Call of Cthulhu

Περιπλάνηση στα άδυτα της παραφροσύνης.

Οι απανταχού φίλοι της φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου έχουν τον H.P. Lovecraft ως αντικείμενο λατρείας, καθώς το έργο του έχει εμπνεύσει και διαμορφώσει μεγάλη μερίδα των ιστορικών υποβάθρων που συναντώνται σε σχετικές (και μη) με το είδος σειρές games (πχ. οι Old Gods του Warcraft), ταινίες και βιβλία. Συγκεκριμένα στον χώρο του gaming, τα έργα του Lovecraft έχουν εμπνεύσει το επιτραπέζιο RPG Call of Cthulhu της Chaosium, η οποία παραχώρησε τα δικαιώματα για την ανάπτυξη του ομόνυμου video game στην Cyanide.

Η προηγούμενη “μεγάλη” απόδοση του κόσμου του Lovecraft σε video game ήταν πριν από 13 χρόνια, με το Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth της Headfist Productions που απέσπασε γενικά καλές κριτικές και παίζεται μέχρι σήμερα από τους φανατικούς του είδους, οπότε η προσμονή για το νέο παιχνίδι ήταν μεγάλη, δεδομένου του ότι στην καμπάνια προώθησής του αναφέρθηκε μεταφορά κάποιων μηχανισμών από το επιτραπέζιο RPG.

Μυστήριο στην έπαυλη του Darkwater
Ο ρόλος σας στο Call of Cthulhu είναι αυτός του Edward Pierce, βετεράνου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ιδιωτικού ντετέκτιβ στην Βοστώνη του 1924. Οι δουλειές δεν πάνε καθόλου καλά, καθώς οι ελάχιστες μικροϋποθέσεις δεν είναι αρκετές για να διατηρήσει το γραφείο του την συνεργασία με την εταιρεία στην οποία υπάγεται και σε συνδυασμό με την κακή γενικότερη ψυχολογία, έχει ρίξει τον Edward στο αλκοόλ και τα χάπια.

Αυτός ο κύκλος μιζέριας σπάει όταν μια ενδιαφέρουσα υπόθεση παρουσιάζεται στο γραφείο του. Σύμφωνα με τις Αρχές, μια γυναίκα με ασταθή ψυχική υγεία έβαλε φωτιά στην έπαυλη όπου κατοικούσε με τον σύζυγο και τον γιό της, με αποτέλεσμα να βρουν όλοι τραγικό θάνατο και ο πατέρας της αρνείται να πιστέψει ότι εκείνη ήταν υπεύθυνη ή ψυχασθενής. Ο Edward θα πρέπει να επανεξετάσει την υπόθεση και να ανακαλύψει το τι πραγματικά συνέβη, ή να επιβεβαιώσει το πόρισμα της αστυνομίας. Η έπαυλη βρίσκεται στο νησί Darkwater έξω από την Βοστώνη και ο Edward ταξιδεύει ως εκεί για να διεξάγει την έρευνά του, καταλαβαίνοντας στην πορεία ότι η υπόθεση έχει πολύ περισσότερο βάθος και κίνδυνο από όσο μπορούσε κανείς να φανταστεί.

Αν και τo σενάριο περιέχει μερικά κλισέ (όπως πχ. ο ξεπεσμένος και ταυτόχρονα όμορφος και σκληροτράχηλος βετεράνος Edward), η ιστορία καθεαυτή ξετυλίγεται με έναν ούτε αργό, ούτε γρήγορο ρυθμό και προσπαθεί να εξηγήσει με κατανοητό τρόπο (όσο γίνεται) τα σχετικά με την κοσμολογία του Cthulhu (“Cthulhu Mythos”) πράγματα που βλέπετε όσο προχωράτε σταδιακά στην υπόθεση. Οι πιο μυημένοι απ’την άλλη θα καταλάβετε πολλές φανερές και μη αναφορές στο Mythos, αλλά για να καταλάβει αρκετά από αυτά ο Edward θα πρέπει να επενδύσετε στο σχετικό skill (Occultism). Σε γενικές γραμμές το σενάριο κουβαλάει στην πλάτη του το μεγαλύτερο μέρος των θετικών στοιχείων του Call of Cthulhu, καθώς θα νιώσετε πως όντως πρωταγωνιστείτε σε ένα διήγημα του Lovecraft (αν και θα μπορούσε κανείς να πει ότι το αφηγηματικό στιλ θα ταίριαζε εξίσου στον August Derleth).

Σκότος, ερωτηματικά, και πολλά πλοκάμια
Προσπαθώντας να μεταφέρει στοιχεία του επιτραπέζιου RPG της Chaosium, η Cyanide εισήγαγε ένα σύστημα skills στο Call of Cthulhu που το θυμίζει, αλλά όχι ακριβώς. Τα skills τα ανεβάζετε μαζεύοντας XP (εκτός από τα Occultism και Medicine που ανεβαίνουν βρίσκοντας και διαβάζοντας σχετικά βιβλία) και στην ουσία δίνουν στον Edward διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης στην έρευνά του, καθώς και διαφορετικές οδούς για την επίλυση ενός γρίφου. Αυτό από την μια προσφέρει ποικιλία στο πως θα αντιμετωπίσετε μια κατάσταση, αλλά από την άλλη βασίζεται σε έναν κακό μηχανισμό αόρατης ρίψης ζαριών.

Για παράδειγμα, έστω ότι υπάρχει ένας γρίφος που περιλαμβάνει το άνοιγμα μιας σφραγισμένης πόρτας. Αν έχετε αρκετά υψηλό Spot Hidden, κάπου θα έχετε βρει έναν λοστό και θα μπορείτε να τον χρησιμοποιήσετε για να την ανοίξετε, ενώ αν πάλι έχετε υψηλό Strength, θα μπορείτε να την χτυπήσετε με τον ώμο μέχρι να ανοίξει. Το κακό στο συγκεκριμένο παράδειγμα είναι το ότι ανεξάρτητα με το πόσο υψηλό Spot Hidden έχετε, μπορεί η αόρατη ζαριά που καθορίζει το αν θα δείτε τον λοστό να αποτύχει, αφαιρώντας τον λοστό τελείως από τον χώρο, στερώντας σας την δυνατότητα να ψάξετε πιο σχολαστικά και να προσεγγίσετε με ποικιλία τρόπων ένα πρόβλημα. Αυτή η μονοδρόμηση, σε συνδυασμό με το ότι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο παρά την ποικιλία τρόπων επίλυσης, θα σας βάλει δεύτερες σκέψεις ως προς το αν θα το ξαναπαίξετε αφού το τερματίσετε.

Θα νιώσετε “μικροί” μπροστά στις τρομακτικές αλήθειες που θα ανακαλύψετε.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα skills Psychology, Investigation και Occultism, με τα οποία ερευνάτε κίνητρα, αναδομείτε σκηνές από το παρελθόν και ερμηνεύετε μεταφυσικά φαινόμενα. Ο τρόπος που παρατηρείτε και αναλύετε τα στοιχεία είναι σίγουρα ένα από τα δυνατά χαρτιά του Call of Cthulhu και είναι ένας από τους λόγους που οι φανατικοί του Mythos μπορούν να παραβλέψουν (σχεδόν) όλα του τα αρνητικά στοιχεία. Μια σκηνή εγκατάλειψης κρύβει γεγονότα και συναισθήματα και οι ερμηνείες που δίνει ο Edward και ο τρόπος που ενώνει τα κομμάτια της υπόθεσης είναι δύο τομείς στους οποίους έχει κάνει πολύ καλή δουλειά η Cyanide.

Τα στοιχεία που έχετε μαζέψει, καθώς και σημειώσεις για τα σημεία ενδιαφέροντος, τους χαρακτήρες και τα αντικείμενα που έχετε συναντήσει, μπορείτε να τα εξετάσετε στο pause menu, απολαμβάνοντας το κομμάτι της έρευνας του Call of Cthulhu. Φυσικά, όσο περισσότερο εκτίθεται κανείς στον κοσμικό τρόμο του Lovecraft, τόσο το μυαλό του χάνεται στις νοσηρές αλήθειες που ξετυλίγονται μπροστά του και έτσι πέρα από τους τυπικούς κινδύνους (να σας θυσιάσουν, να σας καταπιεί κάτι με κυμαινόμενο αριθμό πλοκαμιών, ή να γκρεμοτσακιστείτε), παραμονεύει και ο κίνδυνος του να τρελαθείτε όσο εκτίθεστε σε σκηνές ακραίας βίας ή μεταφυσικά φαινόμενα.

Ο χειρισμός είναι απλός και λειτουργικός, αν και έχετε κάπως περιορισμένο έλεγχο των κινήσεών σας καθώς σε αρκετά σημεία θα θέλατε να κάνετε κάποιο άλμα ή να συρθείτε στο πάτωμα, χωρίς να έχετε όμως την δυνατότητα. Ο μηχανισμός stealth είναι αδιαμφισβήτητα το χειρότερο κομμάτι του gameplay του Call of Cthulhu, καθώς άλλες φορές οι εχθροί θα σας καταλάβουν ενώ είστε κρυμμένοι, ενώ άλλες θα περνάτε απλά από δίπλα τους και δεν θα σας πάρουν χαμπάρι, η συμπεριφορά των NPCs είναι απρόβλεπτη, αψυχολόγητη και εκνευριστική.

Επίσης, δεν υπάρχει σαφής επεξήγηση κάποιων γρίφων, των οποίων η επίλυση δεν βασίζεται σε καμία λογική ακολουθία σκέψης, υποχρεώνοντάς σας να ανατρέξετε σε οδηγούς για να μπορέσετε να συνεχίσετε, αλλά τουλάχιστον τα autosaves γίνονται αρκετά συχνά (δεν υπάρχει η επιλογή να κάνετε save όποτε θέλετε). Επιπλέον, μερικά πράγματα δεν βγάζουν νόημα. Το Call of Cthulhu δεν έχει μάχες και οι συναναστροφές σας με τους εχθρούς περιορίζονται στο να κρύβεστε και να τους αποφεύγετε, αλλά κάποια στιγμή, ο Edward τραβάει πιστόλι, κάνοντάς σας να σκεφτείτε όλες τις προηγούμενες στιγμές στις οποίες θα μπορούσε να το είχε τραβήξει και να λύσει κάποιο πρόβλημα. Εν κατακλείδι, όλα τα προβλήματα του gameplay σε συνδυασμό με το ότι όλες οι επιλογές έχουν σχεδόν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα δεν θα πείσουν τους περισσότερους να επαναλάβουν την περίπου 15ωρη ιστορία, κάνοντας το Call of Cthulhu εμπειρία της μιας φοράς. Πάντα μπορείτε να φορτώσετε τα saves το τέλος και να κάνετε διαφορετικές επιλογές διαλόγων και να δείτε τους 4 διαφορετικούς τερματισμούς.

“Τα γραφικά δεν έχουν σημασία”, αλλά όχι κι έτσι
Όσο και να λέει κανείς ότι ένα video game (ειδικά αυτού του είδους) δεν κρίνεται από τα γραφικά, ο τρόπος απόδοσης της εικόνας είναι αυτός που ενώνει την φαντασία των δημιουργών με αυτή του παίκτη. Προφανώς δεν περιμένει κανείς γραφικά επιπέδου Star Citizen, αλλά στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για πεπαλαιωμένα γραφικά που φαντάζουν να είναι δεκαετίας. Ο φωτισμός είναι ένα από τα αδύναμα σημεία, μιας και παρατηρούνται αντανακλάσεις φωτός του ηλίου σε κλειστά σπήλαια, των οποίων ο φωτισμός επίσης παραείναι υψηλός, χαλώντας την ατμόσφαιρα τρόμου. Οι κινήσεις των χειλών των χαρακτήρων δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που λένε και τα animations ώρες ώρες δεν είναι και τόσο ομαλά. Τα τοπία και τα μέρη που επισκέπτεστε ωστόσο ανταποκρίνονται στην ατμόσφαιρα όπως πρέπει, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να είχε γίνει πιο προσεκτική δουλειά στον οπτικό τομέα σαν σύνολο.

Ακουστική παράνοια
Μακάρι η Cyanide να πρόσεχε τα γραφικά και το gameplay του Call of Cthulhu όσο πρόσεξε τον ηχητικό του τομέα. Αν και δεν πρόκειται για κάτι φαινομενικό, το soundtrack του παιχνιδιού είναι ατμοσφαιρικότατο και ταιριαστό, με horror/ambient στιγμές που φέρνουν ανατριχίλα, ενώ οι ήχοι του περιβάλλοντος δίνουν έναν “στοιχειωμένο” χαρακτήρα στην ατμόσφαιρα. Τα ηχητικά εφέ είναι ικανοποιητικότατα, όπως και το voice acting στο οποίο ακούγονται τοπικές διάλεκτοι της εποχής και συμβάλλει στην εμπειρία του να νιώθετε σαν να είστε μέσα στην ιστορία.

Για φανατικούς και μόνο
Το τελικό προϊόν διχάζει. Το σενάριο και οι αναφορές στο Cthulhu Mythos σίγουρα κάνουν το Call of Cthulhu να αξίζει τον κόπο για τους φίλους του υπερφυσικού τρόμου και τους πιστούς ακόλουθους του Lovecraft, αλλά οποιοσδήποτε δεν είναι σχετικός με αυτά δεν πρόκειται να παραβλέψει τα αρνητικά στοιχεία του και να απολαύσει την πλοκή. Η μεταφορά των συστημάτων του επιτραπέζιου RPG είναι στην καλύτερη ημιτελής, οπότε μην περιμένετε κάποιο βάθος στο σετ skills του Edward ή κάποια ποικιλία στο στιλ παιχνιδιού.

Θετικά: 
- Πιστό στο σύμπαν του Lovecraft
- Ευχάριστη εμπειρία έρευνας
- Ατμοσφαιρική μουσική και ήχοι περιβάλλοντος
- Σενάριο βγαλμένο από διήγημα υπερφυσικού τρόμου
- Ποικιλία τρόπων επίλυσης καταστάσεων

Αρνητικά:
- Ξεπερασμένα γραφικά
- Η εξέλιξη της ιστορίας δεν επηρεάζεται από της επιλογές σας
- Κακός μηχανισμός stealth
- Μερικά στοιχεία του gameplay δεν βγάζουν νόημα
- Κακή και ελλιπής μεταφορά του συστήματος του επιτραπέζιου RPG

Βαθμολογία
Γραφικά: 6
Ήχος: 7.5
Gameplay: 5.5 
Σενάριο: 7.5 
Αντοχή: 5 
Γενικά: 6.3 

Αν στο άκουσμα της λέξης “πλοκάμια” σκέφτεστε “Lovecraft” αντί για “χταπόδι” και “hentai”, τότε αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του.

Γιώργος Τζίτζιφας