Baldur's Gate 1 & 2

Το πρώτο μου άρθρο της στήλης αυτής θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και κατά κάποιο τρόπο “special” επειδή θα σας μιλήσω για ένα από τα πιο αγαπημένα μου RPG, το εκπληκτικό Baldur’s Gate και την ισάξια αν όχι καλύτερη συνέχεια του με το Baldur’s Gate 2: Shadows of Amn.

Η αρχή ήταν κάπως άκυρη και απρόσμενη. Χάζευα σε ένα παιχνιδάδικο κοντά στο σπίτι μου και έπεσε το μάτι μου σε μια αφίσα. Το παιχνίδι είχε έναν δράκο περιτρυγιρισμένο από πολεμιστές και μάγους διαφόρων φυλών, και πάνω πάνω το όνομα “Baldur’s Gate 2: Shadows of Amn”. Εκείνη τη στιγμή κάτι σκίρτησε μέσα μου και αποφάσισα να το αγοράσω.

Μόλις το εγκατέστησα και το έπαιξα έμεινα άφωνος. Δεν ήταν τόσο τα γραφικά και το story του παιχνιδιού αυτό που με εξέπληξε. Ήταν κυρίως η πρώτη επαφή μου με τον κόσμο και τους κανόνες του DnD που τράβηξαν την προσοχή μου. Η συνέχεια είναι αυτονόητη. Κόλλησα! Την επόμενη μέρα κιόλας είχα ξεκινήσει αποστολές για το δεύτερο chapter. Στην ιστορία της προσπάθειάς μου να το τερματίσω έπαιζαν πολλοί χαρακτήρες. Ξεκίνησα με έναν άνθρωπο Paladin-Cavalier τον οποίο παράτησα για άγνωστο λόγο. Ακολούθησε ένας άνθρωπος μάγος-Invoker τον οποίο άφησα στο 3ο chapter γιατί δεν μπορούσα να το περάσω. Επόμενος στη σειρά ήταν ένας νάνος πολεμιστής-wizard slayer με τον οποίο έφτασα ως το chapter 4 και μετά έχασα τα save. Τέλος ήταν πάλι ένας άνθρωπος Paladin-Cavalier με τον οποίο όχι μόνο τερμάτισα το παιχνίδι με σχεδόν όλα τα quest (μόνο ένα quest που έπρεπε να σκοτώσεις κάτι lich δεν έκανα, σκότωσα όμως και τους τρεις δράκους του παιχνιδιού), αλλά πέρασα τον χαρακτήρα και στο expansion του, Throne of Bhaal, το οποίο βαρέθηκα, όμως, μετά από λίγο καιρό.

Κάποια στιγμή μου “άνοιξε η όρεξη” να παίξω και το πρώτο παιχνίδι για να δω πως ξεκίνησαν τα πράγματα. Δεν ήταν τόσο καλό στα μαγικά και στα γραφικά όσο το δεύτερο, αλλά είχε και αυτό τη μοναδικότητά του. Οι χαρακτήρες ήταν πολύ καλά δομημένοι και έφερναν έναν άλλο αέρα στη ροή του παιχνιδιού. Προσωπικά, πιστεύω ότι το story του πρώτου ήταν πολύ καλύτερο από του sequel. Ειδικά ο Sarevoc (ο τελικός κακός για όσους δεν γνωρίζουν) ήταν “όλα τα λεφτά”. Αν και τελικά δεν κατάφερα να το τερματίσω (μετά από μερικές προσπάθειες με ανθρώπους Paladin και μάγο και έναν νάνο μαχητή) το σταμάτησα παίζοντας αραιά και που.

Τελικά, η ενασχόλησή μου με τα Baldur’s Gate μου απέδωσε πολλά “οφέλη”. Ήταν η είσοδός μου στον κόσμο του DnD και με οδήγησε και σε άλλα παιχνίδια του είδους, όπως τα Neverwinter Nights και τα Icewind Dale (για τα οποία θα μιλήσω σε άλλα άρθρα). Είναι από τα must παιχνίδια στο είδος των RPG και θα έπρεπε να το παίξουν όσοι θέλουν να αποκαλούνται φαν των RPG.