Η πανούκλα ήρθε από την στέπα.
Ο προσανατολισμός της ρωσικής εταιρείας ανάπτυξης Ice – Pick Lodge δεν χρειάζεται μαντικές ικανότητες από την μεριά μας για να γνωστοποιηθεί. Τα Pathologic, The Void και Knock – Knock που κοσμούν το χαρτοφυλάκιό τους έχουν ένα κοινό σημείο, είναι Adventures με έντονο το στοιχείο του τρόμου. Περιμέναμε πως και πως την επόμενη δουλειά της αφού είμαστε θιασώτες των ιστοριών τρόμου και η όρεξή μας για σκοτεινές ψηφιακές εμπειρίες άνοιξε αυτόματα μόλις μάθαμε ότι σκοπεύει να κυκλοφορήσει το Pathologic 2.
Ο τίτλος είναι αποπροσανατολιστικός αφού δεν μιλάμε για sequel του cult τίτλου της αλλά για remake που εξομαλύνει τα πράγματα, εμπλουτίζει τον κόσμο του με φρέσκα game mechanics, αυξάνει σημαντικά το περιεχόμενο και άρα, την διάρκεια. Το Pathologic 2 έγινε πραγματικότητα χάρη σε μια πολύ δυνατή... κλωτσιά. Χιλιάδες users “κλότσησαν” εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια μέσω Kickstarter και συγκέντρωσαν το απαραίτητο ποσό για την ανάπτυξη του φιλόδοξου project. To Pathologic 2 βγήκε στην κυκλοφορία τον φετινό Μάιο, απέχει όμως πολύ από την ολοκληρωμένη έκδοσή του.
Προς το παρόν, αφηγείται τις περιπέτειες ενός από τους τρεις χαρακτήρες που χειριστήκαμε στο πρωτότυπο, του Haruspex. Τα playthroughs του Bathelor και της Changeling βρίσκονται στα σκαριά και θα προστεθούν στο game με επερχόμενα updates. Οι χαρακτήρες τους δεν απουσιάζουν από την ιστορία όμως και τους συναντούμε σε πολλά σημεία της περιπλάνησης μας, συνδιαλεγόμαστε μαζί τους και λαμβάνουμε μια πρώτη γεύση του τι μας περιμένει όταν τους θέσουμε υπό τον έλεγχό μας.
Με λένε Artemy
Το Pathologic 2 μας αναθέτει τον έλεγχο της ύπαρξης του Artemy Burakh, ενός χειρούργου ο οποίος λαμβάνει γράμμα από τον πατέρα του (επίσης χειρούργος) και μεταβαίνει στην γενέτειρά του για να διαπιστώσει τι τρέχει. Η απομονωμένη πόλη βρίσκεται στην καρδιά της στέπας και ανακαλύπτουμε πολύ σύντομα ότι εκεί “τρέχουν” πολλά περίεργα πράγματα. Δεχόμαστε επίθεση μόλις πατάμε το πόδι μας, μαθαίνουμε ότι ο πατέρας έχει δολοφονηθεί και μια φοβερή επιδημία έχει κάνει αισθητή την παρουσία της. Από την πρώτη στιγμή ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εχθρότητα των κατοίκων και ένα σωρό ισχυρούς τοπικούς παράγοντες που μάχονται για τον έλεγχο της κατάστασης. Στο χέρι μας είναι να ανακαλύψουμε ποιος σκότωσε τον πατέρα μας και να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε την καλπάζουσα επιδημία.
Το σενάριο και η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία εξελίσσεται η ιστορία είναι τα δυνατά χαρτιά του Pathologic 2. Ένας χείμαρρος από συναρπαστικούς διαλόγους μας περιμένει για να ξεδιαλύνουμε σταδιακά το μυστήριο του τόπου, να μάθουμε πως λειτουργεί, ποιοι τον διοικούν, τα ήθη και τα έθιμα τους, την λογική που διέπει το απομονωμένο αυτό τμήμα του κόσμου. Όλοι οι NPCs έχουν να προσφέρουν ένα λιθαράκι στην τεράστια εικόνα της πόλης που βρισκόμαστε έτσι κυνηγάμε τους διαλόγους για προσωπική μας ευχαρίστηση.
Οι διάλογοι φυσικά δεν είναι απλά διακοσμητικοί, φτιαγμένοι για να ικανοποιήσουν τις αφηγηματικές ορέξεις μας. Οι επιλογές μας σε αυτούς έχουν την δύναμη να αλλάξουν τα γεγονότα, να καταδικάσουν κόσμο, να ακυρώσουν ολόκληρα events. Μας αρέσει πολύ η παρουσίαση των σημαντικών ενεργειών που προωθούν την αφήγηση σαν σκέψεις του χαρακτήρα, καταχωρημένες σε ειδικό σημείο του μενού του. Βλέποντας τα εικονίδια και διαβάζοντας την περιγραφή τους ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να προχωρήσουν τα πράγματα. Η εισαγωγή μας εντυπωσίασε σφόδρα. Η περιήγησή μας στην κατασκότεινη στέπα, με τελετουργικές φωτιές, ταύρους σε μέγεθος βουνού και μασκοφορεμένες φιγούρες εκπέμπει σκοτεινή μαγεία, υπερφυσικό τρόμο.
Σε επίπεδο προσβασιμότητας και εύχρηστων game mechanics, το Pathologic 2 κάνει σκόνη το πρωτότυπο. Ο χάρτης μοιάζει με διδυμάκι εκείνου που οργώσαμε στο Pathologic αλλά είναι πιο αναλυτικός. Πάνω του μαρκάρονται αυτόματα με κύκλους και εικονίδια τα σημεία που περιλαμβάνουν κρίσιμα γεγονότα για την εξέλιξη της υπόθεσης. Έχουμε την δυνατότητα να τοποθετήσουμε τα δικά μας σημάδια για να κατευθυνθούμε ευκολότερα στις πυκνοχτισμένες γειτονιές. Τα καταστήματα, τα δημόσια κτίρια και τα σπίτια των σημαντικών NPCs έχουν διαφορετικό χρώμα για να τα ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα. Οσμιζόμαστε ότι πίσω από την ύπαρξη του ειδικού ποτού που εμφανίζει τα επόμενα objectives βρίσκονται... αλκοολικοί προγραμματιστές, εντούτοις εκτιμούμε την ύπαρξή του.
Το αριστερό control είναι το χρησιμότερο πλήκτρο όλων. Οι NPCs που έχουν κάτι σημαντικό να προσφέρουν στην προσπάθειά μας “ντύνονται στα λευκά” σαν φαντάσματα για να μην ψάχνουμε στα τυφλά όποιον έχει κάτι σημαντικό ή νέο να μας πει. Έτσι γνωρίζουμε πάντοτε αν έχουμε εξαντλήσει τα θέματα συζήτησης με έναν NPC ή μένουν και άλλα να ειπωθούν. Σε ανοιχτό χώρο, το control εμφανίζει τα σημάδια στον χάρτη και μπορούμε να προσανατολιστούμε σαν να έχουμε πυξίδα μαζί μας. Κρεβάτια για να κοιμηθούμε, αντλίες νερού για να πιούμε επίσης σταμπάρονται για να μην τα ψάχνουμε στην τύχη. Σε μια μόνο περίπτωση ένα κρεββάτι για ύπνο δεν λαμπύρισε. Επίσης θεωρούμε λίγο άκυρο το να μην φωτίζονται και τα έπιπλα που περιέχουν αντικείμενα για πλιάτσικο, οδηγώντας μας σε pixel hunting.
Ο χειρούργος με τα βρώμικα χέρια
Ο χαρακτήρας μας είναι χειρούργος και όφειλε να το αποδείξει, εξ’ ου και το φρέσκο game mechanic των εγχειρήσεων. Με πλήρες και καθαρό χειρουργικό σετ μπορούμε να επιχειρήσουμε την διάσωση τραυματισμένων ατόμων. Αν τα σύνεργα είναι βρώμικα, τους στέλνουμε στον αγύριστο γρηγορότερα, τροποποιώντας την εξέλιξη της ιστορίας και γεμίζοντας ψυχολογικά. Λίγα πράγματα είναι τρομακτικότερα από το να αντικρίζουμε τα ζωτικά όργανα ενός σώματος και να τους προκαλούμε βλάβες με την ατσαλοσύνη μας. Το game mechanic της θεραπείας των ασθενών με την χορήγηση φαρμάκων είναι ένα εξίσου ζόρικο mini game. Σε αυτό πρέπει να χορηγήσουμε τα κατάλληλα χημικά διαλύματα και να μην διαλύσουμε την υγεία του ασθενή αλλά να τον απαλλάξουμε από την μόλυνση. Η μεταμόρφωση του θεάτρου της πόλης σε νοσοκομείο είναι το τελευταίο τρικ που συμπληρώνει την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πραγματικοί θεραπευτές.
Το μέγεθος της πόλης είναι μεγάλο και οι αποστάσεις καλύπτονται δύσκολα με τα πόδια. Αφού ξεποδαριαστήκαμε αρκετές φορές, ανακαλύψαμε τα χαριτωμένα πλάσματα που κάνουν τους βαρκάρηδες και προτίθενται να μας πάνε βόλτα με το ανάλογο αντίτιμο. Το αντίτιμο είναι σχετικά δυσεύρετο συνεπώς δεν μισθώνουμε πολύ συχνά την συγκεκριμένη υπηρεσία, έτσι η πεζοπορία είναι ο συχνότερος τρόπος μετακίνησης. Χρήσιμο το game mechanic του τρεξίματος αλλά δεν βελτιώνει και πολύ τα πράγματα. Το πιο άχρηστο game mechanic του Pathologic 2 είναι το άλμα. Ο κακόμοιρος χαρακτήρας μας σηκώνεται ελάχιστα εκατοστά πάνω από το έδαφος, αρκετά για να σκαρφαλώσει σε επιφάνειες ύψους ενός σκαλιού. Έχοντας συνηθίσει σε σοβαρά jump mechanics άλλων games, επιχειρήσαμε ξανά και ξανά να σκαρφαλώσουμε σε χαμηλούς βράχους που χωρίζουν δύο γειτονιές, να υπερπηδήσουμε χαμηλά εμπόδια σε σπίτια, τζίφος.
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός μας στο game και ο μεγαλύτερος σύμμαχος του replayability. Δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε όλες τις φρικαλεότητες που μας ετοίμασαν οι δημιουργοί στο πρώτο μας πέρασμα. Είναι δεδομένο επίσης ότι το πρώτο μας πέρασμα μπορεί να διαρκέσει ελάχιστα και να δούμε τον χαρακτήρα μας ξέπνοο από εξάντληση, από μόλυνση ή από το ξύλο σε λασπωμένο δρόμο. Οι ώρες της ημέρας κυλούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και η αργή μετακίνηση από σημείο σε σημείο, δυσκολεύει τα πράγματα. Τα σημαντικότερα γεγονότα της όποιας μέρας πραγματοποιούνται είτε είμαστε εκεί για να παρακολουθήσουμε – συμμετάσχουμε, είτε βρισκόμαστε στην άλλη άκρη της πόλης. Οτιδήποτε χάσουμε, εξαφανίζεται οριστικά από το τρέχων playthrough και θα συμπεριληφθεί στις εμπειρίες του επόμενου. Ουσιαστικά χρειαζόμαστε πολλαπλά περάσματα για να συνθέσουμε το τεράστιο παζλ του Pathologic 2.
Το προκαθορισμένο επίπεδο δυσκολίας είναι, κυριολεκτικά, σαδιστικό, κατασκευασμένο για να μας προξενεί δυσφορία. Είμαστε σε θέση να το τροποποιήσουμε σε σημαντικό βαθμό κατεβάζοντας το και μετακινώντας τους δείκτες που καθορίζουν την συχνότητα ικανοποίησης των αναγκών του χαρακτήρα. Οι developers μας εκλιπαρούν να μην το κάνουμε ώστε να βιώσουμε την εμπειρία όπως σκοπεύουν να μας την σερβίρουν. Το Pathologic 2 ξεφεύγει από την λογική της πλειονότητας των Video Games. Στόχος μας δεν είναι να φτάσουμε σε ένα τελικό αποτέλεσμα, να ολοκληρώσουμε με επιτυχία την περιπέτεια αλλά να νιώσουμε όλα τα αρνητικά συναισθήματα που διατρέχουν την ψυχή του χαρακτήρα.
Όσο και να προσπαθούμε, είναι αδύνατο να αποτινάξουμε την αίσθηση του παγιδευμένου ζώου που μας κατακλύζει. Ελάχιστες προμήθειες, εχθρότητα και μίσος από την πλειοψηφία των κατοίκων, ζωτικές λειτουργίες που εξαντλούνται με ταχύτητα αστραπής, επιδημία που εξαπλώνεται, φτώχεια. Όλα τα κακά της μοίρας ενός ανθρώπου πέφτουν πάνω μας, τσεκουρώνοντας την καλή διάθεση που διαθέτουμε. Είναι φανερό ότι το Pathologic 2 δεν απευθύνεται σε όλους μας αλλά μόνο στους gamers με χαλύβδινο στομάχι που αρέσκονται σε αντίστοιχες εμπειρίες. Δεν είναι διασκεδαστικό αλλά καταθλιπτικό και, το μοναδικό κίνητρο για να ασχοληθούμε μαζί του επί 15 και 20 (τουλάχιστον ώρες) έως ότου καταναλώσουμε την πλειονότητα του περιεχομένου του, είναι το σενάριο.
Και πεινάω και βαριέμαι και διψώ και κατουριέμαι
Τα game mechanics που καθορίζουν την επιβίωσή μας είναι αδυσώπητα, απαιτούν συνεχή επίβλεψη σαν να πρόκειται για... νεογέννητο διότι το παραμικρό λάθος στοιχίζει. Ο δείκτης του health έχει άμεση σχέση αλληλεξάρτησης με τους δείκτες της πείνας, της δίψας, της εξάντλησης και της ανοσίας στην θανατηφόρα ασθένεια. Αν η πείνα και η δίψα φτάσουν σε επικίνδυνα επίπεδα, θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι. Αν δεν φροντίσουμε να κοιμίσουμε τον χαρακτήρα μας τα βράδια, θα παραπαίει μέχρι να πέσει ξερός.
Θα περιγράψουμε όλο το game με την λέξη “θεατρικότητα”. Παραστάσεις των γεγονότων της κάθε μέρας γίνονται στο τοπικό θέατρο, τραγωδοί περιφέρονται παντού υπαινισσόμενοι πως τα πάντα είναι τμήμα ενός θεατρικού έργου.
Μέρα με την μέρα, η επιδημία σκεπάζει ολόκληρες γειτονιές της πόλης και σαρώνει τον δείκτη της ανοσίας μας. Μόλις τον μηδενίσει, μολυνόμαστε και η αρρώστια μας κατατρώει μέχρι τέλους. Για να αποφύγουμε τα δράματα, πλιατσικολογούμε όλα τα σπίτια όπου αποκτούμε πρόσβαση, κάδους σκουπιδιών, σώματα ατόμων που καθαρίζουμε, κ.ο.κ. Τα καταστήματα είναι μια καλή πηγή για φάρμακα, φαΐ και ζωτικά αντικείμενα όπως τα νυστέρια και οι προστατευτικές στολές αλλά απαιτούν χρήμα. Αν μας λείπει, το σύστημα ανταλλαγής αντικειμένων λειτουργεί αρμονικά, με εμάς να ζητάμε ένα αντικείμενο και να προσφέρουμε ως αντάλλαγμα άλλο ή άλλα αντίστοιχης αξίας. Το crafting mechanic εμφανίζεται στην πορεία μόλις επιδιορθώσουμε το εργαστήρι του πατέρα μας αλλά η σπανιότητα των αντικειμένων το καθιστά περισσότερο βασανιστικό παρά διασκεδαστικό.
Η αδιάκοπη μεταμόρφωση του κόσμου γύρω μας καθιστά ρεαλιστικότερη την εμπειρία. Ο πολιτισμός αρχίζει σταδιακά να καταρρέει όσο η ασθένεια καταβροχθίζει μεγαλύτερα τμήματα της πόλης και αυτό έχει επίπτωση στα πάντα. Ο πληθωρισμός καθιστά τα αντικείμενα των καταστημάτων πανάκριβα. Οι αρχές κάνουν τα στραβά μάτια αν ξαφρίσουμε σπίτια μολυσμένων ή αν τους σαπίσουμε στο ξύλο τις βραδυνές ώρες. Μπλόκα κόβουν την κυκλοφορία στενεύοντας τα περιθώρια δράσης μας. Οι συνεχείς μεταβολές μας δίνουν την αίσθηση ενός ζωντανού και εξελισσόμενου περιβάλλοντος που κινείται και ανεξάρτητα από τις πράξεις μας.
Βία της πλάκας στην πόλη της φάπας
Το Pathologic 2 θα ήταν καλύτερο χωρίς μάχες, δίχως την παραμικρή χρήση βίας από μέρους μας. Το battle system είναι εξίσου κακό με το πρωτότυπο και εντελώς άχρηστο, σχεδόν καταστροφικό για τα σχέδιά μας. Είναι αλήθεια ότι μας την πέφτουν πολλοί αλήτες στις γειτονιές που βολτάρουμε και ο αριθμός τους αυξάνεται όσο περνάνε οι μέρες. Στις περιοχές που βασανίζονται από την επιδημία, οι μολυσμένοι μαζεύονται γύρω μας σαν τις μέλισσες. Με μεγάλη μας χαρά ξαπλώνουμε τους... λούστρους και τους φασκιωμένους αρρώστους αλλά η χαρά διακόπτεται απότομα μόλις αντιλαμβανόμαστε την επίπτωση στο κοινωνικό μας status.
Όλες οι περιοχές της πόλης μας αντιμετωπίζουν ανάλογα με τις πράξεις μας και δεν χωνεύουν καθόλου όσους σαπίζουν στο ξύλο τους γείτονες τους. Ανταποδίδοντας στα ίσα τις επιθέσεις, γίναμε το πιο μισητό πλάσμα σε πολλά οικοδομικά τετράγωνα. Ακολούθως, αδυνατούσαμε να συνδιαλλαχτούμε με καταστήματα και πλανόδιους εμπόρους, βλέποντας τα φάρμακα και τα τρόφιμα που μας κρατούν στην ζωή να μειώνονται δραματικά. Άχρηστη λοιπόν η βίαιη δράση στο μεγαλύτερο τμήμα του game (υπάρχουν και οι νυχτερινές εξαιρέσεις σε μολυσμένα σοκάκια και τρώγλες) αλλά να ήταν μόνο αυτό.
Το battle system είναι απελπιστικά δύσκαμπτο και τα αποτελέσματά του δεν παρέχουν ίχνος ικανοποίησης. Οι γροθιές είναι αργές, τα όπλα και οι σφαίρες δεν έχουν και καμία φοβερή ανάδραση. Μέσα στα αδιάφορα game mechanics ανακαλύψαμε και ένα ελαφρυντικό. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να τσακίσουμε στο ξύλο ή να κάνουμε σουρωτήρι τους αντιπάλους μας. Διαπιστώσαμε πως, προξενώντας τους αρκετό damage, εγκαταλείπουν την μάχη, σηκώνοντας τα χέρια ή βάζοντάς το στα πόδια πανικόβλητοι. Αν δεν ολοκληρώσουμε το μακελειό που ξεκινήσαμε, μπορούμε να διατηρήσουμε άθικτη την φήμη μας και τις εμπορικές σχέσεις που συνεπάγεται.
Αναζητείται σταθερό frame rate
“Αδυναμία, το όνομά σου είναι optimization” έτσι για να παραφράσουμε και λίγο τον αγαπημένο μας Σαίξπηρ, σχολιάζοντας τα κακώς κείμενα της μηχανής γραφικών. Ξεκινούμε από τα καλά. Το Pathologic 2 είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης που ουδεμία σχέση έχει με το πρωτότυπο. Ένα πολεοδομικό θαύμα ανοίγεται μπροστά στα μάτια μας παρατηρώντας την μορφή της πλέον απόκοσμης ψηφιακής πόλης που έχουμε περπατήσει. Η ομοιομορφία ορισμένων γειτονιών που οφείλεται σε μια προσπάθεια να καταδειχθεί το status των κατοίκων, εξανεμίζεται μπροστά σε οικοδομήματα που αψηφούν τους νόμους της φυσικής όπως το Polyhedron.
Πελώρια κτίρια από ατσάλι μαρτυρούν βιομηχανική δραστηριότητα η οποία “πάγωσε” ενόψει της καλπάζουσας επιδημίας. Παραμερίζοντας την ακαταστασία και την σήψη που κυριαρχεί στο εσωτερικό των σπιτιών, στεκόμαστε στους πανέμορφους πίνακες και τα αντικείμενα αξίας που τα ομορφαίνουν. Η έναρξη μιας συνομιλίας γεμίζει το αριστερό μέρος της οθόνης με το μεγεθυμένο πρόσωπο του συνομιλητή μας, ένα πρόσωπο γεμάτο εκφραστικότητα, κίνηση και συναισθηματικές μεταπτώσεις. Τα πρόσωπα είναι απόκοσμα, δείχνουν πραγματικά βγαλμένα από εφιάλτη, με ευδιάκριτες όμως όλες τις λεπτομέρειες τους. Το ομιχλώδες περιβάλλον, το παίξιμο με το βάθος πεδίου, οι φωτιστικές πηγές, όλα δείχνουν προσεγμένα και καλοφτιαγμένα.
Μέσα στην ευδαιμονία που μας κυριεύει από την φανταστική ατμόσφαιρα ανακαλύπτουμε ότι το frame rate χωλαίνει σαν πυροβολημένη χελώνα σε υπολογιστές πενταετίας και με αξιόλογες κάρτες γραφικών. Η σβελτοσύνη μας, η βιασύνη να πάμε γρήγορα από το ένα μέρος στο άλλο μας δείχνει ότι το σύστημα δεν προλαβαίνει να κάνει rendering την επόμενη γειτονιά, το επόμενο οικοδομικό τετράγωνο, τον κόσμο που περιφέρεται στους δρόμους. Το θέαμα είναι πιο τρομαχτικό από όλες τις δοκιμασίες που περνά ο Artemy και μας ξενερώνει εντελώς. Σε high end συστήματα τα πράγματα είναι εμφανώς καλύτερα αλλά δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε το απαράδεκτο optimization.
Το frame rate δείχνει να μιμείται και το voice acting του Pathologic 2 που παρουσιάζεται διακοπτόμενο. Οι voice actors ακούγονται σε επιλεγμένα σημεία της πλοκής αντί να εκφέρουν το σύνολο των διαλόγων. Η δουλειά τους είναι εξαιρετική περιμέναμε όμως να έχουν εντονότερη παρουσία στο ηχητικό τοπίο. Η μουσική είναι αρκούντως ατμοσφαιρική για να μας δημιουργήσει ανατριχίλα όπως και οι περιβαλλοντικοί ήχοι. Στην περιπλάνησή μας αφουγκραζόμαστε τα πάντα, από τον ήχο της βροχής έως τα έντομα που πετούν τριγύρω και τον ήχο των βημάτων μας.
Ο απροσδιόριστος τρόμος σαν θεατρική παράσταση
Το πρώτο Pathologic έκανε “δραματική” εξόρμηση στον χώρο του gaming, προσφέροντας μια από τις πιο αλλόκοτες εμπειρίες που έχουμε βιώσει. Το Pathologic 2 περιέχει τον σκελετό του πρωτότυπου με ένα καλό οπτικό λουστράρισμα και mini games που στοχεύουν στο να δούμε την ζωή μέσα από τα μάτια του χειρούργου. Η ατμόσφαιρα και το σουρεαλιστικό κλίμα είναι ένας αδιάκοπος βομβαρδισμός των αισθήσεων μας, το σενάριο είναι πιο ομιχλώδες και από το Γουάιττσάπελ την εποχή του Αντεροβγάλτη.
Οι διάλογοι και η ιστορία ερεθίζουν την φαντασία και της αφήνουν αρκετό χώρο για να γεμίσει τα κενά. Είναι μια εικονογραφημένη ιστορία μυστηρίου που ρίχνει γροθιά στο στομάχι διεγείροντας αρνητικά συναισθήματα και δεν προσφέρει ικανοποίηση ή διασκέδαση. Προορίζεται αποκλειστικά για τους λάτρεις του τρόμου και αποφεύγεται από όσους δεν έχουν την υπομονή και την επιμονή να το υποστούν. 30 ευρώ είναι αρκετά για τίτλο γεμάτο κατάθλιψη, προβλήματα στο optimization και άθλιες μάχες.
Θετικά:
- Υποβλητική ατμόσφαιρα φυσικού και υπερφυσικού τρόμου
- Πυκνό σενάριο με ουσιαστικούς διαλόγους
- Κατανοητά και εύχρηστα game mechanics
- Δυνατό replayability
- Κάθε πράξη μας έχει σοβαρές συνέπειες στον game world
- Το έξυπνο A.I. ευθύνεται για την αυτονομία του κόσμου του
Αρνητικά:
- Σοβαρά προβλήματα optimization
- Ελλιπές voice acting
- Κακό combat system
- Απάνθρωπη δυσκολία που προξενεί εκνευρισμό
- Καλλιεργεί αρνητικά συναισθήματα
Βαθμολογία
Γραφικά: 6
Ήχος: 6
Gameplay: 6
Σενάριο: 7
Αντοχή: 6.7
Γενικά: 6.5
Ένα ενδιαφέρον remake σε διαδικασία ανάπτυξης και κατάλληλο για πολύ συγκεκριμένο κοινό.
Γιάννης Μοσχονάς
NEWS
