριο. Αν τελείωνε γύρω στα 10 λεπτά νωρίτερα (όσοι το έχουν παίξει ξέρουν τι εννοώ) μπορεί να το έβαζα και στα καλά. Ευτυχώς που το επόμενο, το Peace Walker για το PSP, είναι από τα καλύτερα της σειράς.

Batman: Arkham City: Συνέχεια του εξαιρετικού Arkham Asylum, οι δημιουργοί επέλεξαν αυτή τη φορά έναν ανοιχτό κόσμο για ένα παιχνίδι που καθαρά δεν του ταίριαζε. Τα στενά κτήρια, η πληθώρα respawning εχθρών και τα άπειρα mindless side-quests το κάνουν το λιγότερο κουραστικό. Τα περιβάλλοντα είναι εξαιρτικά και από τεχνικής και από αρτιστικής άποψης και το στόρυ είναι πάνω του μετρίου οπότε γλιτώνει να πέσει στην κατηγορία των κακών games.

Κακά:

Infamous 2: Σαν gameplay είναι αρκετά καλό, θα μπορούσε να ναι μέχρι και στα καλά games. Το γράψιμο όμως καθώς και η αλλάγή της προσωπικότητας του πρωταγωνιστή σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι, το κάνουν πολύ δύσκολό να μην το χαρακτηρίσω κακό game. Το vampire DLC είναι αρκετά καλύτερο. Πόντοι για ατμόσφαιρα.

Uncharted 3: Μπορεί να πει κάποιος -όπως έχουν πει πολλοί και σε αυτό το thread- ότι και τα 2 πρώτα Uncharted είναι υπερεκτιμημένα, ειδικά το 2. Δεν παύουν όμως να είναι πολύ καλά games. Το 3ο αποτυχαίνει σε όλους τους τομείς εκτός από γραφικά. Το στόρυ είναι γραμμένο στο πόδι και οι μάχες είναι τόσο άσχημες που πραγματικά απορώ πως το κυκλοφόρησαν έτσι. Ειδικά λαμβάνοντας υπόψιν ότα τα 2 πρώτα games θεωρούνται ότι έχουν πολύ καλή μάχη (για shooter που παίζεις με το χειρηστήριο τουλάχιστον) είναι απορίας άξιο γιατί επέλεξαν να αλλάξουν τη φόρμουλα για το 3ο της σειράς.

Προφανώς δεν αναφέρω παιχνίδια που δεν έχω τερματίσει (θα έβαζα το Legend of Grimrock αλλά είμαι πριν τη μέση οπότε δεν το βρίσκω σωστό να εκφέρω γνώμη). Δεν έχω Xbox οπότε κανένα Xbox360 exclusive δεν είναι στη λίστα μου. Είμαι σίγουρος ότι ξεχνάω μερικά αλλά νομίζω είναι αρκετά για τώρα.

Vitril wrote: Mass Effect trilogy: Δεν είναι ότι καλύτερο έχει βγάλει η Bioware αλλά είναι αξιοπρεπή games. Θα τα κατέτασα από το καλύτερο στο χειρότερο 2>3>1.

Πρώτη φορά βλέπω άτομο που θεωρεί το πρώτο Mass Effect ως το χειρότερο της τριλογίας. Πως και έτσι;

Θα έλεγα ότι οι λόγοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι πράγματα που αντιπάθησα στο πρώτο παιχνίδι και απλά τα είχα συνηθήσει στα άλλα δύο. Η δεύτερη είναι πράγματα που βελτιώθηκαν στο 2 και στο 3. Υπάρχουν φυσικά και πράγματα που χειροτέρεψαν αλλά αυτά είναι λίγα.

Ας ξεκινήσω με την πρώτη κατηγορία:
-Η μάχη. Από τις μάχες τακτικής των άλλων παιχνιδιών της Bioware και από το real time με pause πήγαμε σε shooter μάχη. Ως fan των κλασικών RPG αυτό με ξένισε. Επίσης η κίνηση του χαρακτήρα, προσπαθώντας να την κάνουν να φαίνεται πιο φυσική, είναι ενοχλητική. Νιώθεις σα να παίζεις με αλυσίδες στα πόδια (του χαρακτήρα). Αυτό βελτιώθηκε λίγο στο 2 και λίγο ακόμα στο 3. Βέβαια το 1 είχε την πιο "RPG" μάχη με στατιστικά όπως proficiency στα όπλα να μετράνε πολύ περισσότερο. Γι αυτό το λόγο θα έλεγα μάλλον ότι είναι ανάμεσα στα τρία αυτό με το καλύτερο σύστημα μάχης αλλά η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη.

-Ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή. Ο Sheppard δεν είναι λευκό χαρτί. Έχει μια δεδομένη προσωπικότητα που μπορείς να κάνεις tweak τραβώντας είτε από δω (paragon) είτε από κει (renegade). Είναι ο στρατιώτης που απεχθάνεται την διπλωματία και συχνά τη χλεβάζει. Γενικά δε μου αρέσουν ιδιαίτερα οι στρατιώτες χαρακτήρες με ορισμένες εξαιρέσεις (πχ όλο το cast του Babylon 5), ενώ μου αρέσει πολύ όταν το RPG μου δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσω τις καταστάσεις με διαπραγματεύσεις και διάλογο. Το 2 και ειδικά το 3 σε αφήνουν να χρησιμοποίσεις κάποια διπλωματία, αν και περιορισμένη. Επίσης στο 2 δεν είσαι τυπικά στρατιωτικός.

-Το γεγονός ότι με το σύστημα διαλόγου δεν ήξερα τι θα πει ο χαρακτήρας με κάθε επιλογή που έκανα. Αυτό επίσης έχει διορθωθεί σε ένα βαθμό στο 2 και στο 3 με πιο χαρακτηριστκές περιγραφές της κάθε επιλογής. Στο 1 (και στα άλλα σε κάποιο βαθμό) επέλεγα κάτι και ο Sheppard έλεγε το αντίθετο από αυτό που περίμενα να πει.

-Άδεια περιβάλλοντα. Αυτό ήταν βέβαια περιορισμός της γενιάς των κονσολών που τελειώνει αλλά τα ME και ειδικά το πρώτο είχαν πολύ άδεια περιβάλλοντα. Ειδικά στην πρώτη επίσκεψή σου στη citadel. Για ένα διαστημικό σταθμό με τόσο πολύ κόσμο, ήταν εξαιρετικά αραιοκατοικημένη.

-Κακό κεντρικό σενάριο. Ναι, το πρώτο ME ήταν σαφής ένδειξη ότι η τριλογία είχε σκοπό να έχει το βάθος των υλικών στα οποία βασίστηκε (όπως το Babylon 5 που ανέφερα προηγουμένως) μόνο στο χτίσιμο του κόσμου (που είναι ομολογουμένος αρκετά προσεγμένος) και όχι στο σενάριο του κάθε παιχνιδιού. Βέβαια το βασικό σενάριο καθενώς από τα 3 είναι διαφορετικό αλλά είναι εξίσου κακά. Στο πρώτο είσαι ο εκλεκτός (ακόμα κι αν αυτό γίνεται από τύχη με το prothean beacon). Στο δεύτερο όλο το game είναι να ετοιμάζεσαι για μια suicide mission στη οποία έπρεπε να προσπαθήσεις για να σου πεθάνει έστω και ένας από το πλήρωμα. Το τρίτο και χειρότερο (όχι δε θα πω για το τέλος, μετά το DLC το τέλος ήταν μια χαρά) είχε το crusible που προέκυψε από το πουθενά. Δε λέω ότι τα πάντα στο σενάριο των ME ήταν κακά. Μιλάω μόνο για την κεντρική ιδέα του καθενώς. Χαρακτήρες, οι σχέσεις ανάμεσα τους και οι διαδράσεις τους είναι άλλο ζήτημα.

-Για να δεις εναλλακτικά σενάρια πρέπει να χάσεις επίτηδες. Τις περισσότερες συνέπειες των επιλογών σου τις βλέπεις στο Mass Effect 3 αλλά το πρώτο παιχνίδι σε προετοιμάζει για το γεγονός ότι τις πιο σημαντικές διαφορές θα τις δεις αν αποφασίσεις να αποτύχεις σε ορισμένα σημεία κλειδιά του παιχνιδιού. Εδώ ακολουθούν spoilers για τα 3 games:

SPOILERS:Στο πρώτο game ίσως η μεγαλύτερη απόφαση είναι τι θα κάνεις με τον Wrex. Το παιχνίδι όμως σε κάνει να νιώθεις ότι η νικηφόρα επιλογή είναι είτε να τον πείσεις ως paragon είτε να του επιβληθείς ως Renegate. Η επιλογή που θα διαφοροποιήσει το παιχνίδι σου είναι να τον σκοτώσεις που παρουσιάζεται ως αδυναμία σου να τον ηρεμήσεις. Παρόμοια στο δέυτερο παιχνίδι για να δεις διαφορές πρέπει να πεθάνουν άτομα στην suicide mission που πάλι το νιώθεις ως αποτυχία. Στο τρίτο επίσης, όταν αποτυχαίνεις στη διπλωματία, με αποτέλεσμα το war effort σου να μην αυξάνεται.



Ας πάω τώρα στα στοιχεία εκέινα που βελτιώθηκαν στα επόμενα παιχνίδια:
-Πολύ συχνά οι Paragon και Renegate επιλογές σου δεν έχουν διαφορά. Σε πολλά σημεία του παιχνιδιού όταν επιλέγεις Paragon ο Sheppard είναι ευγενικός και όταν επιλέγεις Renegate λέει το ίδιο πράγμα απλά είναι λίγο λιγότερο ευγενικός. Στα επόμενα παιχνίδια αυτό έχει διορθωθεί σε μεγάλο βαθμό.

-Οι χαρακτήρες στο party σου είναι βαρετοί. Αυτό ισχύει είτε επειδή είναι όντως βαρετοί όπως ο Kaidan, η Ashley και η Liara (η οποία είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα στο 2 και στο 3) ή δεν έχεις αρκετό interaction μαζί τους για να σου δείξουν ότι έχουν όντως βάθος, όπως ο Garrus. Η Tali μου άρεσε αλλά αυτό είναι καθαρά γιατί μου αρέσει το trope στο οποίο είναι βασισμένη.
Τώρα στο 2 οι χαρακτήρες που έχεις μαζί σου καταρχήν είναι πολύ περισσότεροι. Επίσης έχουν πιο έντονες προσωπικότητες ή είναι ενδιαφέροντες ως concept. Τους γνωρίζεις πολύ καλύτερα κάνοντας τις αποστολές τους. Τέλος δεν είναι όλοι ακριβώς "καλοί" (με την έννοια του alignment). Το 3 είχε τα λιγότερα party members αλλά έβρισκες εδώ κι εκεί και όλους τους άλλους χαρακτήρες.

-Οι επιλογές σου δεν έχουν συνέπειες. Τουλάχιστον στο πρώτο παιχνίδι. Σχεδόν όλες μετατίθενται για το 3. Ακομα και προς το τέλος αν καταφέρεις να κερδίσεις ένα πολύ ψηλό paragon check έναντι ενός από τους βασικούς αντιπάλους, αν περίμενες σαν τα Fallout να γλιτώσεις την τελική μάχη, έβγαινες γελασμένος. Τον πολέμαγες έτσι κι αλλιώς. Η λεκτική νίκη σου ήταν χωρίς αντίκρισμα.

-Στην ιστορία των παιχνιδιών το 2 είχε πιο προσωπικές στιγμές με τις αποστολές για κάθε μέλος του πληρώματος και μεγαλύτερη ποικιλία στα μέρη που επισκεπτόσουν και τα πράγματα που έκανες. Επίσης έβλεπες την πιο σκοτεινή πλευρά του κόσμου του ME και ο ίδιος ο Sheppard έμπαινε σε ενδιαφέροντα ηθικά διλήμματα δουλεύοντας για τον Illusive Man. Το 3 άλλαζε σχεδόν ολόκληρο (ακόμα κι αν δεν ήταν σε τεράστιο βαθμό) ανάλογα με τις επιλογές στο 1, στο 2 αλλά και στο ίδιο το 3 πράγμα που για μένα του δίνει πολλούς πόντους, ειδικά απ' όταν αλλάξαν το τέλος.

-Η εξερεύνηση πλανητών. Βαρετό time sink στο 1. Στο 2 επίσης αλλά τουλάχιστον σταμάταγες να ασχολείσαι όταν μάζευες αρκετά minerals. Στο 3 ήταν αρκετά βελτιωμένη.

Αυτοί είναι οι λόγοι που μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό. Μπορεί να ξεχνάω τίποτα. Για χάριν ολοκληρωμένης άποψης θα αναφέρω εν τάχυ και τα πράγματα που νομίζω το ΜΕ1 κάνει καλύτερα.

-Η μάχη όπως προανέφερα καθώς και τα στατιστικά του χαρακτήρα σου που είναι πολυ περισσότερα στο πρώτο παιχνίδι, δίνοντας περισσότερες επιλογές. Ειδικά το 2 ήταν πολύ φτωχό σε αυτόν τον τομέα. Το 3 ίσως να ναι το καλύτερο από τους 2 κόσμους καθώς έβαλε περισσότερα και πιο ουσιώδη στατιστικά σε σχέση με το 2 ενώ δεν συμπεριέλαβε ανούσια πράγματα του 1, όπως τα άπειρα άχρηστα upgrades. Όπως και να χει θα δώσω αυτόν τον πόντο στο 1 γιατί μου αρέσει να βλέπω περισσότερους αριθμούς στα RPG μου.

-Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του 1 που το πήγαν σε πολύ κακή κατεύθυνση τα άλλα 2 ήταν η δομή των αποστολών. Στο 1 είσουν γενικά ελεύθερος να τριγυρνάς και μάλλιστα σε μια βόλτα στη citadel μπορεί να στην έπεφταν εχθροί στα πίσω δρομάκια και τα κακόφημα μπαρ. Στο 2 και στο 3 χωρίζοντας τις αποστολές με μάχη από την εξερεύνηση χάλασαν εν μέρη την ατμόσφαιρα. Σε έκαναν να νιώθεις σα να παίζεις κάποιο action game ή κάποιο strategy που χωρίζονται σε πίστες αντί για την ενιαία εμπειρία που θα έπρεπε να παρέχει ένα RPG.

Παρά το wall of text προσπάθησα να μην είμαι πολύ αναλυτικός. Ελπίζω να έκανα κατανοητό γιατί προσωπικά θεωρώ το 1 το χειρότερο της σειράς. Όπως μπορεί να δει κανείς αναφέρομαι συχνά σε προσωπικές προτιμήσεις και παρότι εδώ είναι το internet νομίζω ότι δε χρειάζεται να υποθεί ότι απόψεις σε θέματα τέχνης (όπου συγκαταλέγω τα video games) είναι καθαρά προσωπικές και αποκτάνε βάρος μόνο με την εμπειρία και την πειστική επιχειρηματολογία (τα οποία δεν υπονοώ ότι είχε η ανάρτησή μου).

Καταλαβαίνω πως το θέτεις αν και δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ σε όλα τα σημεία. Δεν έχει τύχει να παίξω ακόμα το 3 (αν και έχω τερματήσει πάνω από 4 φορές τα δυο προηγούμενα, αλλά βγήκε σε κακή χρονική στιγμή για μένα) αλλά από τα δυο προηγούμενα που έχω παίξει, το πρώτο μπορώ να πω πως μου θύμιζε τη Bioware που αγάπησα μέσω των KotOR, Jade Empire κλπ. Το έπαιξα κολλητά μετά από το πρώτο Dragon Age, που με είχε ξενερώσει άπειρα, και περίμενα παρόμοια ξενέρα, αλλά μου άρεσε το πολύ καλογραμμένο σενάριο, το όλο διάχυτο στοιχείο sci-fi opera, καθώς και οι εξερευνήσεις πλανητών με το MAKO. Πάντως αν κατάφεραν να συνδυάσουν ένα gameplay σε στυλ του 2, πιο action, με τα rpg στοιχεία του 1, θα έβγαζαν ακόμα πιο γαμάτο παιχνίδι. Α, και ένα point που θυμάμαι, η μάχη του τελικού κακού του 1 είναι πρακτικά 2-3 κομμάτια μάχης. Αν πετύχει το diplomacy, πας κατευθείαν στο τελευταίο, δεν είναι ότι δεν έχει κανένα απολύτως αντίκτυπο.

Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots
Skyrim
CoD MW2
Assassin's Creed 1
Heavy Rain

Crysis 3
Assassins Creed 3

Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω σκεφτεί πάρα πολύ καλά το συγκεκριμένο θέμα.Αλλά εμένα προσωπικά μου φάνηκε το Gta Online.Μπορεί να είναι ωραίο όπως έλεγαν,αλλά τα ασυγχώρητα bugs του με έχουν νευριάσει.

Dbz Infinite World για PS2.Για τους κατασκευαστές,θεωρητικά το καλύτερο game που έιχαν βγάλει για PS2.Με την πρώτη δοκιμή,η διαφορά στα γραφικά σε σχέση με τα 2 προηγούμενα,Budokai Tenkaichi 2 και 3 ήταν δραματική.Προς το χειρότερο όμως.

Πάντως όταν ένα παιχνίδι το λέμε «υπερεκτιμημένο» θα πρέπει να το βάζουμε αυτό σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Είδα στην λίστα το FEZ.

Προσωπικά το FEZ το απέκτησα με το προηγούμενο humble bundle και δεν το είχα ξανακούσει ποτέ πριν. Από το humble bundle αυτό το FEZ και το AVNT ήταν μεγάλες εκπλήξεις. Και τα δύο δεν τα είχα ξανακούσει, και τα δύο αποδείχθηκαν πολύ καλύτερα από αυτό που περίμενα. Αν τούς έκανα κριτική θα ήταν διθύραμβος. Δεν ξέρω τι κριτικές έχουν προηγηθεί αλλά στα σωστά πλαίσια δεν θα το έλεγα υπερεκτιμημένο. Στα λάθος πλαίσια όμως σαφώς.

lucinos wrote: Πάντως όταν ένα παιχνίδι το λέμε «υπερεκτιμημένο» θα πρέπει να το βάζουμε αυτό σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Είδα στην λίστα το FEZ.

Προσωπικά το FEZ το απέκτησα με το προηγούμενο humble bundle και δεν το είχα ξανακούσει ποτέ πριν. Από το humble bundle αυτό το FEZ και το AVNT ήταν μεγάλες εκπλήξεις. Και τα δύο δεν τα είχα ξανακούσει, και τα δύο αποδείχθηκαν πολύ καλύτερα από αυτό που περίμενα. Αν τούς έκανα κριτική θα ήταν διθύραμβος. Δεν ξέρω τι κριτικές έχουν προηγηθεί αλλά στα σωστά πλαίσια δεν θα το έλεγα υπερεκτιμημένο. Στα λάθος πλαίσια όμως σαφώς.

Δεν είπαμε ποτέ Υπερεκτιμημένο=Κακό

Ο λόγος που θεωρούμε κάτι υπερεκτιμημένο είναι όταν "Έχει πάρει παραπάνω βαθμολογίες στα reviews απ' ότι άξιζε". Το γράψαμε στο άρθρο, στα σχόλια, παντού, το εξηγήσαμε τόσο σε σημείο που να γίνουμε κουραστικοί.

Το Fez ήταν καλό για τα μέτρα. Απλά μάζεψε αδικαιολόγητα 10άρια από δεκάδες sites κάτι απαράδεκτο ακόμα και για την ειδική αυτή κατηγορία στην οποία ήθελαν με το ζόρι να το κατατάξουν οι reviewers. Τελικά ενώ με τέτοια scores έπρεπε να πουλήσει κάτι εκατομμύρια, κατέληξε μόλις στα 100.000 αντίτυπα. Είπαμε, retro maniacs, platform maniacs, αλλά όχι κι έτσι.