Black

Το παράλογο του πολέμου (και του παιχνιδιού).

Υπάρχουν παιχνίδια που μετά την ολοκλήρωσή τους αφήνουν μία περίεργη και διφορούμενη αίσθηση. Τελικά ήταν καλά ή όχι; Το Black είναι σίγουρα ένα απ’ αυτά. Παιχνίδι για να αποκτήσεις…υπαρξιακά ερωτήματα, νεύρα και άγχος. Ωστόσο, κάθε φορά που φτάνεις στο σημείο να θέλεις να το πετάξεις από το παράθυρο (και τέτοιες στιγμές είναι πολλές) την επόμενη στιγμή είσαι ξανά με το χειριστήριο στο χέρι…διαλύοντας ότι βρίσκεται μπροστά σου και συνεχίζεις.

Ο πόλεμος είναι παράλογος και πολλές φορές το ίδιο το παιχνίδι συναγωνίζεται τον παραλογισμό της κατάστασης που διαπραγματεύεται. Είναι τόσο διφορούμενο που θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις εύκολο, αλλά ταυτόχρονα δύσκολο. Είναι εντυπωσιακό και μαζί απλοϊκό. Εισάγει καινοτομίες, αλλά είναι και αρκετά συνηθισμένο. Με δύο λόγια είναι ένα παιχνίδι που ψάχνει να βρεί την ταυτότητά του. Και μέσα στην τρέλα των μαχών που έχει μέσα του είναι δύσκολο να τη βρει.

Σενάριο
Η πρώτη καινοτομία είναι τα cutscenes με αληθινούς ηθοποιούς. Σε μια αίθουσα σκοτεινή, ο σιδηροδέσμιος πλέον και πρώην βαθμοφόρος στρατιώτης Keller, ανακρίνεται από κάποιον τύπο που προφανώς ανήκει στις μυστικές υπηρεσίες. Η μοναδική λάμπα στο δωμάτιο και τα κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών, με τον καπνό απ’ το τσιγάρο να κάνει τα δικά του παιχνίδια, σε συνδυασμό με το μακρινό πλάνο από την οροφή και πάνω από τον έλικα που γυρίζει για να διώχνει τη ζέστη, είναι ότι εμφανίζονται κάθε φορά που τελειώνει μια αποστολή. Αλλά το σενάριο, παρόλο που δείχνει ενδιαφέρον, δεν είναι. Ο Keller υποτίθεται πως ήταν υπεύθυνος να εξοντώσει με την ομάδα του μια τρομοκρατική οργάνωση, την Seventh Wave και τον αρχηγό της τον Lennox. Ως εδώ όλα καλά. Τα cut scenes υποτίθεται ότι δίνουν στοιχεία για το τι είχε προηγηθεί και βρέθηκε στη φυλακή με αλυσίδες ο Keller, αλλά το παιχνίδι τελειώνει και αφήνει την απορία του τι έγινε τελικά. Το τελικό συμπέρασμα είναι δυσνόητο, μπερδεμένο και…αναζητείται ακόμη!

Ακόμη, μετά από τόσα χρόνια, είναι τουλάχιστον βαρετό και απαρχαιωμένο το σενάριο με τους καλούς Αμερικανούς και τους κακούς Ρώσους. Η περίοδος του «Ψυχρού Πολέμου» δεν έχει περάσει οριστικά για τους σχεδιαστές, που μάλλον δεν έστυψαν και πολύ το μυαλό τους για να βρουν την εθνικότητα των αντιπάλων. Και δεν πρωτοτύπησαν καθόλου.

Γραφικά
Το δυνατό όπλο του παιχνιδιού. Μακράν τα καλύτερα σε ό,τι αφορά τον οπλισμό, τον σχεδιασμό των όπλων και κυρίως τις εκρήξεις, που είναι όλα τα λεφτά στο συγκεκριμένο είδος. Οι λάτρεις των παιχνιδιών FPS, που αδιαφορούν για το σενάριο και την ιστορία και το μόνο που θέλουν είναι ένα συνεχή καταιγισμό πυρών, θα το λατρέψουν από την αρχή μέχρι το τέλος. Πρόκειται αναμφισβήτητα για πολύ καλή δουλειά πάνω σ’ αυτό τον τομέα. Από κει και πέρα το περιβάλλον που συνήθως κινείται ο ήρωας είναι κατεστραμμένες πόλεις και τομείς, οι οποίοι είναι σχεδιασμένοι χωρίς πολλά περιττά στοιχεία για να δώσουν έμφαση στη δράση. Τα γραφικά χαλούν κάπως από το γεγονός ότι όλοι οι αντίπαλοι είναι σαν να έχουν βγει από… κλωνοποίηση (τόσα δίδυμα αδέρφια πια;), αλλά ακριβώς επειδή είναι FPS, τα γραφικά του είναι κάτι περισσότερο από καλά.



Ήχος
Ο ήχος των εκρήξεων και των όπλων είναι εντυπωσιακός και η μουσική σε κάποια σημεία είναι αυτή που πρέπει. Όμως το όλο κλίμα το χαλούν οι φράσεις των αντιπάλων που είναι λες κι έχουν πάνω τους το ίδιο κασετόφωνο και παίζουν την ίδια κασέτα! Συγκεκριμένα παράγουν τις ίδιες ατάκες και την ίδια κραυγή θανάτου. Άλλο ένα θετικό σημείο είναι ο διαφορετικός ήχος που κάνει μια σφαίρα όταν χτυπάει σε αντικείμενο ή σε ανθρώπινο σώμα.

Gameplay
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Το παιχνίδι έχει μόλις οκτώ επίπεδα με μια σημαντική διαφορά. Ξεχάστε τα συχνά checkpoints. Η πρακτική περιγραφή του προηγούμενου έχει ως εξής:. Στο τελευταίο επίπεδο για παράδειγμα, ο ήρωας έχει σκοτώσει καμιά 150αριά άτομα, έχει ξεπεράσει τύπους με ρουκετοβόλα και οπλοπολυβόλα, με magnum και ασπίδες, που μια να του ρίξουν, η μισή του ζωή πάει περίπατο και φτάνει σε μια τεράστια πλατεία. Το τι γίνεται εκεί είναι εύκολο να περιγραφεί…κόλαση! Δε ξέρετε από που σας έρχονται οι αντίπαλοι (σοβαρό μειονέκτημα του παιχνιδιού, αφού κάποιες στιγμές οι αντίπαλοι εμφανίζονται από πίσω σας, από το πουθενά και ενώ βρίσκεστε σε κλειστό δωμάτιο 1x1!) και προσπαθείτε με νύχια και με δόντια να βγείτε ζωντανοί. Τα καταφέρνετε και νιώθετε περήφανοι, μέχρι τη στιγμή που κάποιος…ξεχασμένος, εμφανίζεται από το πουθενά και σας στέλνει…αδιάβαστους στον άλλο κόσμο. Ως εδώ καλά, το αντέχετε. Έλα όμως που δεν υπάρχει checkpoint και θα πρέπει να ξαναπαίξετε όλο το επίπεδο από την αρχή και να σκοτώσετε ξανά όλο τον πληθυσμό του στρατοπέδου! Κάποιος μπορεί να θεωρήσει ότι η δυσκολία του παιχνιδιού έχει αξία. Όμως άλλο το δύσκολο κι άλλο το παράλογο. Κι εδώ τα όρια αυτά καταπατούνται έντονα.

Γενικά τα FPS έχουν μικρό το στοιχείο του Ράμπο μέσα τους (ένας μόνος του να σκοτώνει εκατοντάδες), αλλά εδώ πολλές φορές το κακό παραγίνεται. Θα το θυμηθείτε αυτό όταν θα αποφασίσετε να διασχίσετε κάθετα μια τεράστια γέφυρα, με νάρκες και όλο το στρατό των αντιπάλων πάνω της ή στο τελευταίο επίπεδο όπου θα χάσετε το λογαριασμό στο μέτρημα των πόσων πρέπει να “φάτε” για να τελειώσει επιτέλους το παιχνίδι-μαρτύριο.

Ένα άλλο αρνητικό είναι ο τρόπος που οι σφαίρες βρίσκουν τον αντίπαλο. Τον πετυχαίνετε και κάνει μια κίνηση σαν να…σκοντάφτει επί τόπου, τον πετυχαίνεις και πάλι και κάνει το ίδιο και μετά από έξι-επτά φορές αποφασίζει επιτέλους να μας αδειάσει τη γωνιά. Γι’ αυτό, η συμβουλή είναι να χρησιμοποιούνται headshots, όπου αυτό είναι εφικτό. Το επίσης παράλογο της υπόθεσης είναι ότι ρίχνετε σε κάποιον με το πολυβόλο (αυτό το Μ249 είναι εύκολο να το λατρέψετε), αλλά ο διπλανός του μάλλον είναι και κουφός και τυφλός, γιατί δεν καταλαβαίνει τίποτα για το τι έγινε δίπλα του!

Κατά τ’ άλλα το παιχνίδι δεν αποτελεί σεμινάριο…φιλοσοφίας. Προχωράτε σκορπώντας τον όλεθρο (που είναι εντυπωσιακός είναι η αλήθεια) και όσο αντέξετε. Διαφορετικά…φτου κι απ’ την αρχή! Στο ενδιάμεσο ψάχνετε και ν’ ανατινάξετε χρηματοκιβώτια ή να κλέψετε σχέδια (σε δευτερεύουσες αποστολές).

Επίλογος
Τελικά θα ήταν το απόλυτο παιχνίδι βολών, αν συνδύαζε την προσοχή στη λεπτομέρεια που δόθηκε σε όπλα και εκρήξεις, με την προσοχή στη λεπτομέρεια που θα έπρεπε να δοθεί και στα άλλα στοιχεία του. Όλο το βάρος έπεσε στη δράση και στην πράξη φαίνεται το πόσο δυσανάλογη είναι η δουλειά που έγινε σ’ αυτόν τον τομέα, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους. Θα το ξαναπαίξετε μόνο για να πάρετε το…αίμα σας πίσω, αφού μετά την ολοκλήρωσή του, σας δίνονται αυτόματα άπειρα πυρομαχικά, όταν το ξαναξεκινήσετε. Διαλέξτε ένα ρουκετοβόλο και ένα Μ249 και κάντε την νύχτα μέρα!

Θετικά: Για μια ακόμη φορά τα γραφικά, οι εκρήξεις, ο ήχος της μάχης είναι ικανά να σας φέρουν στα…ρουθούνια τη μυρωδιά του πολέμου! Επιπλέον, η ζημιά που κάνουν τα όπλα στον περιβάλλοντα χώρο είναι για πρώτη φορά τόσο ρεαλιστική.

Αρνητικά: Ελάχιστα checkpoints, το σενάριο, η σκηνοθεσία και η παράλογη δυσκολία μέσα στο παιχνίδι, η υπερβολή στις ποσότητες και ποιότητες των αντιπάλων και η εμμονή στην αμερικανορωσική κόντρα.

Βαθμολογία
Γραφικά: 8.5
Ήχος: 7
Gameplay: 6
Αντοχή: . 7
Γενικά: 7.5

Ένα παιχνίδι που απευθύνεται στους λάτρεις των FPS και θα τους αποζημιώσει, με την λεπτομέρεια που έχει πάνω στον τομέα των όπλων και των εκρήξεων. Από κει και πέρα…ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο!

Μιχάλης Μερτζιανίδης