Lineage II

Το πρώτο μεγάλο MMORPG...
Λένε πως την πρώτη σου αγάπη δεν την ξεχνάς ποτέ. Μπορεί να έχουν και δίκιο αφού το πρώτο ΜΜΟ που μπήκε στην ζωή μου ήταν το Lineage. Στην αρχή ήμουν δύσπιστος για το τι θα δω και γενικά για τον τρόπο που λειτουργεί ένα παιχνίδι βασιζόμενο στο Internet και στους άλλους παίχτες ανά τον κόσμο. Δεν μπορώ να πω ότι με φόβιζε η ιδέα όσο ότι απορούσα πιο πολύ για το πως θα δούλευε στην πράξη κάτι τέτοιο αφού είχα συνηθίσει τα έτοιμα παιχνίδια που σε οδηγούσαν σε συγκεκριμένα στάδια του παιχνιδιού και ενώ νόμιζες πως είχε επιλογή ουσιαστικά έκανες αυτό που είχε υπολογίσει το παιχνίδι. Εδώ όμως είχες πραγματικά ελευθερία κινήσεων, αν ήθελες σκότωνες, αν ήθελες έκανες quest και γενικότερα προόδευες ανάλογα με την όρεξη και την αντοχή σου.


Έτσι λοιπόν μια ωραία πρωία μου έφερε ο αγαπητός μου ανιψιός μου τον client έτοιμο προς εγκατάσταση και γεμάτος όρεξη να με μπάσει στον άγριο κόσμο του Lineage. Την πρώτη φορά που το είδα ομολογώ πως ενθουσιάστηκα. H μουσικούλα του, οι επιλογές των παιχτών, των κλάσεων και όλα τα υπόλοιπα καλούδια ήταν για μένα πρωτόγνωρα για εκείνη την εποχή. Έφτιαξα λοιπόν τον ήρωα μου και μπήκα γεμάτος αγωνία για να δω πως διάολο λειτουργούσε το όλο σκηνικό! Είδα πολλούς παίχτες να πολεμάνε για να κερδίσουν τα πρώτα lvl, να αλληλοσκοτώνονται μεταξύ τους, να επικρατεί γενικά ένας χαμός, οπότε..."όπα" λέω εδώ είμαστε! Ο κόσμος μου σε μικρογραφία, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και τα σχετικά, έκατσα κι εγώ λοιπόν αφού μου εξήγησε ο μικρός τι πρέπει να κάνω, ποιος είναι ο σκοπός του παιχνιδιού, τι πρέπει να κοιτάξω, τι να αποφεύγω και όλα αυτά που θεωρούσε απαραίτητα να μου πει. Έτσι κι εγώ ανέβαζα level στον χαρακτήρα μου χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Μαγεύτηκα, εκστασιάστηκα, πωρώθηκα και όλα αυτά που χαρακτηρίζουν ένα funboy.

Πλέον για μένα δεν υπήρχε αληθινή ζωή. Τα πάντα περιστρεφόντουσαν γύρω από αυτό. Όλες μου οι φοβίες, οι καχυποψίες εξαφανίστηκαν μονό μιας. Όχι ότι το παχνίδι δεν το άξιζε. Το άξιζε και με το παραπάνω. Ο εύκολος τρόπος χειρισμού του, η πληθώρα των επιλογών που είχαμε ως παίχτες, οι μάχες, οι προκλήσεις των άλλων παιχτών, όλα μα όλα συνέβαλαν για ένα άριστο αποτέλεσμα που κράταγε τον παίχτη μέχρι τέλους (η τουλάχιστον έτσι νόμιζα εκείνη την εποχή).  Η ιστορία με το Lineage κράτησε δύο χρόνια περίπου. Σταμάτησα να παίζω σε private server και το ξεκίνησα πάλι από την αρχή στον official πλέον, αφού ήθελα να το απολαύσω σε όλο του το μεγαλείο. Έκατσα άλλον έναν χρόνο εκεί και μετά άρχισε ο κατήφορος. Το παιχνίδι ήταν τέλειο σε αυτά που πρόσφερε οπότε δεν είχα παράπονο, όμως ο κόσμος που το αποτελούσε και εννοώ τον ανθρώπινο παράγοντα, είχε ξεφύγει τελείως. Το τσάκισαν κυριολεκτικά το παιχνίδι χαλώντας όλη την μαγεία του και πολλές φορές είχαν και συνεργούς τους ίδιους τους κατασκευαστές του, δηλαδή την NCSoft. Τα bots ήταν πια καθημερινό φαινόμενο. Όπου και αν πήγαινες δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρεις μπροστά σου καμιά δεκαριά από αυτά. Στο τέλος υπήρχαν μόνο ρομποτάκια και σαν να μην έφτανε όλο αυτό είχες μια εταιρία που ανέβαζε όλο και χειρότερα την οικονομία του παιχνιδιού για να σε αναγκάσει να αγοράσεις λεφτά από τους διάφορους money sellers που τώρα πια υπάρχουν παντού. Δεν το άντεξα. Ένιωσα τυχερός που βίωσα το παιχνίδι στις πρώτες αγνές στιγμές του και πλέον κατάλαβα πως είχε κάνει και αυτό τον κύκλο του. Το τέλος ήταν κοντά και το ένιωθα.

Το πάλεψα όπως κάθε ερωτευμένος άνθρωπος που προσπαθεί να σώσει την σχέση του όταν βλέπει να φτάνει στην κατρακύλα, το αγάπησα πραγματικά αυτό το παιχνίδι και ακόμα το σκέπτομαι και δεν το κρύβω ότι ονειροπολώ. Όμως κάποια πράγματα είναι γραφτά να τελειώσουν και όσο και να προσπαθείς το μόνο που καταφέρνεις είναι να δίνεις παράταση στο σίγουρο τέλος.


Πλέον έχω ένα χρόνο περίπου να παίξω Lineage 2 και δε νομίζω να ασχοληθώ ξανά. Αυτή τη φορά συνετέλεσαν και άλλοι παράγοντες εκτός της αυτοκαταστροφής του. Τώρα αν αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί σας λέω απλά μια λέξη: Ανταγωνισμός. Η αλήθεια είναι ότι κυκλοφόρησαν αρκετά παιχνίδια καλύτερα από αυτό χωρίς να έχουν τα προβλήματα αυτού! Και όπως κάνω και στις σχέσεις μου, έτσι και εδώ, δεν θα γυρίσω στα παλιά, κρατάω τις υπέροχες αναμνήσεις που έχω συλλέξει και προχωρώ μπροστά.