Reviews written by Πιέρρος Φουστέρης

Πρόλογος
Έχω παίξει δύο παιχνίδια της σειράς (Saints Row: The Third και το IV), αλλά μπορώ να πω ότι είναι από τ' αγαπημένα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Γιατί; Νομίζω πως η απάντηση είναι ολοφάνερη και φαίνεται απ'τον τίτλο του review. Οι Volition και High Voltage αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία σειρά παιχνιδιών που σκοπεύει όχι απλά να σε ψυχαγωγήσει, μέσω του RPG-Shoot 'em Up στοιχείου, αλλά να σε κάνει να σκάσεις στα γέλια απ' τις απίστευτες ατάκες και τα ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα που φτιάχνουν ένα κράμα γέλιου μέχρι δακρύων, μερικής συγκίνησης και τρελού ξύλου και πυροβολισμών. Εάν θέλεις να περάσει ευχάριστα η ώρα σου σκοτώνοντας κόσμο και ακούγοντας συνομιλίες που μόνο σε βιντεοπαιχνίδια θα μπορούσαν να γίνουν, παίξε τώρα Saints Row. Και όταν λέω τώρα, εννοώ ΤΩΡΑ!

Σενάριο
Η δράση ξεκινάει απ' το πρώτο δευτερόλεπτο (φυσικά, μετά από τα πρώτα cutscenes, duh), όπου ο κεντρικός χαρακτήρας, συνοδευόμενος από τους πιστούς του καθόλη τη διάρκεια της σειράς ακόλουθούς του, Shaundi και Pierce, και την Asha Odekar (πράκτορας της MI-6, που συνεργάζεται με την συμμορία των 3rd Street Saints, μία από τις μεγαλύτερες και πιο ισχυρές οργανώσεις στον πλανήτη [μην με ρωτήσετε γιατί, σε κάποια σημεία η σειρά χάνει από λογική, πράγμα διόλου κακό]), διεισδύουν σε μία μυστική βάση για να αποτρέψουν έναν από τους κακούς που είχε εισηγηθεί σε προηγούμενο παιχνίδι της σειράς να καταστρέψει την Ουάσινγκτον με πυραύλους. Όταν, όπως είναι ολοφάνερο, το καταφέρνουν, ο κεντρικός χαρακτήρας (πάντα λέγεται "The Boss") γίνεται Πρόεδρος των ΗΠΑ (όπως είπα, χάνει λιγάκι σε λογική...Λιγάκι μόνο) και, κατά τη διάρκεια της θητείας του, κάνουν μία ωραιότατη εισβολή οι εξωγήινοι (ΕΙΠΑΜΕ, ΧΑΝΕΙ ΣΕ ΛΟΓΙΚΗ, ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΠΕΙΤΕ) και όλοι καταλήγουν να γίνονται πειραματόζωα του ηγέτη τους, ονόματι Zinyak. Από εκεί, τα μέλη των Saints κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να καταστρέψουν τη δυναστεία του Zinyak, κυρίως μέσω των προσομοιώσεων, στις οποίες ο Zinyak τούς έχει τοποθετήσει, μάλλον για να σπάει την πλάκα του, σίγουρα γιατί είναι σαδιστής και γουστάρει. Δράση, πιστολίδι, επικές ατάκες (όπως προείπα), απίστευτο γέλιο (όπως προείπα πολλές αλλά όχι αρκετές φορές) και τρελό σενάριο, που θα σας κάνει να ευχαριστηθείτε τις όσες ώρες που θα σας πάρει να το τερματίσετε με την ψυχή σας.

Lots and lots of side missions
Όπως και στο τρίτο παιχνίδι της σειράς, έτσι κι εδώ, έχετε απίστευτα πολλά side missions που μπορείτε να κάνετε, για να πάρετε το επιθυμητό EXP (=experience) και τα χρήματα για να κάνετε level-up και να γίνετε ακόμα πιο δυνατός. Τώρα που το είπα αυτό, ξέχασα ν' αναφέρω (επίτηδες ή καταλάθος; χεχεχε) το καλύτερο στοιχείο του παιχνιδιού: Όπως προανέφερα, ο Zinyak έχει τοποθετήσει τους φυλακισμένους του σε προσομοιώσεις δικιάς του έμπνευσης. Έλα, όμως, που ένα εκ των μελών των Saints είναι η καλύτερη χάκερ σ' όλο τον πλανήτη και, on top of that, τους βοηθάει ο δεύτερος καλύτερος χάκερ στον πλανήτη. Οι 2 τους, λοιπόν, καταφέρουν και "αλλάζουν" τον κώδικα αυτών των προσομοιώσεων και δίνουν στο Αφεντικό... σούπερ δυνάμεις (ΔΕΝ.ΕΧΕΙ.ΛΟΓΙΚΗ.ΤΙ.ΔΕΝ.ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ.). Ναι, καλά διαβάσετε. Τρέχει σαν αστραπή, χοροπηδάει σαν καγκουρώ που αντί για αίμα έχει Red Bull και πετάει μπάλες φωτιάς/πάγου κτλ κτλ από τα χέρια του, λες και παίζετε Skyrim (δεν είναι τυχαία η παρομοίωση, υπάρχει skill που θυμίζει απίστευτα το περίφημο fus ro dah). Όπως έλεγα λοιπόν, με το EXP και τα χρήματα βελτιώνετε διάφορα skills, όπως το πόσο EXP θα παίρνετε από τους εχθρούς και τα πόσα λεφτά θα σηκώνετε από τα πτώματα ή θα κερδίζετε από τις αποστολές, θα κάνετε πιο δυνατά τα όπλα σας (damage, fire rate κτλ.), ενώ τις σούπερ δυνάμεις σας θα τις κάνετε καλύτερες μέσω των data clusters (collectibles του παιχνιδιού, που δεν είναι, όπως καταλάβετε, optional να τα μαζέψετε, μιας και χρειάζονται). Για να ολοκληρώσετε τα side missions στον καλύτερο βαθμό, θα χρειαστείτε τις εν λόγω αναβαθμίσεις, όποτε το grinding δεν θα αποφευχθεί τόσο εύκολα. Όσοι δεν είστε φαν της εν λόγω τακτικής, μην απογοητεύεστε, διότι αυτές οι δευτερεύουσες αποστολές θα σας ανταμείψουν με το παραπάνω. Θέλετε να καταστρέψετε ό,τι βρείτε μπροστά σας με tanks (εξωγήινα, φυσικά), RPGs (εξωγήινα, φυσικά) ή με τις σούπερ δυνάμεις σας για να βγάλετε λεφτά; Ω ναι, μπορείτε να το κάνετε. Θέλετε να κάνετε hack διάφορα μαγαζιά για να παίρνετε περισσότερα λεφτά; Ακόμα και οι Anonymous θα σας ζηλέψουν. Θέλετε να κάνετε αγώνες μετ'εμποδίων με ταχύτητες που ούτε ο Flash δεν ήξερε ότι υπάρχουν, για να βγάλετε ακόμα περισσότερα λεφτά; Βγάλτε τον Bolt από μέσα σας και τρέξτε! ΘΕΛΕΤΕ ΛΕΦΤΑ; ΒΓΑΛΤΕ ΛΕΦΤΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ!

Good and bad
Μέχρι στιγμής, ανέφερα τα θετικά πράγματα του παιχνιδιού. Υπάρχουν, φυσικά, και κάποια (λίγα, αλλά υπάρχουν) αρνητικά, τα οποία, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει ν' αναφερθούν. Πρώτο και χειρότερο: τα γραφικά. Η Volition χρησιμοποίησε την ίδια engine με εκείνη του τρίτου παιχνιδιού της σειράς και το αποτέλεσμα είναι πασιφανές. Το παιχνίδι χάνει απίστευτα στον τεχνικό τομέα, καταλήγοντας να απογοητεύσει έναν gamer που δεν τον ένοιαζαν και τόσο τα γραφικά, αρκεί το παιχνίδι να σε καλύπτει σε άλλους τομείς. Δεύτερο κακό: το grinding. Δεν έχω πρόβλημα αν ένα παιχνίδι χρειάζεται grinding για να εξελιχθείς. Έχω πρόβλημα, όμως, όταν αυτό το grinding καταντάει κουραστικό, πόσο μάλλον όταν το επιτυγχάνεις μόνο μέσω λίγων και επαναλαμβανόμενων αποστολών. Αποφάσισα (κατάλαβα αργά ότι ήταν λάθος) να κυνηγήσω το 100αρι (μιλάω για το ποσοστό ολοκλήρωσης). Αυτό σήμαινε gold απόδοση σε όλες τις αποστολές και εύρεση όλων των collectibles. Μου πήρε κοντά στις 20 ώρες για να το καταφέρω αυτό, μιας και κουραζόμουν εύκολα. Ξέρω, το 100αρι δεν θα 'πρεπε να συγκαταλέγεται στην κατηγορία του grinding. Έλα, όμως, που, για να γίνεις πολύ δυνατός και, κατ' εμέ, ν' απολαύσεις το παιχνίδι στο μάξιμουμ, χρειάζεται να φτάσεις κοντά στο 100αρι. Μπορεί να έχω άδικο και να το κατάλαβα λάθος, αλλά αυτή την εντύπωση απέκτησα, μέσω των 2 playthrough μου (PC και Xbox One). Κάποια καλά, όμως, που δεν ανέφερα και αξίζει να σημειωθούν, είναι τα εξής: ήχος, references, οπλοστάσιο. Στον ήχο, έχουμε μεγάλα ονόματα στο voice acting (Nolan North, Neil Patrick Harris κτλ.), ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ ΜΟΥΣΙΚΗ (αναφέρομαι, φυσικά, στους ραδιοσταθμούς που μπορείτε ν ακούσετε και χωρίς να βρίσκεστε μέσα σε όχημα) και καλοδουλεμένα ηχητικά εφέ. References; Τι The Matrix (όλο το παιχνίδι είναι ένα reference, μιας και βρίσκεστε σε ανάλογες προσομοιώσεις της πραγματικότητας), τι MGS (τα περίφημα κουτιά που χρησιμοποιεί ο Snake κάνουν την εμφάνισή τους σε μία εκ των κυρίως αποστολών), τι Marvel και DC (παιδιά, σούπερ ήρωας είστε, δεν χρειάζεται να το εξηγήσω περαιτέρω), τι Mortal Kombat, Star Wars, Harry Potter, Star Trek, Minecraft! Μιλάμε για την απόλυτη nerdίλα που θα την ευχαριστηθούν μέχρι το τέλος όσοι γουστάρουν αυτό το πράγμα. Τέλος, τα όπλα. Εκτός από τις σούπερ δυνάμεις που είπα πριν, μπορείτε, φυσικά, να χρησιμοποιήσετε και "κανονικά" όπλα, είτε αυτά είναι SMGs, καραμπίνες, πιστόλια, εξωγήινα όπλα που θυμίζουν τα γήινα κτλ. Δεν είναι εκεί το ωραίο, όμως. Το ωραίο βρίσκεται στο customization των εν λόγω όπλων. Θέλετε το SMG σας να θυμίζει Tommy Gun; Θέλετε η καραμπίνα σας να θυμίζει μουσκέτο; ΘΕΛΕΤΕ ΤΟ ΡΟΠΑΛΟ ΣΑΣ ΝΑ ΘΥΜΙΖΕΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ DILDO; Το Saints Row IV είναι το παιχνίδι σας.

Επίλογος
Το κωμικό στοιχείο, όπως και στο προηγούμενο, έτσι κι εδώ, κυριαρχεί σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Πολιτική σάτιρα, references σε ταινίες και άλλα βιντεοπαιχνίδια (Matrix, Metal Gear Solid κτλ.), sci-fi και nerdίλα μέχρι το κόκκαλο, κάθε είδους χιούμορ και σούπερ ήρωες. Ε, αν αυτό το μείγμα δεν σας κάνει να γελάσετε, τότε συγγνώμη που το λέω αλλά κάτι πάει στραβά, παιδιά... Ο κύριος σκοπός του παιχνιδιού, όπως το έχω καταλάβει εγώ, είναι να σας κάνει να γελάσετε με την ψυχή σας, δίνοντάς σας, ταυτόχρονα, ένα δυνατό σενάριο, πολλές επιλογές (όσον αφορά το σύστημα μάχης και αντιμετώπισης των εχθρών) και ό,τι χρειάζεστε για να "σκοτώσετε" τον χρόνο σας (τυχαία η χρήση του συγκεκριμένου ρήματος ή καταλάθος; χεχεχεχεχε). Το βαθμολογώ, λοιπόν, με ένα ωραιότατο 8μιση, το προτείνω σε όσους αρέσουν τα open-world RPG με αρκετή δόση καφρίλας και σκοπεύω να το ξαναπαίξω, γιατί, όπως και να το κάνουμε, ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΕΛΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ SAINTS ROW ΓΕΛΑΣ ΠΟΛΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ! Ευχαριστώ για την ανάγνωση, καλή συνέχεια. :)

Prologue
Έχοντας φτάσει κοντά στο 80% του παιχνιδιού, αποφάσισα να γράψω το user review που ήθελα να γράψω τόσο καιρό για το Metal Gear Solid V: The Phantom Pain. Βλέπω πως δεν έχει πολλά καινούρια πράγματα να δείξει (μιας και δεν το έχω τερματίσει ακόμα), αλλά πιστεύω πως μπορώ να το περιγράψω χωρίς να το τελειώσω.

Story mode
Σε αυτόν τον τομέα, δεν έχω να σχολιάσω πολλά, μιας και είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς που έπαιξα. Θυμάμαι, πριν ξεκινήσω να παίζω, είχα ρωτήσει την Χριστιάνα (την κυρία Θάνου, για όσους δεν κατάλαβατε) αν χρειάζεται να παίξω ή, τουλάχιστον, να διαβάσω το story των προηγούμενων παιχνιδιών για να καταλάβω τι γίνεται. Μου είπε, χαρακτηριστικά: "Μπορεί και να μην καταλάβεις τίποτα, αλλά θα σου αρέσει". Δεν χρειάστηκα κάτι παραπάνω, οπότε έπεσα με τα μούτρα στο παιχνίδι. Απ' όσα κατάλαβα, γίνεται το εξής: ο Snake, ή αλλιώς John ή Jack ή Naked Snake ή Vic Boss ή Ishmael ή Big Boss (thank you, Metal Gear Wiki), ξυπνάει, μετά από ένα πολύχρονο κώμα, σε ένα νοσοκομείο της αγαπητής μας Κύπρου. Ο ντόκτορ κάνει ό,τι μπορεί για να τον φέρει up to date, όπως και να του πει πως έχασε το χέρι του και πως πολλά κομμάτια μετάλλου κτλ. (κοινώς shrapnel) έχουν χωθεί βαθιά στη σάρκα του, πράγμα που κάνουν μια εγχείριση για να βγουν αδύνατη. Λίγες μέρες μετά την "ανάρρωσή" του και πάνω που είναι έτοιμος να δεχθεί ένα ωραιότατο lifting & botox από τον ντόκτορ, το νοσοκομείο δέχεται επίθεση από μισθοφόρους, ελικόπτερα, ένα κοριτσάκι (ή αγοράκι, πραγματικά δεν κατάλαβα ποτέ) που πετάει και μετακινεί πράγματα με το μυαλό του or some shit και έναν τυπά που, αν και καίγεται ολόκληρος, δεν σκαμπάζει από τίποτα. Πάνω που όλα μοιάζουν χαμένα και μία κοπελιά/δολοφόνος είναι έτοιμη να τον κάνει να δει τα ραδίκια ανάποδα, ένας από τους άλλους ασθενείς καταφέρνει και την εξουδετερώνει και βοηθάει τον πρωταγωνιστή μας να αποδράσει από το νοσοκομείο. Κάποια στιγμή, όπως έχουν απομακρυνθεί από το νοσοκομείο με ένα φορτηγό, αυτό ανατρέπεται και, λίγο πριν ο Mr.Burn-your-girl και ο φλεγόμενος Πήγασός του κάνουν τον Snake μπάρμπεκιου, εμφανίζεται ο παλιόφιλός του, Revolver Ocelot, ή αλλιώς Adamska ή Adam ή Shalashaska ή Liquid Ocelot ή Ocelot (really, Kojima?), ο οποίος, καβάλα στο πιστό του άλογο (λες και βγήκε από παραμύθι, ξέρω 'γω), τον βοηθάει να δραπετεύσουν από τον τυπά που ακόμα καίγεται αλλά φοβάται ένα ποταμάκι και λίγη βροχούλα. Από 'κει, ο Snake αρχίζει την "προπόνηση", για να ξαναγίνει η μηχανή θανάτου που ήταν, ενώ, μαζί με τον Ocelot και τον Miller, ή αλλιώς McDonell Benedict Miller ή Master Miller (πραγματικά, βαρέθηκα), τον οποίο απελευθερώνετε στην πρώτη αποστολή (μετά τον πρόλογο) του παιχνιδιού, στήνει από την αρχή την στρατιωτική του οργάνωση, τους Diamond Dogs (ή DD), την ομάδα μισθοφόρων που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, και ξεκινάει την αποστολή του, δηλαδή να πάρει εκδίκηση για ό,τι έκανε η νέμεσις της ομάδας Πύραυλος (aka Diamond Dogs), η Cipher, led by the man called Cipher, ή αλλιώς Zero ή David Oh ή O ή Major Tom ή Major Zero (...), που, με τη δικιά του ομάδα μισθοφόρων (λες και παίζουμε τίποτα UltrasOnline και μαλώνουν οι hooligans μεταξύ τους) χρηματοδοτούν τις εγκληματικές οργανώσεις ανά τις ηπείρους, δίνοντας, για δώρο, πυρηνικές βόμβες. Μπορεί να πέφτω λίγο έξω στο σενάριο, γιατί, όπως είπα, δεν έχω παίξει κανένα από τα προήγουμενα της σειράς, αλλά, ρε παιδιά, τι γίνεται; Σας παρακαλώ, ας μου πει κάποιος.


Fighting mode
Όντας ένα Open-World, Third-Person shooter, το TPP περιέχει ένα ελεύθερο σύστημα μάχης. Θες να πυροβολήσεις τον τύπο με το sniper που με μία σφαίρα σε κομματιάζει (γκρρρρρρρ) ή το ντούκι με τις 500 χειροβομβίδες που θυμίζει κινητό οπλοστάσιο; Διάλεξε και shoot away. Επίσης, η γκάμα των όπλων είναι στα χέρια σας. Ειδικά αν αρχίσετε την ανάπτυξη της Mother Base (next paragraph, wait for it) και μπορέσετε να ξεκλειδώσετε νέα όπλα και modifications. Με τα άπειρα scopes, barrels, stocks, silencers/muzzles, magazines κτλ., μπορείτε να φτιάξετε το δικό σας BFG 9000 (χιουμοριστικό το όνομα, δε μπορείτε να το κάνετε αυτό κυριολεκτικά) και να σκοτώσετε τους πάντες όπως θέλετε. Ωραία αλλαγή (για μένα, τουλάχιστον, μιας και έχω συνηθίσει με "κανονικά" όπλα) είναι το μηχανικό χέρι του Snake, το οποίο δέχεται και αυτό upgrades, όπως ρουκετόχερο, taserόχερο κτλ. Ρίξτε σφαλιάρες από τα 20 μέτρα, they'll never see it coming. Φυσικά, και η τακτική που θα ακολουθήσετε είναι, καθαρά, δικιά σας επιλογή. Είτε θέλετε να προσεγγίσετε όσους λιγότερους εχθρούς θέλετε με silenced όπλα και αθόρυβο ξυλίκι, είτε να φωνάξετε "ΑΕΡΑ" όπως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι (όχι τόσο αρχαίοι, αλλά καταλαβαίνετε ποιους εννοώ) και να μπουκάρετε στις βάσεις τους με τα Heavy MG's, διαλέξτε και πάρτε. Προσωπικά, πήγα με την πρώτη επιλογή, μιας και ήταν, σαφώς, πιο δύσκολο να "καθαρίσεις" τα outposts χωρίς να σε καταλάβει κανένας, αλλά και πιο rewarding, μιας και ένιωθα ένα κύμα ικανοποίησης να με κατακλύζει όταν έπαιρνα το heroism αβέρτα, όπως παίρνουν donations οι female streamers στο Twitch.tv . Ως loadout, χρησιμοποιούσα non-lethal όπλα, για να μπορώ να τους ανακρίνω/κάνω extract.


Mother base and its upgrades ( ή αλλιώς "Pimp my Ride: Metal Gear Solid edition")
Πρώτα, ας καλύψουμε την ίδια τη Mother Base. Αποτελεί τη βάση των Diamond Dogs (αν δεν το καταλάβατε από το όνομα που έχω αναφέρει ήδη 3 φορές, τότε η επεξήγηση που μόλις σας έδωσα πρέπει να ήταν άκρως συγκλονιστική). Από εκεί ξεκινάνε όλες οι αποστολές των διαμαντόσκυλων, είτε αυτές εκτελούνται από τον ίδιο τον Snake, είτε από τους πιστούς στρατιώτες του. Για να κάνετε, λοιπόν, τον Μπιγκ Μπος και τους μισθοφόρους του πιο δυνατούς, θα πρέπει να αναπτύξετε τις πτέρυγες που αναλαμβάνουν τη βελτίωση των όπλων του, την ασφάλεια της βάσης, την περίθαλψη των τραυματισμένων (σωματικά αλλά και ψυχολογικά) στρατιωτών κτλ. Για όλα αυτά, θα χρειαστείτε GMP (Gross Military Product = το currency του παιχνιδιού), resources (Fuel, Common Metal, Precious Metal, Minor Metal, Biological Material) και διάφορα είδη φυτών. Τα ίδια θα χρειαστείτε και για το research καινούριων όπλων, όπως και για την χρήση τους (όταν ετοιμάζετε το loadout σας, μπορείτε να δείτε πόσο GMP και resources θα "χαλάσετε" για να το κάνετε equip, οπότε να το προσέχετε). Το παιχνίδι περιέχει άπειρα researches, όπως και δεύτερες βάσεις (περιέχονται στο online κομμάτι του παιχνιδιού), τα οποία έρχονται αργότερα στο παιχνίδι. Γι' αυτό, ετοιμαστείτε να ξοδέψετε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ώρες. Ευχάριστες ώρες, όμως.


Multiplayer στο campaign? Nice!
Μετά την 21η κύρια αποστολή, ξεκλειδώνετε την πρώτη σας FOB (=Forward Operating Base), η οποία λειτουργεί σαν τη Mother Base. Δηλαδή, μπορείτε να αναπτύξετε τις πτέρυγές της για να δυναμώσετε περαιτέρω τις ομάδες R & D κτλ, να θέσετε τα μέτρα ασφαλείας της κ.α. Το καλύτερο κομμάτι, όμως, είναι τα PF (=Private Forces) wars. Από αυτή την αποστολή και μετά, λοιπόν, ξεκινάει το "PvP" του campaign. Μπορείτε να εισβάλετε στις βάσεις άλλων παικτών και να τους κλέψετε τα resources (σε μορφή containers) και τους στρατιώτες τους, να εξοπλίσετε όσο περισσότερο μπορείτε την βάση σας για να νικάτε τα ratings των αντιπάλων και να παίρνετε PF points, τα οποία μπορείτε να αντάλλαξετε για resources, staff με πολύ δυνατά stats και να συμμετέχετε σε events που διοργανώνει η ίδια η Konami! Αυτό το feature θα κάνει το παιχνίδι πολύ πιο διασκεδαστικό, μιας και θα συλλέγετε πιο εύκολα resources, οι ομάδες ανάπτυξης θα γίνουν ακόμα πιο δυνατές και, προπαντώς, θα μπορείτε να μπαίνετε στις βάσεις των αντιπάλων σας, να τους ληστέυετε ό,τι έχουν και δεν έχουν και να γελάτε με τη μιζέρια και τον πόνο τους. Πολύ κακό; Μπορεί. Ικανοποιητικό; Σίγουρα.


Ξαναδώσε tips στον λαό!
Το παιχνίδι είναι τεράστιο, οι επιλογές απίστευτα πολλές. Ο καθένας μπορεί να το προσεγγίσει με πάμπολλους τρόπους που ταιριάζουν με το στυλ παιχνιδιού του. Τα tips που θα δώσω είναι λίγα, αλλά γενικά, οπότε μπορείτε να τα συμπεριλάβετε στο δικό σας στυλ, ασχέτως ποιο είναι αυτό. Μπορείτε και να μην το κάνετε. Δεν σας αναγκάζω. Δεν έχω κανά μαχαίρι στο λαιμό σας. Ή έχω; Δεν ξέρω. Εσείς ξέρετε; Δεν ξέρετε. Το παρατράβηξα, συνεχίζω στα tips:
1) Μην πουλήσετε ποτέ resources και φυτά! Έκανα το λάθος, όταν είχα ξεκινήσει το παιχνίδι, να πουλάω ό,τι extra resources, φυτά και όπλα (mounted weapons, όπως πολυβόλα, mortars, AA guns κτλ.) για GMP, χωρίς να ξέρω ότι, στο "late-game", οι ποσότητες των resources που θα χρειαστείτε είναι εξωπραγματικά τεράστιες. Αν χρειάζεστε GMP, κάντε όλα τα side-quests και κάντε extract όποιο όχημα βρείτε, διότι αυτά μπορείτε να τα πουλήσετε ελεύθερα, εκτός εάν θέλετε, όντως, να τα χρησιμοποιήσετε. Το GMP δεν θα είναι μεγάλο πρόβλημα, πάντως. Τα resources θα σας δυσκολέψουν παραπάνω, οπότε, ό,τι και να κάνετε, αφήστε τα ήσυχα.
2) Go for the non-lethal way! Αν θέλετε να σκοτώσετε τους κακόμοιρους εχθρούς σας, κάντε το. Προτείνω, πάντως, να εξουδετερώνετε όποιον βρείτε χωρίς να του φυτέψετε μια σφαίρα (κανονική, τουλάχιστον) στο κεφάλι ή 10-15 στο σώμα. Πλησιάστε τους, ανακρίνετέ τους και μετά "βάλτε τους για ύπνο", έτσι ώστε να μπορέσετε να τους κάνετε extract και να τους κάνετε δικούς σας. Όταν φτάσετε στο "late-game" που ανέφερα πριν, θα χρειαστείτε πάρα πολλούς για να γεμίσετε όλες τις πτέρυγες της Mother Base.
3) Διώξτε όσους έχουν το "Troublemaker" skill! Δεν έχει σημασία πόσο καλά είναι τα στατιστικά τους. Αν έχουν το Troublemaker trait, τότε να πάρουν πόδι το συντομότερο από τη βάση σας, γιατί η ζημιά είναι μεγαλύτερη από το καλό που προσφέρουν. Για να τους βρείτε, μπορείτε να πάτε στο "All staff" και να τους ταξινόμησετε αναλόγως τα skills τους.
4) Αφιερώστε χρόνο στο open-world roaming! Μην κάνετε όλες τις κύριες αποστολές μονομιάς. Κάθε φορά που παίζετε μία από αυτές, ασχοληθείτε και με τα side quests. Τα rewards είναι ικανοποιητικά, ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού που τα χρειάζεστε για να ξεκινήσετε να κάνετε τη Mother Base το θηρίο που πρέπει να είναι.
5) Χρησιμοποιήστε τα κυάλια και κάντε tag τους εχθρούς σας! Όποιο στυλ παιχνιδιού και να ακολουθείτε, το να κάνετε tag τους εχθρούς σας με τα κυάλια είναι must, διότι, όχι μόνο γνωρίζετε ανά πάσα στιγμή πού βρίσκονται και μπορείτε να σκεφτείτε ποια στρατηγική θα ακολουθήσετε, αλλά βλέπετε και τα stats και skills (αν έχετε κάνει upgrade τα κυάλια) του κάθε στρατιώτη, βοηθώντας σας να διαλέξετε αν θα τον βάλετε στο crew σας ή όχι.


And the final score is...
Ως τεράστιος fan των open-world παιχνιδιών, το The Phantom Pain δε με απογοήτευσε. Έχεις απίστευτα πολλά πράγματα να κάνεις, μέρη να εξερευνήσεις, κόσμο και κοσμάκη να σκοτώσεις. Μπορεί να μην το απόλαυσα όσο θα το απόλαυσαν οι γνώστες και λάτρεις της σειράς, αλλά, σαν μεμονομένο παιχνίδι, μου άρεσε αρκετά. Θα συμφωνήσω με τις θετικές βαθμολογίες/κριτικές που έχει λάβει και θα του βάλω ένα 8.8, βάζοντάς το στα top του είδους του.

Prologue
Αν κάποιος με ρωτούσε ποια είναι τα αγαπημένα μου genres στα video games, θα του απαντούσα τα εξής: Open-World, RPG, hack n' slash, ζόμπια. Αν κάποιος με ρωτούσε, πριν από 1 χρόνο, ποιο game, κατ' αυτά τα κριτήρια, είναι το αγαπημένο μου, θα απαντούσα το Dead Island (και Riptide). Τώρα; Dying Light, σ'αγαπώ. Έχοντας ξοδέψει 30+ ώρες στο main campaign και 8+ στο Following (DLC), έχω να πω πως η αγορά του πακέτου (Dying Light + DLC's + Season Pass) είναι η καλύτερη αγορά που έχω κάνει. Ever.

Story mode (ή, αλλιώς: ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΓΕΜΑΤΗ ΖΟΜΠΙΑ;;;; )
Ελέγχουμε τον αγαπητό Kyle Crane, έναν πράκτορα της GRE (=Global Relief Effort), του οποίου αποστολή είναι να εντοπίσει έναν φάκελο, ο οποίος φέρεται να έχει μία πιθανή θεραπεία για τον ιό που έχει ξεσπάσει στην πόλη της Harran και έχει μετατρέψει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε αιμοβόρα (και αργοκίνητα, ευτυχώς) ζόμπια. Σύμφωνα με την GRE, ο φάκελος βρίσκεται στα χέρια του Kadir Suleiman (aka Rais), του main antagonist του παιχνιδιού, ο οποίος, ως εκδίκηση προς την GRE για τον θάνατο του αδερφού του, Hassan, αποφάσισε να κάνει την ζωή όλων όσων πάνε εναντίον του μία κόλαση, χειρότερη (ω ναι, χειρότερη) από αυτή που επικρατεί στους δρόμους της πόλης. Μόλις, λοιπόν, ο Crane προσγείωνεται με το αλεξίπτωτό του στην Harran, τον βρίσκουν τα τσιράκια του Rais και αυτός, για αυτοάμυνα, αρχίζει να τους πυροβολεί. Πού να ήξερε, όμως, ότι ο ήχος, as usual, ελκύει τα ζόμπια; Για καλή του τύχη, τον βρίσκουν η Jade και ο Amir, δύο από τους καλούς επιζώντες, οι οποίοι καταφέρνουν να τον σώσουν, αλλά με κόστος τον θάνατο του τελευταίου. Λιπόθυμος από την περιπέτειεα που έζησε, ο Crane ξυπνάει στη βάση των καλών επιζώντων, όπου και ξεκινάει το παιχνίδι. Αναλαμβάνετε να βοηθήσετε όσο μπορείτε, ενώ ταυτόχρονα προσπαθείτε να εκτελέσετε τις διαταγές σας. Θα ήθελα να συνεχίσω, αλλά, πολύ νωρίς, αρχίζουν τα micro plot-twists και βλέπετε τα πράγματα από ένα διαφορετικό Point Of View.

Fighting mode ( :insert "Let the bodied hit the floor" song)
Όπως και στα Dead Island (θυμίζω, ίδια εταιρεία-δημιουργός: Techlaaaaaaand), το σύστημα μάχης είναι τελείως ελεύθερο. Με τέσσερα διαθέσιμα όπλα και ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σακίδιο (που μπορεί να χωρέσει και 16 τεράστια τσεκούρια, π.χ.), έχετε την επιλογή να προσαρμόσετε το στυλ επίθεσής σας όπως γουστάρει η ψυχή σας. Θέλετε να τους σπάσετε τα κεφάλια με ρόπαλα, σφυριά και βαριοπούλες; Κάντε το! Θέλετε να κόψετε χέρια και πόδια με κατάνες, δρεπάνια και μπαλτάδες; Κόψτε τα! Θέλετε να ξεκληρίσετε τα κακόμοιρα ζόμπια από μακριά; Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε throwing weapons, όπως αστεράκια του νίντζα (ή throwing stars, για τους μη fans του Πλοκαμιού του Καρχαρία), throwing knifes και medieval axes (oooh yeah!), ή πυροβόλα όπλα, όπως πιστόλια (no), rifles (maybe) και shotguns (YES). Φυσικά, δε θα μπορούσε να λείψει το μεγάλο συν των Dead Island: Weapon mods! Βάλτε φωτιά, ηλεκτρισμό, toxicity, impact. ΒΑΛΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΜΑΖΙ, ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ! Συμβουλή: κρατήστε όσα Electronic και φυτά (Toxic Lichen, Underwater Algae κτλ.) για το "late-game". Τα καλύτερα blueprints (μωβ και πορτοκαλί) τα χρειάζονται και κάνουν τα όπλα σας παντοδύναμα. Προσωπικά, χρησιμοποιώ, μέχρι και τώρα, 2 melee weapons (στην αρχή πήγαινα για συνδυασμό blunt και sharp, αλλά, μετά, κατάλαβα πως δεν έχει και τόση σημασία), ένα rifle (για μακρινές αποστάσεις) και ένα shotgun (when things get messyyyy). Το προτείνω αυτό το set-up, μιας και είστε προετοιμασμένοι για το μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων. Ενδιαφέρον στοιχείο είναι και το γεγονός ότι τα όπλα επισκευάζονται, μεν, αλλά έχουν συγκεκριμένο αριθμό repairs (3-5). Άργησα, κάπως, να το κατάλαβω, με αποτέλεσμα να κάνω repairs αβέρτα τα όπλα μου και να μου μένουν στο χέρι πολύ γρήγορα.

Parkouring από δω και από εκεί, neverminding a thing!
Από τα πρώτα trailer που είχαμε παρακολουθήσει για το παιχνίδι, οι δημιουργοί προσπαθούσαν (τουλάχιστον, έτσι κατάλαβα) να βγάλουν προς τα έξω ότι το βασικό στοιχείο του παιχνιδιού είναι το parkour. Δεν χρειάζεται να πολεμήσετε τα zombies όπου πάτε, και ειδικά τη νύχτα, γιατί μπορείτε να πηδάτε από ταράτσα σε ταράτσα, από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο για να τα αποφύγετε. Έλα, όμως, που δεν είναι τόσο αναγκαίο. Τα ζόμπια δεν είναι τόσο δυνατά όσο νομίζετε. Δεν είναι τόσο γρήγορα και έξυπνα όσο νομίζετε. Ναι, καλά καταλάβατε. Έχουμε να κάνουμε με ζόμπια Β' (μην πω Γ') διαλογής, φάση "The Walking Dead" με μικρές εξαιρέσεις. Το parkour, πάραυτα, αποτελεί ένα στοιχείο που κάνει το παιχνίδι 10 φορές πιο διασκεδαστικό, fast-paced και ελεύθερο. Το να βλέπεις τα ζόμπια να πλακώνονται στους δρόμους την ώρα που εσύ χοροπηδάς σαν καγκουρό από πάνω τους και σκαρφαλώνεις ό,τι βρεις, είναι κάπως διασκεδαστικό. Συμβουλή: Βγάλτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε το Grappling Hook. Μόλις το συνηθίσετε, θα δείτε ότι είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΟΗΘΗΜΑ στο παιχνίδι. Δεν θα υπάρχει τίποτα που δεν θα μπορείτε να κάνετε μόλις το βγάλετε, γιατί το range του και η χρηστικότητά του σας επιτρέπουν να πάτε όπου, πραγματικά, γουστάρετε, είτε εν ώρα μάχης (να αποφύγετε ζόμπια, να μειώσετε την απόσταση μεταξύ εσάς και των καταραμένων που φτύνουν κάτι μπάλες με οξύ), είτε εν ώρα μετακίνησης από ένα μέρος σε ένα άλλο. Εν ολίγοις, μπορεί το parkour να μην είναι τόσο σημαντικό όσο προσπαθούσαν οι developers να το αναδείξουν, αλλά δεν παύει να κάνει το παιχνίδι πολύ πιο fun!

It's an RPG, we've got to talk about RPG stuff.
3 βασικά skill trees, με 4ο το Legendary (γίνεται διαθέσιμο όταν maxάρετε ένα από τα 3 βασικά) και 5ο το Driving του "The Following DLC": Power, Agility και Survivor. Το Power ανεβαίνει με τον πιο εύκολο τρόπο: σκοτώστε ό,τι βρείτε μπροστά σας με όποιον τρόπο σκεφτεί το μυαλό σας και θα επιβραβευτείτε πλουσιοπάροχα. Το Agility ανεβαίνει με το parkour. Σκαρφαλώστε σε ταράτσες, πηδήξτε από μάντρα σε μάντρα ή από zombie σε zombie (ναι, υπάρχει skill που σας επιτρέπει να το κάνετε) και θα δείτε τους μύες σας να γίνονται ωσάν του Σβαρτζένεγκερ (στα πόδια, γιατί τα χέρια πέφτουν στην κατηγορία του Power). Το Survivor ανεβαίνει μέσω αποστολών (main και secondary), όταν βρίσκετε διάφορους επιζώντες κατά τις περιπλανήσεις σας και διαλέγετε να τους βοηθήσετε ή μέσω των Air Drops, τα οποία, αφού καθαρίσετε όσους εχθρούς βρίσκονται κοντά (αν βρίσκονται), θα πρέπει να τα παραδώσετε στον Quartermaster για να σας δώσει το ανάλογο reward. Προσωπικά, ως μεγάλος φαν του ξύλου σε ό,τι κινείται (μιλάω για τα παιχνίδια πάντα, δεν είμαι τόσο βίαιος... :P ), κατάφερα και maxαρα το Power όταν το Agility βρισκόταν στα 17 levels (τα Power και Agility maxάρουν στα 24 και το Survivor στα 25), πράγμα που σημαίνει πως δεν απέφευγα τις μάχες, αλλά άρχιζα και κάποιες που δεν ήταν τόσο αναγκαίες. Φυσικά, υπάρχουν τα ανάλογα challenges για τα skill trees που σας βοηθάνε να πάρετε πόντους πιο εύκολα, αλλά εγώ δεν τα προτίμησα. Όπως έχετε καταλάβει, μου αρέσει το ελεύθερο ξύλο και parkour.

Crafting mode (πιο διασκεδαστικό και από τις πλαστελίνες!)
Ένα τεράστιο στοιχείο του παιχνιδιού που βοηθάει (duh) στην μάχη είναι το crafting. Σας επιτρέπει να αναβαθμίσετε τα όπλα σας (μόνο melee weapons), είτε μέσω blueprints, είτε μέσω weapon mods, μετατρέποντας τον Crane σε Punisher. Τα υλικά που θα χρειαστείτε βρίσκονται, κυριολεκτικά, παντού. Εάν θέλετε να ασχοληθείτε με το crafting (που, από ένα σημείο και μετά, γίνεται κάπως απαραίτητο, γιατί τα ζόμπια ολοένα και δυναμώνουν), θα πρέπει να ψάξετε όποια βαλίτσα, όποιο σακίδιο, όποιο πτώμα βρεθεί στον δρόμο σας, γιατί όλα έχουν κάτι χρήσιμο. Μην δυσαρεστηθείτε αν βρείτε 30-100$ δολλάρια, γιατί μια σοφή παροιμία λέει: Φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι (ξέρω και μία άλλη, αλλά δεν σας την λέω, για να σας κρατήσω σε αγωνία). Με το ασταμάτητο looting που κάνω σε όσα games έχουν looting, έχω φτάσει κοντά στα 350+ χιλιάρικα, με αποτέλεσμα να μπορώ να αγοράσω ό,τι τραβάει η ψυχή μου από τα shops που συναντάω κατά διαστήματα (αν και δεν χρειάζεται, γιατί τα όπλα που έχω είναι πραγματικά θηρία και δεν χρειάζονται αντικαταστάτες). Εκτός, όμως, από τις αναβαθμίσεις των όπλων, έχουμε την κατασκευή throwable weapons, όπως throwing stars, grenades, molotovs κτλ. (στο Survivor skill tree υπάρχουν skills που σας επιτρέπουν να φτιάξετε explosive throwing stars. Ποιος τρελός στην Πολωνία τα σκέφτεται αυτά, ρε; ), και αντικείμενα που επηρεάζουν την λειτουργικότητα του παίκτη μας, δηλαδή τα κλασσικά medkits (για HP), lockpicks (για τις κλειδαριές κτλ.) και boosters (κάτι σαν Σπιντ είναι αυτά, τρέχετε πιο γρήγορα, βλέπετε στο σκοτάδι κτλ. Κανονικά ναρκωτικά, δηλαδή). Μέσα από αποστολές (κυρίως secondary), θα βρείτε αμέτρητα blueprints για όπλα και equipment, που μεγαλώνουν την γκάμα των επιλογών σας ακόμη πιο πολύ.

Δώσε tips στον λαό!
Μιας και το παιχνίδι είναι πολύ μεγάλο και υπάρχουν παντού πράγματα να κάνεις, επιλογές να ακολουθήσεις κτλ., σκέφτηκα να γράψω κάποια tips που βοήθησαν το δικό μου gameplay. Θα γράψω κάποια που ανέφερα πιο πριν και θα συνεχίσω με κάποια extra:
1) Τα καλύτερα blueprints είναι τα μωβ και τα πορτοκαλί. Στην αρχή, μπορείτε να χρησιμοποιείτε το "Welder", το οποίο είναι μπλε αλλά αρκετά δυνατό, αλλά, στη συνέχεια, θα πρέπει να κάνετε focus μόνο στα μωβ και πορτοκαλί. Χρειάζονται πιο πολλά και σπάνια υλικά, αλλά, πιστέψτε με, αξίζει ο κόπος. Προσωπικά, λάτρεψα το Angel Sword (το βρίσκετε πολύ πιο μετά, πάντως), διότι είναι ένα από τα legendary blueprints με τα πιο δυνατά στατιστικά. Άρα, κρατήστε όσα περισσότερα υλικά μπορείτε για late-game, γιατί θα σας κάνουν παντοδύναμους.
2) Βγάλτε το grappling hook, θα σας διευκολύνει απίστευτα πολύ.
3) Μην πουλήσετε ποτέ crafting materials, παρά μόνο όπλα που δεν θέλετε. Επίσης, μην κάνετε dismantle ποτέ όπλα που έχουν σπάσει, μπορείτε να τα πουλήσετε για ένα μικρό ποσό.
4) Κάντε repair τα όπλα σας όταν βρίσκονται κοντά στα 5-7 points πριν σπάσουν. Χαζό tip μπορεί να σκεφτείτε, αλλά δεν αξίζει να περιμένετε να σπάσει, γιατί, όσο χαλάει το όπλο, τόσο λιγότερο damage κάνει. Δεν θέλετε να βρεθείτε εν ώρα μάχης με 10+ ζόμπια με χαλασμένο όπλο, trust me. :P
5) Όποιο shop βρίσκετε, αγοράστε όλα τα crafting materials που έχουν. Μπορεί να χαλάσετε μέχρι και 500$ max σε κάθε shop, αλλά, πιο μετά, τα λεφτά δεν θα έχουν τόση σημασία όση τα υλικά για το crafting. Θα έχετε γεμίσει το σακίδιο σας με δεκάδες από το κάθε υλικό και όλα τα blueprints θα είναι πανεύκολα να γίνουν.
6) Αποφύγετε τα τεράστια ζόμπια μέχρι να βρείτε το τόξο. Μόλις το βρείτε, ψάξτε τα και, μόλις εντοπίσετε κάποιο, ανεβείτε σε ένα σημείο που δεν σας φτάνει και πήγαιντε για το headshot. Ένα headίδι με το τόξο είναι instant kill για αυτούς, οι οποίοι αποτελούν πανεύκολη πηγή πολλών Power points.
7) Αν φοβάστε το σκοτάδι, μην βγαίνετε έξω όταν περνάει η ώρα. Εγώ, που είμαι και καρδιακός, απέφευγα τις βόλτες στη νύχτα μέχρι πολύ αργά στο παιχνίδι. Όταν, όμως, νιώσετε πως είστε αρκετά δυνατοί και έτοιμοι για να περιπλανηθείτε στα σκοτάδια, κάντε το. Τα double points που παίρνετε είναι γελοία. Βγαίνω με το 2000+ damage Scythe μου, σκοτώνω Volatiles με 2-3 hits και παίρνω 1600+ Power Points για την πλάκα μου.
8) Κάντε όσο πιο γρήγορα μπορείτε τις αποστολές του main story, για να μεταβείτε στην Old Town. Εκεί, θα βρίσκετε σχεδόν συνέχεια air drops, είτε περιτριγυρισμένα από ζόμπια, είτε από τσιράκια του Rais, τα οποία θα σας boostάρουν πολύ γρήγορα το Survivor rank. Θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα στην Old Town, γύρναγα στον Quartermaster με τα air drops που είχα μαζέψει και έπαιρνα 250+ χιλιάρικα Survivor points, ανεβαίνωντας την σκάλα των levels όπως οι τενόροι την αντίστοιχη της φωνής τους στις όπερες.
9) Η molotov πρέπει να γίνει το αγαπημένο σας throwable weapon. Φτιάξτε όσες περισσότερες μπορείτε, ψάξτε για μέρη που τα ζόμπια κάνουν μπουλούκια, όπως κάνουν οι τυπάδες στο Σύνταγμα με το Pokemon GO) και ζεστάνετέ τους με λίγο πυρ. Εύκολος τρόπος να πάρετε Power points.
10) Δεν θα μπορούσα να τελειώσω τα tips χωρίς να προτείνω skills. Survivor: Backpacker, Barter, Camouflage και Camouflage Attack, Crafting Expertise, Craftsman, Grappling Hook, Haggle, Hard Bargain, Lucky Repair, Master Backpacker, Nimble Hands και Specialist. Όπως βλέπετε, δεν προτίμησα τα skills που σας ανοίγουν τα crafteable throwable weapons, γιατί δεν μου χρειάστηκαν. Agility: Health Regen, Vault, Dropkick (must), Dropkick Bomb, Freerunning Adept, Light Drop, Escape, Instant Escape, Freerunning Expert, Tic Tac, Health Regen II. Αρκετά από τα Agility skills δεν συμφωνούσαν με το gameplay style μου, άρα μπορείτε να παραβλέψετε τις συμβουλές μου γι'αυτό το tree. Power: Stun, Kick Stun, Stun Kill, Sturdiness, Melee Throw, Combat Adept, Power Attack, Conserve Weapons, Focus, Kill Frenzy, Stomp, Sturdiness II, Drop Attack, Combat Expert, Takedown, Sturdiness III. Με αυτά τα skills, κατάφερα να σκοτώσω σχεδόν ό,τι βρήκα μπροστά μου, χωρίς πολλά-πολλά. Κάνουν το ξύλο εύκολο και διασκεδαστικό και τα προτείνω.

Θα καταλήξουμε πουθενά;
9. Ο βαθμός μου για το Dying Light. Το πρώτο παιχνίδι που αγόρασα μέσω του Xbox Store και από τα καλύτερα που έχω παίξει ποτέ. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν το έχουν παίξει ακόμα. Μπορεί να νομίζετε πως δεν χάνετε τίποτα, γιατί, π.χ., έχετε παίξει τα Dead Island, αλλά το παιχνίδι προσφέρει άπειρη πλάκα, τρέξιμο και ξύλο για όλους. Ειδικά το co-op mode, το οποίο σας επιτρέπει να σπάτε στο ξύλο ζόμπια παρέα με τους φίλους σας, και το "Be the Zombie", στο οποίο αναλαμβάνετε τον ρόλο ενός Volatile, θα κάνει τις εμπειρίες σας αξέχαστες! Αγοράστε το ASAP και κάψτε το! Σκοπεύω να γράψω, σύντομα, τη γνώμη μου και για το "The Following DLC", αλλά δεν το έχω τελειώσει ακόμα. Αφήστε ένα σχόλιο με την γνώμη σας για το παιχνίδι και το user review μου! Καλό βράδυ... και καλή τύχη (ασχέτως αν ανεβάζω το user review το μεσημέρι, ήθελα να κάνω ωραία έξοδο)!

Ως το πρώτο Tomb Raider που έπαιξα (είχα δοκιμάσει ένα στο Xbox 360, αλλά για πολύ λίγα λεπτά), το Rise of the Tomb Raider, μπορώ να πω πως, με ενθουσίασε αρκετά. Δεν είμαι μεγάλος λάτρης των Puzzle games, όπου πρέπει να λύνεις γρίφους και να κάνεις το ένα και το άλλο για να ανέβεις έναν τοίχο κτλ., αλλά το Rise με έκανε να το συμπαθήσω το genre. Μάλλον συντέλεσε και το γεγονός ότι μπορείς, ανάμεσα στους γρίφους και τις σπαζοκεφαλιές, να θερίσεις κόσμο και να κυνηγήσεις άμοιρα λαγουδάκια με το ωραιότατο grenade launcher. Ορίστε, λοιπόν, το user review μου για το Rise of the Tomb Raider.

Story mode: Δεν έχω παίξει το Tomb Raider του 2013, αλλά, από το review του Μάνου, γνωρίζω (στο περίπου) τι έχει προηγηθεί. Βλέπουμε την θρυλική (για κάποιους, φυσικά, όχι για όλους) Λάρα Κροφτ... στα νιάτα της, να κυνηγάει να εκπληρώσει την περιπέτεια του πατέρα της, που δεν ήταν άλλη από το να βρει το μυστικό της αθανασίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις ανακαλύψεις και τις έρευνές του (πριν αυτοκτονήσει, δηλαδή), το μυστικό αυτό βρίσκεται κάπου στη Συρία. Ακολουθώντας το μονοπάτι που της έστρωσε ο Λόρδος, η Λάρα φτάνει στη Συρία, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι πρέπει να πάει κάπου πιο βόρεια και κρύα... Πού αλλού, δηλαδή; Σιβηρία, σου ερχόμαστε! Με την Trinity (στρατός μισθοφόρων με απώτερο σκοπό την προσφορά των υπηρεσιών τους σε μία ανώτερη οντότητα[;]) να την έχει πάρει από πίσω, η Λάρα καταφτάνει εκεί, όπου, γρήγορα-γρήγορα, μπλέκει σε μπελάδες μεγάλων διαστάσεων! Ανακαλύπτει πως οι ιθαγενείς της περιοχής δεν θέλουν να πέσουν τα μυστικά της ιστορίας τους σε λάθος χέρια, γι' αυτό και ανοίγουν πόλεμο με όποιον ξένο βλέπουν. Εκτός, φυσικά, από την πρωταγωνίστριά μας, η οποία προθυμοποιείται να τους βοηθήσει, με αντάλλαγμα αυτά τα μυστικά (αλλά για καλό σκοπό, σε αντίθεση με τα who knows πλάνα των κακών). Γίνονται πολλά στη συνέχεια, μεταξύ των οποίων ένα μεγάλο (και ενδιαφέρον) plot twist. Δεν συνεχίζω, δεν θέλω να ρίξω spoilers.

Fighting mode: Ελεύθερο πιστολίδι for everyone! Εξοπλισμένη με τόξο (κανονικά βέλη-φωτιάς-δηλητηρίου-bomb arrows), rifle (αυτόματα και μη), shotgun (αυτόματα και μη, πάλι) και το πιστό της handgun, η Λάρα θερίζει τους εχθρούς της με τόση ευκολία, που νομίζουμε πως παίζουμε με τη θηλυκή version του Kratos. Γιατί το λέω αυτό; Αρχίστε τους εχθρούς σας στα melee attacks με τα ορειβατικά σας τσεκουράκια και θα καταλάβετε τι εννοώ. Δεν την είχα συνηθίσει την Λάρα για αδίστακτη δολοφόνο. Σόρρυ, ε; Πολύ ωραίο, πάντως, το combat system, ακριβώς όπως μου αρέσει. Η ελευθερία στην χρήση διαφορετικών όπλων κατά τη διάρκεια της μάχης (αναλόγως την περίπτωση) και η χρήση του cover (που σας προσφέρεται απλόχερα στις περισσότερες περιπτώσεις) κάνει την ανταλλαγή πυρών αρκετά εύκολη. Φυσικά, δεν θα παραλείψω το stealth κομμάτι, το οποίο σας ανταμείβει και με το παραπάνω! Πολλοί οι τρόποι με τους οποίους μπορείτε να κόψετε τον λαιμό των ανήξερων στρατιωτών, όπως το κρύψιμο μέσα σε θάμνους, ο αντιπερισπασμός με μπουκάλια και τενεκεδάκια και η ξαφνική εμφάνιση μέσα από το νερό. Προτείνω να ακολουθήσετε την "ήσυχη οδό", γιατί, όχι μόνο είναι πιο challenging, αλλά και σας δίνει περισσότερο experience.

Από τη Συρία στη Σιβηρία, από τη ζέστη και την υγρασία στα χιόνια και το ψοφόκρυο. Α ναι, ξέχασα τους αδίστακτους μισθοφόρους και τις κατακόμβες με τις δεκάδες παγίδες τους.

RPG genre: Τα 3 skill trees (Brawler, Hunter και Survivalist) σας επιτρέπουν να εξελιχθείτε όπως θέλετε εσείς. Μικρή σημασία έχει όταν φτάνετε προς το τέλος του παιχνιδιού, μιας και θα έχετε πάρει όλα τα διαθέσιμα skills και θα έχετε γίνει το ασταμάτητο θηρίο που θέλετε να είστε. Προσωπικά, δεν προτίμησα κάποιο και τα τίμησα και τα 3, γιατί το play style μου δεν ταίριαζε με ένα συγκεκριμένο αλλά και με τα 3, μοιρασμένα ισάξια. Ό,τι και να κάνετε, όμως, ως πρώτο skill πρέπει να πάρετε, οπωσδήποτε, το Avid Learner, γιατί σας δίνει περισσότερο experience για τα Documents, Relics κτλ. που θα βρείτε στον δρόμο σας, επιτρέποντάς σας να ανεβαίνετε τα levels όπως η Taylor Swift αλλάζει τους άντρες. Από κει και πέρα, διαβάστε προσεκτικά όλα τα skills (κάπου στα 60 πρέπει να είναι, δεν είναι πολλά) και επιλέξτε τον δρόμο που θέλετε να ακολουθήσετε.

Open-World (?) : Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως Open-World το Rise of the Tomb Raider, μιας και, σε συνδυασμό με τα collectibles που μαζεύονται με ποικίλους τρόπους, στους οποίους δεν έχετε πρόσβαση με το καλημέρα, έχει την επιλογή του fast travel (μέσω των campfires), κάτι που σας επιτρέπει να σταματάτε λίγο το story progression και να κάνετε ένα βήμα πίσω, για να πάρετε εκείνο το document που ήταν κρυμμένο πίσω από ένα metal barrier (αυτά τα μίσησα μέχρι να βρω τα bomb arrows τόσο πολύ...!). Ως τεράστιος λάτρης του open-world στοιχείου, χάρηκα πολύ με αυτή τη δυνατότητα, η οποία με κάνει να κυνηγήσω τα collectibles, πράγμα που δύσκολα κάνω, μιας και το ψιλοβαριέμαι.

Επίλογος: Το πρώτο και το καλύτερο. Έτσι το βλέπω το Rise of the Tomb Raider, το Tomb Raider που με έκανε να αγαπήσω περισσότερο την Lara Croft (δεν πρόκειται να πω ψέμματα, η Jolie με έκανε να ερωτευτώ τον χαρακτήρα αυτόν). Η badass, θηλυκή εκδοχή του Nathan Drake (και πηγή έμπνευσης για τη μάνα μου, η οποία ονόμασε το αγαπητό μας Pointer Λάρα) έκανε το Xbox One μου να πάρει φωτιά και έχω να πω πως δεν έχω τελειώσει ακόμα. Μπορεί να τερμάτισα το story mode, αλλά με περιμένουν μπόλικα collectibles και challenges ακόμα. Μέχρι τότε, προτείνω σε όσους δεν το έχουν παίξει ακόμα, να απολαύσουν το Rise of the Tomb Raider (όσοι έχετε Xbox One/360 ή PC, πάρτε το. Όσοι έχετε PS4, περιμένετε λίγο ακόμα), γιατί αποτελεί τουλάχιστον 20+ ώρες εγγυημένης δράσης, περιπέτειας και ποιότητας!

Βαθμός: 8,7

Το Far Cry Primal αποτελεί το δεύτερο (τρίτο, αν μετρήσουμε και το πρώτο Far Cry που πέρασα ελάχιστη ώρα μαζί του) παιχνίδι της σειράς που παίζω, μετά το απίστευτο, κατ' εμέ, Far Cry 3. Οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά υψηλές, από τις πρώτες, κιόλας, φήμες/ειδήσεις σχετικά με το παιχνίδι. Τα γεγονότα να διαδραματίζονται στην εποχή του Λίθου (=Stone Age), η γλώσσα των ανθρώπων που συναντάς να είναι ολοκαίνουρια, φτιαγμένη μόνο και μόνο για τους σκοπούς για του παιχνιδιού. Ως μεγάλος λάτρης των Open-world παιχνιδιών, είχα λατρέψει το Primal πριν καν κυκλοφορήσει. Όταν το έπιασα στα χέρια μου, επιβεβαιώθηκα και με το παραπάνω.

Story mode: Πρώτη σκηνή; Σκυμμένοι, μια ομάδα κυνηγών εξετάζουν προσεκτικά μία αγέλη από μαμούθ. Λίγα λεπτά αργότερα, απομονώνουν ένα κακόμοιρο μικρό και το κυνηγάνε σαν τρελοί. Όλο χαρά που, στο τέλος, το καταφέρνουν, τσουπ! Ένα ωραίο sabretooth αρχίζει και σπέρνει θάνατο, με τον μόνο που να ξεφεύγει να είναι ο Takkar, Ο βασικός πρωταγωνιστής του παιχνιδιού (και αυτός που ελέγχει ο παίχτης). Βρίσκει μία κοπελιά της φυλής του, η οποία του μεταφέρει τα κακά μαντάτα: η φυλή τους ξεκληρίζεται, σιγά σιγά, από δύο αντίπαλες φυλές, οι οποίες σκοτώνουν όποιον Wenja (η φυλή του φίλου μας Takkar) βρουν στο διάβα τους, κοντεύοντας να τους οδηγήσουν σε αφανισμό. Όπως ο Bruce Wayne ορκίστηκε εκδίκηση για τον θάνατο των γονιών του και έγινε ο Batman, έτσι και ο Takkar ορκίστηκε εκδίκηση για τον θάνατο της φυλής του και έγινε ένα μείγμα Batman, Superman και όλης της DC Universe μαζί. Δηλαδή, one mean, MEAN KILLING MACHINE!

Fighting mode: Όπως και στο Far Cry 3 (από δω και στο εξής, θα συγκρίνω το Primal με το Far Cry 3, μιας και, όπως είπα πιο πριν, αυτά τα δύο έχω παίξει και για όσα παιχνίδια έχω παίξει/δοκιμάσει μου αρέσει να σχολιάζω/συγκρίνω), το σύστημα μάχης είναι ελεύθερο, ακριβώς όπως μου αρέσει. Φυσικά, μιας και βρισκόμαστε κάτι χιλιάδες χρόνια πριν, ο Takkar χρησιμοποιεί, στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, clubs (μικρά τσεκούρια προς σφυριά, δηλαδή), τόξα (με ένα βέλος, δύο βέλη, βέλη φωτιάς κτλ.) και spears (δόρατα, που, για μένα, αποτέλεσαν το πιο used weapon σε όλο το παιχνίδι, διότι έχουν το μεγαλύτερο damage όταν τα πετάς). Σίγουρα, όμως, ο συνδυασμός των όπλων, αλλά και των λοιπών "βοηθημάτων" (ναι, υπάρχουν αρχέγονες μολότοφ, δεν είναι καθόλου περίεργο), κάνει την αντιμετώπιση των εχθρών, όποιοι και να είναι αυτοί, πανεύκολη έως "a walk in the park" ή "stealing candy from a baby". Το stealth, για μία ακόμη φορά, αποτελεί μεγάλο μέρος του παιχνιδιού και συνιστώ να το χρησιμοποιήσετε (αν και είμαι λάτρης του "ντου και ξύλο"), γιατί, με αυτό το στυλ, μπορείτε να νικήσετε τον οποιοδήποτε, να καθαρίσετε όποιο camp/bonfire θέλετε και να κυνηγήσετε όποιο ζώο γουστάρετε να κάνετε ταπετσαρία στη σπηλιά σας.

Hunting mode]: Ειδική κατηγορία, μιας και, όπως είναι φυσικό αφού βρίσκεστε σε αυτή την χρονολογική περίοδο, ξοδεύετε αρκετό χρόνο καταδιώκοντας αλύπητα τα ελαφάκια και τα λυκάκια που ζουν ήρεμα και γαλήνια στο περιβάλλον που βρίσκεστε. Τα pelts πάνε για crafting, το κρέας πάει για την κατανάλωσή σας (μούρλια με λίγα πράσινα φυλλαράκια, σαν το μαγειρευτό της μαμάς) και το υπόλοιπο γίνεται παράδειγμα προς τα υπόλοιπα ζωάκια. Μη βρεθείτε στον δρόμο του Takkar, του έχει στρίψει... Είναι τρελός! Ένα tip: μην κάνετε το λάθος και ορμήσετε σε μαμούθ, αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη. Κάτι παρόμοιο έκανα στον πρώτο giant που συνάντησα στο Skyrim και ακόμα πετάει στον ουρανό το πτώμα του χαρακτήρα μου από την ροπαλιά που έφαγε. Α, και μία χάρη: όποιο bitefish πετύχετε, σκοτώστε το και μετά βαρέστε το 2-3 φορές ακόμα. Τα μισώ τα αναθεματισμένα ψάρια!

Taming the wild beasts: Ένα στοιχείο που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν η ικανότητά του χαρακτήρα μας να δαμάζει τα άγρια ζώα που τον περιβάλλουν, κάνοντάς τα άξιους συμμάχους κατά τη διάρκεια της μάχης. Άγρια σκυλιά (τα dhole, όπως λέγονται στο παιχνίδι), λύκοι, jaguar, λεοπαρδάλεις, cave lions και αρκούδες. Διάολε, ακόμα και ασβούς μπορείτε να δαμάσετε! Αξίζει και με το παραπάνο τον κόπο να βρείτε και να δαμάσατε όλα τα διαθέσιμα ζωάκια, αν θέλετε το ανάλογο achievement/trophy. Αν δεν είστε τέτοιου είδους hunter, περιμένετε μέχρι να εμφανιστεί το bloodfang sabertooth. Το καλύτερο και αγαπημένο μου pet του παιχνιδιού, μιας και είναι από τα πιο δυνατά και, φυσικά, μπορείτε να το καβαλήσετε και να νιώσετε τον αέρα να μαστιγώνει το πρόσωπό σας όπως τρέχετε ελεύθερα και ανέμελα ανάμεσα σε δέντρα και όμορφα τοπία, πάνω σε ένα BLOODFANG SABERTOOOOOOOOOOOTH!

Επίλογος: Η συλλογή των παιχνιδιών που έχω στην καλύτερη κονσόλα όλων των εποχών (ναι, μιλάω για το Xbox One και ναι, είμαι fanboy) είναι, ακόμα, μικρή, αλλά αποτελείται από υπέροχα διαμάντια, εκ των οποίων το ένα είναι το παιχνίδι που προσπάθησα να σας περιγράψω. Απόλαυσα όλες τις ώρες που πέρασα μαζί του (πάνω από 80, αν θυμάμαι καλά) και το μόνο που με χάλασε ήταν ένα achievement που δεν κατάφερα να πάρω, λόγω ενός αρκετά χαζού bug. Κατά τ' άλλα, το Far Cry Primal είναι ένα αξιόλογο Open-World, Action-RPG παιχνίδι και το προτείνω στους fans της σειράς και του είδους.

Βαθμός: 8,3