Μόλις είδα το "Dead Poets Society" με τον υπέροχο και αξιαγάπητο Robin Williams και τον τότε νεαρούλη (σε ηλικία μόλις 19 ετών) Ethan Hawke. Τι να πρωτοπώ γι' αυτήν την ταινία... Με μία λέξη: μοναδική. Έδωσε ρέστα η ερμηνεία του Williams, όπως πάντα. Και η τελευταία σκηνή, ανατριχιαστική...
Αναφέρεται σ' έναν καθηγητή ο οποίος έρχεται να διδάξει σε μία τάξη, σε μια ακαδημία αρρένων. Με μια πολύ πρωτότυπη και ανορθόδοξη μέθοδο διδασκαλίας, εμπνέει τους μαθητές του διδάσκοντάς τους ποίηση στο να αποκτήσουν ένα διαφορετικό και μοντέρνο για τα αυταρχικά δεδομένα της ακαδημίας τρόπο σκέψης, πηγαίνοντας ουσιαστικά κόντρα σε ό,τι η κοινωνία μέχρι στιγμής τους είχε διδάξει (ή καλύτερα, επιβάλλει), με οδηγό ζωής το μότο "Carpe diem", που σημαίνει "άδραξε τη μέρα". Αρχικά οι μαθητές δυσπιστούν σ' αυτό το νέο τρόπο διδασκαλίας, στην πορεία όμως διαλύεται όποια επιφυλακτικότητά τους και ορισμένοι από αυτούς εφαρμόζουν αυτό το νέο τρόπο ζωής και σκέψης στις καταστάσεις που τους φέρνει η ζωή, και μετατρέπονται από άβουλα, πειθαρχημένα "ρομποτάκια" του συστήματος σε ανθρώπους που δεν τους σταματάει τίποτα μπροστά σ' αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν. Έτσι, η ζωή του καθενός αλλάζει.
Είναι μια ταινία με πολύ βάθος, στην οποία ανά διαστήματα γίνονται παραπομπές σε στίχους από ποιήματα μεγάλων ποιητών, οι οποίοι βάζουν και τον ίδιο το θεατή σε σκέψεις και ενδεχομένως τον βοηθήσουν να δει κι αυτός με μάτια πιο σοφά τη ζωή και τον κόσμο.
“What do you fear, lady?" [Aragorn] asked.
"A cage," [Éowyn] said. "To stay behind bars, until use and old age accept them, and all chance of doing great deeds is gone beyond recall or desire.”