Στην αρένα του Fight Club!

Ο Κώστας Βαϊμάκης κι ο Γιάννης Τσαούσης σε μία εφ όλης της ύλης συνέντευξη.

Οφείλω να δηλώσω υποταγή και σεβασμό στην ιδεολογία του Fight Club. Και σαν γνήσιος fightclub-ίτης θα προσπαθήσω να διεισδύσω στο μυαλό των δημιουργών του ομώνυμου ραδιοφωνικού θεσμού. Γιατί όταν μιλάμε για αθλητικές εκπομπές, υπάρχει απ' τη μία ο θεσμός του Fight Club, κι απ' την άλλη όσοι βρίσκονται έξω από αυτόν. Μία...φιλική κουβεντούλα με τους φίλτατους συναδέλφους Κώστα Βαϊμάκη και Γιάννη Τσαούση...

Πότε ξεκίνησε το Fight Club και πως προέκυψε ο τίτλος;
Κώστας Βαϊμάκης: 29 Οκτωβρίου του 2001. Γνωριστήκαμε τέσσερις μέρες πριν όταν κάναμε το δοκιμαστικό. Γνωριστήκαμε, κοιταχτήκαμε, ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά και από τότε είμαστε ένα πολύ αγαπημένο ραδιοφωνικό ζευγάρι. Υπήρχε μία σκέψη η εκπομπή να λέγεται "Εδώ θα γίνει ο τάφος σας" κάτι που μας φάνηκε πολύ μακάβριο. Επειδή υπήρχε ένας Παναθηναϊκός, ένας Ολυμπιακός κι ένας ΑΕΚτζής -τότε ήταν κι ο Παύλος Κοντογιαννίδης μαζί μας- σκεφτήκαμε το Fight Club.
Γιάννης Τσαούσης: Και δεν είναι ένα σενάριο όπου αντιμαχόμαστε ο ένας τον άλλο. Είναι μία μάχη απέναντι στα μυαλά που έχουνε κολλημένη τσίχλα μέσα τους και σ' αυτούς που βλέπουν το ποδόσφαιρο στα στενά όρια της σοβαρότητας και της σοβαροφάνειας. Τo Fight Club στηρίζει τον υπαρκτό ποδοσφαιρικό σουρεαλισμό.

Βγαίνετε μαζί για καφέ στον ελεύθερο χρόνο σας;
Κ.Β.: Βγαίνουμε για φαγητό, για καφέ, αλλά γενικά ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος. Ο ελεύθερος χρόνος της ημέρας είναι την ώρα της εκπομπής. Δηλαδή ο χρόνος που ερχόμαστε και αδειάζουμε το κεφάλι μας κάνοντας κάτι που μας αρέσει και κάτι που, εν πάση περιπτώσει, αρέσει και σ' όποιον κόσμο αρέσει.

Γιατί φέτος αλλάξατε την εισαγωγή της εκπομπής; Υπήρχε πρόβλημα πνευματικών δικαιωμάτων με την ομώνυμη ταινία;
Γ.Τ: Κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε. Έχουμε αγαστή συνεργασία με τους συναδέλφους. Απλά έπρεπε να βρούμε ένα τραγούδι χαρούμενο, ένα δροσερό άσμα, που να κυλάει στην καρδιά των ακροατών σαν την άνοιξη. Έναν ύμνος στη χαρά, τη συμφιλίωση και τις ανθρώπινες σχέσεις. Κι αυτό είναι το Ράμαγια (Afric Simone-Ramaya). Πιστεύω ότι θα γίνει πιο αγαπητό και αναγνωρίσιμο από το παλιό σήμα.

Ποιος είναι ο ’φρικ Σιμόνε;
Κ.Β.: Ο ’φρικ Σιμόνε είναι φυσιογνωμία, ιδέα, θεσμός και πρεσβευτής της αγάπης και της πηγής της ειρήνης. Αν έχεις το εξώφυλλο του δίσκου και δεις τη χαρούμενη φάτσα του με τα λαμέ ρούχα που φοράει, το καπέλο και την κιθάρα που κρατάει, τον αισθάνεσαι κολλητό ακόμα κι αν δεν τον έχεις γνωρίσει. Την δεκαετία του '70 έκανε πολλές επιτυχίες με το δίσκο αυτό και διάφορα άλλα τραγούδια. Πέρα από τα παιδιά που μας ακούνε, πλέον ακούγοντας το σήμα της εκπομπής οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τους κάτι τους θυμίζει αυτό το πράγμα και το χορεύουν, το θυμούνται, το σιγοτραγουδάνε κτλ.

Έχετε σκεφτεί ποτέ να κάνετε το Fight Club στην τηλεόραση;
Γ.Τ.: Το Fight Club ως έχει ακριβώς δεν θα μπορούσε να βγει στην τηλεόραση. Θα' πρεπε να' ναι κάτι άλλο πλέον. Η τηλεόραση έχει ως κυρίαρχο μέσο την εικόνα. Μέσω της εικόνας πρέπει να περάσει η σημειολογία του λόγου. ’ρα θα έπρεπε να εμπλουτιστεί και να' ναι κάτι άλλο με τα λόγια που χρησιμοποιούμε στο Fight Club.
Κ.Β.: Κι επειδή καυτά μίνι και ντεκολτέ δεν μπορούμε να φορέσουμε για να ενισχύσουμε την τηλεοπτική εικόνα θα πρέπει να υπάρξει μια άλλη συνταγή.
Γ.Τ.: ’λλα όπως κάθε φέρελπης άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, όπως λένε και στα αγαπημένα life-style περιοδικά, είμαστε πάντα ανοικτοί σε προτάσεις!

"Με το CM 01/02 κάναμε κάτι τρομερούς μαραθώνιους. Μετά την εκπομπή στις 12, πηγαίναμε κατευθείαν στο σπίτι του Γιάννη απ' όπου έφευγα 7 το πρωί."

Ποιο είναι το πιο αστείο μήνυμα που σας έχει πει ποτέ ακροατής;
Γ.Τ.: Δεκάδες, εκατοντάδες. Να πούμε ένα πρόσφατο, πολύ ωραίο δίλημμα που μας ήρθε, το οποίο ήταν "Τσοβόλας ή Καρνισόβας". Νομίζω ότι μέσα του συμπυκνώνει πραγματικά τη φιλοσοφία της εκπομπής.

Στο στούντιο του SportFM λίγο πριν ξεκινήσει η εκπομπή.

Αλήθεια, πως ξεκίνησαν τα περίφημα διλήμματα;
K.B.: Την ημέρα ακριβώς δεν την θυμόμαστε. Και μάλιστα κάποια περίοδο θέλαμε να τα μαζέψουμε κιόλας, μήπως τα εκδώσουμε γιατί στέλνανε καταπληκτικά διλήμματα. Ξεκίνησε σε χαβαλέ του τύπου "Τσαούσης ή Βαϊμάκης"...
Γ.Τ.: και γενικά πολύ απλά και παλιά διλήμματα του τύπου "Βόκολος ή Γόγολος". Η ουσία των διλημμάτων είναι ότι πολύ σύντομα οι ακροατές συνειδητοποίησαν ότι το μυστικό σε όλη αυτή την ιστορία δεν είναι η απάντηση που δίνεις στο δίλημμα. Είναι το να σκεφτείς και να θέσεις το δίλημμα.

Από πού προήλθε η μαγική φράση "με τιμεί";
Κ.Β.: Είχαμε ακούσει ότι ο κ. Γιδάκος της Προοδευτικής έλεγε σε όποιον διαιτητή σφύριζε κάτι λάθος για την ομάδα του ότι "Αυτό που σφύριξες δεν σε τιμεί". Και μας άρεσε πάρα πολύ οπότε το υιοθετήσαμε.
Γ.Τ.: Εμείς το υιοθετήσαμε για πλάκα και μετά το υιοθετήσανε όλοι οι υπόλοιποι. Έγινε κάτι σαν αναγκαστικός θεσμός.

Πως προέκυψε η μεγάλη μεταγραφή από την Έρα Σπορ στον Sport FM;
Κ.Β.: Ωρίμασαν οι συνθήκες, μας έγινε μια πολύ καλή επαγγελματική πρόταση, την βάλαμε κάτω, την σταθμίσαμε και είπαμε μετά από τρεισήμισι χρόνια στην Έρα Σπορ να δοκιμάσουμε λίγο τις δυνάμεις μας και σ' ένα άλλο μαγαζί. Εντάξει, αυτοί ήταν οι μόνοι δύο αθλητικοί σταθμοί που υπήρχαν εκείνη την περίοδο -αργότερα προέκυψε κι ο Sportime Radio όπου δουλεύεις κι εσύ(!)- κι είπαμε να ανανεωθούμε και να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Με αγάπη φύγαμε από την Έρα Σπορ. Έχουμε φίλους μας εκεί, ανθρώπους που τους αγαπάμε και μας αγαπάνε.

Γιατί δεν βγάζετε ακροατές στον αέρα στην εκπομπή σας;
Γ.Τ.: Τα δύο πιο απλά πράγματα στο ραδιόφωνο είναι το να διαβάζεις ειδήσεις και το να βγάζεις ακροατές στον αέρα.
Κ.Β.: Και το τρίτο, να βγάζεις ρεπόρτερ ομάδων στον αέρα. Είναι οι τρεις πιο εύκολες συνταγές του ραδιοφώνου.
Γ.Τ.: Παρ' ότι θα είχε ενδεχομένως πλάκα το να βγάλουμε τηλέφωνα, κι όποτε είχε δοκιμαστεί είχε πλάκα, θεωρούμε ότι μία καθαρή εκπομπή λόγου δεν μπορεί να την χτυπήσει απολύτως τίποτα στο ραδιόφωνο. Ούτε γκόμενες, ούτε μουσικές, ούτε τίποτα απολύτως.
Κ.Β.: Κι ένα τεχνικό θέμα στην όλη υπόθεση είναι ότι οι εκπομπές μετά από εμάς και στην Έρα Σπορ και στον Sport FM είναι εκπομπές που βγάζουν τηλέφωνα στον αέρα. Και κάποια στιγμή είναι κουραστικό για τον ακροατή να ακούει πολλές συνεχόμενες ώρες με τηλέφωνα.

Δεν θέλετε να «κάψετε» και την επόμενη εκπομπή, έτσι;
Κ.Β.: Βέβαια. Και να κάψουμε την μορφή της εκπομπής αυτής. Κάθε εκπομπή έχει τη δική της ταυτότητα. Ο καθένας κάνει κάτι διαφορετικό κι έχει την επιτυχία του. Η συνταγή αλλάζει.

Πότε πρωτοξεκινήσατε να ασχολείστε με Manager Games και με ποια έκδοση;
Γ.Τ.: Ξεκίνησα πρώτη φορά το 1995 με το τότε Championship Manager 1.
K.B.: Εμένα με μύησε ο Γιάννης με μια σεμνή τελετή κανονικής μύησης στο σπίτι του. Με έβαλε να γονατίσω όπως κάνουν με τον Σερ στην Αγγλία, με ένα κανονικό σπαθί που είχε. Ήταν Μάιος του 2002. Το παιχνίδι εγώ το έβριζα φριχτά γιατί στέλνανε συνέχεια μηνύματα στην εκπομπή για CM κι αισθανόμουν τελείως άσχετος. Ξεκίνησα με το CM3 '01/'02. Κάναμε κάτι τρομερούς μαραθώνιους στο σπίτι του Γιάννη το καλοκαίρι, όπου πήγαινα και κατσικωνόμουνα μετά την εκπομπή, στις 12 η ώρα κι έφευγα στις 7 το πρωί. Τέτοιες καταστάσεις ροκ κάναμε. Θυμάμαι κάτι μοναδικές στιγμές όπου φώναζε ο Γιάννης "Έλα μωρή Πανάθα" και τέτοια ή όταν έβαζε γκολ ο Ολυμπιακός έβριζε το μηχάνημα. Ήταν η μόνη φορά που τον έκανα να πει "Έλα μωρή Πανάθα".

"Ο ελεύθερος χρόνος της ημέρας είναι την ώρα της εκπομπής. Δηλαδή ο χρόνος που ερχόμαστε και αδειάζουμε το κεφάλι μας κάνοντας κάτι που μας αρέσει."

Ποιες ομάδες αναλαμβάνετε συνήθως;
Γ.Τ.: Μπάρτσα, Ολυμπιακό, Μίλαν και καμιά Τότεναμ.
Κ.Β.: Εγώ παίρνω σταθερά Παναθηναϊκό οποτεδήποτε ξεκινάω. Με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχα το παγκόσμιο ρεκόρ στο CM, αφού είχα φτάσει στο 2115 μέχρι που χτύπησε το αρχείο από μια βλακεία που έκανα. Είχα παίξει 115 σεζόν συνεχόμενες. Μην με ρωτήσεις πως, πότε, κτλ. είναι μια πονεμένη ιστορία. Έχει κρατηθεί το αρχείο αυτό χτυπημένο. Πρέπει να το πάω σε έναν τεχνικό να μου το φτιάξει γιατί είμαι πραγματικά πολύ στεναχωρημένος με 115 χρόνια CMικής ιστορίας. Έχω δοκιμάσει κάνα δυο φορές τις δυνάμεις μου και σε μικρότερες κατηγορίες. Δηλαδή έχω πάρει Dag&Red από division 3 και την έχω φτάσει μέχρι Premier League. Η πραγματική πρόκληση είναι να πάρεις μια μικρή ομάδα με άγνωστα ονόματα, να αρχίσεις να ψάχνεις παίκτες με πολύ λίγα χρήματα και να την βλέπεις σιγά-σιγά να ανεβαίνει κατηγορία. Και πραγματικά αυτή είναι η μεγάλη γλύκα. Γ.Τ.: Ή να πάρεις την Αθλετικ Μπιλμπάο και να μάθεις τους βάσκους που κυκλοφορούν στο παιχνίδι έναν προς ένα. Και να μην δέχεσαι να φύγει ούτε ένας παίκτης σου για οποιονδήποτε λόγο. Στο CM η απόλυτη πρόκληση ήταν να μαζέψεις λεφτά και να πάρεις τον Μεντιέτα. Δεν υπήρχε καλύτερος βάσκος στο εξωτερικό. Ο Λιζαραζού ήταν σαπάκι ούτως ή άλλως. Κι εξακολουθεί να είναι.

FM 2005 , CM5 ή TCM 2005; Kαι γιατί.
Γ.Τ.: Football Manager. Καλά, απλά κι αγαπημένα. Περάσαμε μία περίοδο αποχής με το CM4 όπου είδαμε τις αλλαγές που έγιναν και ξενερώσαμε. Ξεκινήσαμε να παίζουμε Football Manager και ανακαλύψαμε ότι είναι ένα πολύ μελετημένο παιχνίδι, με τις υπερβολές του σε ένα δύο σημεία, βλέπε τραυματισμούς...
Κ.Β.:...ή βλέπε την αδυναμία των ελληνικών ομάδων να προχωρήσουν έστω και με μισό βήμα στην Ευρώπη, ότι παίκτες κι αν έχουνε.
Γ.Τ.: Καθώς και τα γνωστά πράγματα, που μπαίνουνε αλγόριθμοι μέσα στο FM ή το CM και σε κάποια φάση για μια περίοδο θα σε πάει γαμιόντας ασχέτως του τι ομάδα έχεις, χωρίς λόγο δηλαδή αρχίζεις να χάνεις. Και υπάρχουν τα γνωστά παιχνίδια με 25 σουτ στο τέρμα κι οι άλλοι κάνουν ένα, πετυχαίνουν γκολ και χάνεις 1-0.
K.B.: Πάντως κάποια στιγμή νοσταλγικά γύρισα κι έπαιξα ένα CM '01/'02. Έχουμε ξεκινήσει ένα παιχνίδι με τον Γιάννη όπου έχουμε αναλάβει τη Βαλένθια και που το παίζουμε μόνο όταν έρχεται σπίτι μου. Μπορεί να έρθει και μία φορά το δίμηνο, αλλά κάθε φορά καθόμαστε δύο ωρίτσες κι ασχολούμαστε. Δεν το ακουμπάω μόνος μου ποτέ. Πάντα περιμένω τον Γιάννη να έρθει.

"Aντε μωρή Πανάθα, βάλε κάνα γκολ" φέρεται να λέει ο Κώστας Βαϊμάκης.

Γιατί ο κόσμος πιστεύετε ότι έχει κολλήσει τόσο άσχημα με αυτή την κατηγορία παιχνιδιών;
Γ.Τ.: Γιατί αγαπά το ποδόσφαιρο και το παρακολουθεί και στην προσωπική του ζωή. Το να κάνεις τον προπονητή με πραγματικούς παίκτες και όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικές συνθήκες όπως αυτές που προσφέρει το Football Manager, είναι ότι καλύτερο για έναν παίκτη.
Κ.Β.: Ο Έλληνας έχει μέσα του το βίτσιο ότι είναι σαν προπονητής καλύτερος από κάθε άλλο υπάρχοντα προπονητή κι ότι αν ήταν πρόεδρος θα έκανε θαύματα. Είναι ένα παιχνίδι που τον βοηθάει να είναι πρόεδρος και προπονητής και να τα' χει όλα στα χέρια του. Δηλαδή βγάζει όλα του τα απωθημένα σ' αυτό το παιχνίδι. Ότι "Αν ήμουνα εγώ προπονητής ή πρόεδρος θα' κανα αυτό". Και παίρνει το παιχνίδι και το κάνει. Τον βοηθάει να βγάλει όλα του τα ένστικτα ...και όχι μόνο ποδοσφαιρικά- μέσα από έναν υπολογιστή.

Ποιους παίκτες θα προτείνατε για μεταγραφή και ποιες χώρες επιλέγετε συνήθως για την αγορά παικτών;
Γ.Τ.: Σε κάθε manager παιχνίδι αλλάζουν οι παικτοπαραγωγικές πηγές.
Κ.Β.: Η Σκανδιναβία είναι πάντα μία αγορά για φθηνούς και αρκετά καλούς παίκτες...
Γ.Τ.: ...κυρίως τερματοφύλακες, αμυντικούς και αμυντικούς μέσους διότι παρ' ότι βρίσκεις και μεσοεπιθετικούς με ιδιαιτέρως καλά στοιχεία, στην πράξη δεν αποδίδουν σε μεγάλες ομάδες. Τα πουλέν του FM τα βρίσκεις σε άσχετες χώρες. Δηλαδή λατινική Αμερική και λίγο Αφρική.
Κ.Β.: Ο πιο αγαπημένος παίκτης μικρών και μεγάλων παιδιών ήταν, είναι και θα είναι ο Maxim Tsigalko για όσους έχουν παίξει οποιαδήποτε έκδοση του CM ή του FM. O μικρός σκούρος θεούλης Ροναλντίνιο είναι ένας παίκτης που αν έχεις τα λεφτά να τον αγοράσεις σε μεγάλη ομάδα πρέπει να τον αγοράσεις τιμής ένεκεν.
Γ.Τ.: Θα μπορούσες να φτιάξεις μία στήλη με τα απόλυτα είδωλα του Championship Manager από την αρχή. Δηλαδή από τον Robbie Keane και τον Christian Worns -του CM2-, τον Peter Prospar, ένα αδιανόητο πουλέν ή τον Derek Boateng o oποίος πέταγε -στο CM3- και να φτάσεις μέχρι τον Maxim Tsigalko και τα τωρινά ταλέντα τύπου Λούκας Ποντόλσκι Lukas Podolski ο οποίος είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση. Αν και αυτό το FM είναι πιο ισορροπημένο και δεν βγάζει τόσο πολλούς εξωπραγματικούς παίκτες.

"Φωνάξτε τον Αλέφαντο να φέρει τον Μουρίνιο πάνω στην ασπίδα!"

Τι σύστημα και τι προπόνηση εφαρμόζετε στην ομάδα σας;
Κ.Β.: Εγώ στο CM έπαιζα ένα 3-1-3-1-2, που μου το είχε δείξει ο Γιάννης και πήγαινε πάρα πολύ καλά. Το ψιλοδοκίμασα και στο Football Manager και τελικά κατέληξα σε ένα 3-1-4-2. Δηλαδή δεν βάζω επιτελικό μέσο (AM C) γιατί δεν μου παίζει ποτέ καλά. Στο Football Manager την προπόνηση την αφήνω ως έχει γιατί είναι πολύ μπερδεμένη. Παλιότερα στο CM τους βάζαμε λίγο απ' όλα.
Γ.Τ.: Κι εγώ είμαι του 3-1-3-1-2. Εάν είσαι σχετικά έμπειρος παίκτης στο Football Manager δεν χρειάζεται να ασχοληθείς με την προπόνηση, την ομάδα σου θα την φτιάξεις έτσι κι αλλιώς. Δίνεις λοιπόν τις οδηγίες και την κανονίζει ο βοηθός/ Εκτός κι αν έχεις πάρα πολλές ελεύθερες ώρες. Αν είσαι νέος θα ασχοληθείς μεν, αλλά καλό είναι να εξοικειωθείς πρώτα με το υπόλοιπο περιβάλλον του παιχνιδιού.

Το 3-1-3-1-2 του Γιάννη Τσαούση

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το πιο ευχάριστο και το πιο σπαστικό πράγμα σε ένα μάνατζερ παιχνίδι;
Γ.Τ.: Το πιο ευχάριστο είναι να γυρίζεις τα παιχνίδια που φαίνονται χαμένα με την γνωστή επική αντεπίθεση του τελευταίου 20λεπτου.
Κ.Β.: Να κάνεις την δύσκολη μεταγραφή με παίκτη που δεν περιμένεις να σου' ρθει. Η πιο χαρούμενη στιγμή που έζησα ποτέ στο CM ήταν όταν πήρα τον Ροναλντίνιο στον Παναθηναϊκό σε ηλικία 28 ετών. Δηλαδή ήταν σαν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Σαν να είχα την ομάδα και σαν να ήρθε ο Ροναλτίνιο στον Παναθηναϊκό. Με τον Γιάννη ήμασταν τότε στο σπίτι του, ήταν πέντε το πρωί κι όταν αποδέχτηκε την πρόταση αγκαλιαζόμασταν, ήταν απίστευτο! Το πιο σπαστικό είναι να σου κολλάει το παιχνίδι και να μην το έχεις σώσει για αρκετό καιρό. Ξαφνικά μουλαρώνει, γίνεται μια πτώση τάσης ή κολλάει το παιχνίδι και χάνεις τους κόπους μισής σεζόν. Ειδικά άμα έχεις πάρει παίκτες ή έχεις πουλήσει.
Γ.Τ.: Κι εδώ να κάνω μνεία στο συγκινητικό e-mail που μας είχαν στείλει κάποιοι φίλοι παλιότερα οι οποίοι παίζανε CM, είχαν φτάσει τελικό Tσάμπιονς Λιγκ και το οργάνωσαν όπως έναν πραγματικό αγώνα. Δηλαδή κάλεσαν φίλους σπίτι, τον έπαιξαν με 90 λεπτά διάρκεια, με πίτσες, μπύρες κτλ.

Από ποδοσφαιράκια τι προτιμάτε;
Κ.Β.: Το Pro Evolution Soccer 4. Είναι πραγματικά εξαιρετικό. Δεν έχω σπίτι κονσόλα εκτός από ένα Playstation 1, απαρχαιωμένο σαν το Αβέρωφ. Όποτε πηγαίνω σε φίλο που έχει ProEvo το τιμάω. Είναι πολύ ρεαλιστικό.

Που σας βρήκε η βραδιά του τελικού του Euro;
Κ.Β.: Ήμασταν σπίτια μας, βγήκαμε πανηγυρίσαμε και καταλήξαμε να κάνουμε εκπομπή 03:00 με 06:00 στην Έρα, σε Εθνικό δίκτυο και να πανηγυρίζουμε και εκεί. Κάτι το οποίο είχαμε κάνει και στον ημιτελικό.

 
Βαϊμάκης-Τσαούσης 0-1, σημειώσατε 2.

Ποιες ομάδες και ποιοι παίκτες σας αρέσουν περισσότερο από το φετινό πρωτάθλημα;
Κ.Β.: Kαμία ομάδα φέτος δεν έχει παίξει σοβαρή μπάλα.
Γ.Τ.: Ψιλοευχάριστη έκπληξη ήταν η Ξάνθη με την μπάλα που έπαιξε.
Κ.Β.: Είμαστε και Λουτσιανικοί εμείς.
Γ.Τ.: Συγκλονιστικούς παίκτες δεν νομίζω ότι είδαμε φέτος. Είδαμε όμως παίκτες που είναι στο βεληνεκές των μεγάλων ομάδων. Βλέπε Παππάς.
Κ.Β.: Ή ο Γκέκας που ήταν μια ευχάριστη παρουσία και στην Καλλιθέα και στον Παναθηναϊκό. Απέδειξε ότι πηγαίνοντας από μία μικρή σε μια μεγαλύτερη ομάδα δεν πάτωσε, άρα σημαίνει ότι το έχει.

Δίλημμα: Μαλεζάνι, Μπάγιεβιτς, Σάντος ή φωνάξτε τον Αλέφαντο;
Κ.Β.: Τετράλημμα εννοείς. Νομίζω ότι το "φωνάξτε τον Αλέφαντο" είναι πασπαρτού.
Γ.Τ.: Ή φωνάξτε τον Αλέφαντο να φέρει τον Μουρίνιο πάνω στην ασπίδα!
Κ.Β.: Και να πάρει τηλέφωνο τον Δούρο.

Ολισαντέμπε, Μπόατενγκ, Νασίφ Μόρις, Σοάρες ή Οφορίκουε;
Γ.Τ.: Black Power Rules.
Κ.Β.: Μπορώ να πω Αμποάγκουε; Ο οποίος είναι και πολύ αγαπητός;

Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης, Ντέμης ή Χελάκης;
Γ.Τ.: Παναιτωλικός στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή είναι η απάντηση.
Κ.Β.: Περιμένουμε ενοποίηση Χελάκη-Ντέμη για να βάλει ο καθένας το δικό του know-how στο πώς να διοικήσεις μια ομάδα.