Όχι, δεν κάνω καθόλου πλάκα. Όλα είναι μελετημένα και καταγεγραμμένα, αν θες μπορώ να ξανακοιτάξω τις πηγές που είχα βρει και τα άρθρα όταν έκανα κάτι εργασίες για το μεταπτυχιακό μου. Η ανάγκη για χαλάρωση έχει συνδεθεί στενά με το να ταξιδεύει κανείς.
Στον παππού και τη γιαγιά στο χωριό πηγαίνουν γιατί είναι το χωριό και μπορεί να πάει ο μπαμπάς να δει παλιούς του συμμαθητές και δεν ξέρω γω τι άλλο. Αυτό κυρίως στην Ελλάδα. Οι του εξωτερικού, δεν έχουν το δέσιμο του Έλληνα/Ανατολίτη με τον πατριαρχικό κορμό της οικογένειας, οπότε είναι πιο επιρρεπής στο να ταξιδεύουν. Έχουν την οικονομική άνεση, ειδικά αν δεν έχουν και παιδιά/σκυλιά/γατιά, είναι πιο εύκολο να τα βροντήξουν όλα και να μπουν σε ένα αεροπλάνο. Στην Ελλάδα δε συμβαίνει αυτό. Είναι πιο "παραδοσιακό" αν θες.
Το θέμα "βιοτική ανάγκη" είναι εντελώς άκυρο. Πέραν των αναγκών που συμβάλλουν στην επιβίωση, υπάρχουν και ψυχολογικές ανάγκες για συντροφικότητα και κοινωνικοποίηση. Όσο κι αν σιχαίνομαι την ψυχολογία, που θεωρείται και επιστήμη, οφείλω να παραδεχτώ ότι πράγματι αυτά τα φαινόμενα παρατηρούνται. Στα ίδια πλαίσια κινείται και η ανάγκη για διακοπές και ξεκούραση. Η αλλαγή παραστάσεων, η φυγή από την καθημερινότητα και το διαφορετικό παρασκήνιο, το γεγονός ότι για ένα χρονικό διάστημα δε θα είσαι αναγκασμένος να σκέφτεσαι τι θα μαγειρέψεις, να βάλεις πλυντήριο, να σιδερώσεις, να ξεσκονίσεις κτλ, είναι παράγοντες που συνεισφέρουν στο να ξεκουραστεί πνευματικά ένας άνθρωπος.
Να το θέσουμε και ως ένα πολύ απλό και απτό παράδειγμα. Το γεγονός ότι καθόμαστε εδώ και γκρινιάζουμε για όλους αυτούς που σηκώθηκαν να πάνε διακοπές, μπορεί να είναι πολύ απλά συμπτώματα της κλεισούρας που έχουμε φάει από την αρχή του κορονοϊού και της καραντίνας μέχρι σήμερα. Από τη μία δε θέλουμε να πάθουμε τίποτα, αλλά από την άλλη, "ζηλεύουμε" σε κάποιο επίπεδο εκείνους που αγνοούν τις παροτρύνσεις των κυβερνούντων και αρπάζουν το καπελάκι τους και φεύγουν. Θα λέμε ότι δεν τους ζηλεύουμε, αλλά υποσυνείδητα θα ισχύει το αντίθετο.