Niffelheim

Πτώματα και δαίμονες φράζουν τον δρόμο προς την Βαλχάλα.

Το πρώτο πράγμα που τράβηξε το ενδιαφέρον μας στο Niffelheim, το αρχικό ερέθισμα που μας έσπρωξε στην μελέτη του ήταν η ονομασία της εταιρείας ανάπτυξης που το δημιούργησε. Διαβάσαμε Ellada Games και το μυαλό μας πήγε σε συμπατριώτες οι οποίοι στόλισαν το studio τους με το όνομα της χώρας μας, τιμής ένεκεν. Παραδόξως, το όνομα προήλθε από συγγενικό πρόσωπο των δημιουργών του Niffelheim ενώ ουδείς από το αναπτυξιακό team δεν έχει ελληνική καταγωγή. Χαιρόμαστε για το τιμητικό όνομα που επέλεξαν οι developers και ακόμα περισσότερο για το ότι μας κίνησε το ενδιαφέρον να ασχοληθούμε με έναν, πολλά υποσχόμενο, τίτλο.

Η ιστορία του Niffelheim είναι το χρονικό ενός αποτυχημένου Βίκινγκ. Δεν έχει σημασία αν ο χαρακτήρας μας είχε καθαρίσει ολόκληρες στρατιές όταν πολεμούσε και λεηλατούσε με την φυλή του, σημασία έχει ότι τελικά τα κακάρωσε στο πεδίο της μάχης. Ο Βίκινγκ μας απογοητεύτηκε από την ήττα του αλλά πέρασε στον άλλο κόσμο γεμάτος ελπίδα ότι οι Θεοί και οι καλύτεροι πολεμιστές όλων των αιώνων τον περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες στην Βαλχάλα. Διαβαίνοντας το κατώφλι του θανάτου διαπιστώνει ότι τον ακολούθησε και η γκαντεμιά που τον έδερνε όσο ήταν ζωντανός. Ο άτυχος ήρωας βρίσκεται παγιδευμένος στον ενδιάμεσο κόσμο του Niffelheim, στο Καθαρτήριο θα λέγαμε, έναν μεταβατικό τόπο γεμάτο σκοτεινές φιγούρες και θανάσιμους κινδύνους. Ο δρόμος για την Βαλχάλα είναι μπλοκαρισμένος και ο μόνος τρόπος για να τον ανοίξουμε είναι να σκοτώσουμε μια εικοσάδα αηδιαστικά τέρατα που προστατεύουν ισάριθμα κομμάτια του portal που ανοίγει τον δρόμο προς τον Σκανδιναβικό παράδεισο.

Τι στον κόρακα τρέχει σε αυτό τον τόπο;
Το σενάριο του Niffelheim, η λαογραφία του κόσμου όπου περιφερόμαστε, μπορεί να γεμίσει άνετα μια κόλλα χαρτί Α4. Εκνευριστικά κοράκια που έχουν μετατρέψει το κάστρο μας σε κλαδί τους, μαυροφορεμένοι τύποι που μοιάζουν ύποπτα με τον Χάροντα και ελάχιστοι ακόμα NPCs μας αραδιάζουν μικροσκοπικά κείμενα. Εκεί μαθαίνουμε μερικά πράγματα για το Niffelheim, διατυπωμένα με ευπρόσδεκτη αίσθηση του χιούμορ αλλά τίποτα το σπουδαίο. Μετά από αρκετές ώρες παιξίματος, αν ερωτηθούμε για το αφηγηματικό περιεχόμενο του Niffelheim δεν πρόκειται να πούμε και πολλά πράγματα.

Το tutorial είναι στοιβαγμένο σε μια ενότητα του κεντρικού μενού και μας πληροφορεί για τις απαραίτητες γνώσεις, το κρίνουμε πολύ χρήσιμο. Η επιλογή μεταξύ τεσσάρων χαρακτήρων για τα playthrough μας δείχνει να εξασφαλίζει σοβαρό replayability αλλά στην πραγματικότητα οι διαφορές τους δεν είναι αρκετές για να δικαιολογούν τερματισμό με όλους. Θα ήταν προτιμότερο να υπήρχε ένας multiclass χαρακτήρας με άφθονα skills και ικανότητες παρά τέσσερα classes με ασήμαντες διαφορές όπως η αντοχή στα δηλητηριώδη αέρια ή η αυξημένη πείνα λόγω αναπτυγμένου μυικού συστήματος.

Μαζί με το σενάριο και τα classes, πάσχει και το σύστημα των quests. Όλα είναι fetch quests του χειρίστου είδους. Μας ζητούν να πασάρουμε στον quest giver έναν αριθμό από πόρους που έχουμε μαζέψει και αυτός μας δίνει για αντάλλαγμα κάποιο αντικείμενο ή πόρο. Δεν χρειάζεται να βρισκόμαστε δίπλα στον quest giver για να τα παραδώσουμε, τα quests παραδίδονται εύκολα από μακριά και καταχωρούνται στα ολοκληρωμένα quests στο σχετικό μενού μας. Θα ανεχόμασταν τα fetch quests αν μας προμήθευαν xp, skill points, οτιδήποτε θα αναβάθμιζε τον πολεμιστή μας. Επειδή προμηθεύουν αντικείμενα τα οποία βρίσκουμε αλλού ή τα αποκτούμε μέσω crafting, είναι το μελανότερο σημείο του game μετά το σενάριο και το battle system.

Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το battle system του Niffelheim ταιριάζει γάντι στην υπαρξιακή κατάσταση του ήρωά μας. Αν αναλογιστούμε ότι ο πολεμιστής μας πέρασε τις πύλες του θανάτου για να ταξιδέψει στο Niffelheim, θα ήταν παράλογο να περιμένουμε από αυτόν να εκτελεί πολύπλοκες πολεμικές τεχνικές, να ελίσσεται σαν χέλι, να έχει αντανακλαστικά αιλουροειδούς. Ο Βίκινγκ μας κινείται σαν τις μαριονέτες του θεάτρου σκιών, σαν ένας δυσκίνητος Καραγκιόζης με ελάχιστα animations.

Η επίθεση γίνεται με ένα button μόνο, είτε είναι ranged, είτε melee, το οποίο τον βάζει σε auto attack mode, τουτέστιν το κρατούμε πατημένο και ο μαχητής χτυπάει αδιάκοπα ότι βρει μπροστά του μέχρι να το σκοτώσει. Εκτός από το animation αλά Καραγκιόζη της επίθεσης, ο Βίκινγκ μπορεί να αποκρούσει τα εχθρικά χτυπήματα προτάσσοντας την ασπίδα του. Ο τύπος είναι πιο αργός και από την... καθυστέρηση συνεπώς δεν μας συμφέρει καθόλου η εναλλαγή άμυνας και επίθεσης γιατί οι εχθροί προλαβαίνουν να μας χτυπήσουν στα ενδιάμεσα.

Έτσι ξεπαστρεύουμε τα “κακά αφεντικά”
Η... νεκρική ακαμψία του ήρωα, η απουσία αποφυγής, αντεπίθεσης και άλλων πολεμικών μεθόδων, υποβιβάζουν την μάχη στο επίπεδο του αδιάφορου grinding, μιας μηχανικής διαδικασίας χωρίς ενδιαφέρον. Βρισκόμενοι απέναντι σε κάποιο boss του game, οι σφυγμοί μας τραβάνε την ανηφόρα για λίγο και η δράση γίνεται κάπως ουσιαστικότερη. Εκεί επιστρατεύουμε μια αρμαθιά από potions εξασφαλίζοντας την αδιάκοπη ανανέωση του health, κολλάμε στον αντίπαλο, τον φιλοδωρούμε με σπαθιές και τσεκουριές, ενδέχεται να τον περιλάβουμε δε και στα βέλη από μακριά, μειώνοντας λίγο το health bar του. Η τακτική υποχώρηση εμφανίζεται επίσης στα boss fights με εμάς να την κοπανάμε στο πάνω πάτωμα του dungeon από την πλησιέστερη πόρτα όταν δούμε ότι “δεν μας παίρνει”. Στην συνέχεια τρέχουμε στις πλησιέστερες πυγολαμπίδες, ανανεώνουμε το health και επιστρέφουμε για να σφάξουμε το κακομούτσουνο τέρας.

Στην περιπέτειά μας στον κόσμο του Niffelheim γίναμε μάρτυρες σαδιστικών σκηνικών τα οποία αποκαλύπτουν κρυφές τάσεις των δημιουργών του. Το επίπεδο δυσκολίας είναι κλιμακωτό, ξεκινώντας από τους απλούς αντιπάλους και άγρια ζώα και πετώντας μας σιγά σιγά στα βαθιά με bosses και όντα που δεν βγαίνουν εύκολα από την μέση. Καλοδεχτήκαμε την αυξανόμενη δυσκολία και είχαμε προετοιμαστεί να την βαθμολογήσουμε θετικά όταν έπεσε πάνω μας η κατάρα των μάγων της Temple City σαν κεραυνός εν αιθρία. Ξεκάρφωτο quest περιορισμένου χρόνου μας πληροφόρησε ότι οι παρανοϊκοί ιερείς της Temple City απαιτούν την θυσία ενός ειδικού potion ειδάλλως θα εξοργιστούν μαζί μας. Κατάπληκτοι ψάξαμε το διαθέσιμο loot, επισκεφτήκαμε το μαγαζί της Temple City, κινήσαμε γη και ουρανό, μυρίσαμε ακόμα και τα νύχια μας αλλά δεν βρήκαμε πουθενά την προσφορά που ζητούσαν.

Μόλις ο χρόνος μηδενίστηκε, εμφανίστηκε ένας σκελετός δέκα μέτρα έξω από το κάστρο μας για να επιβάλλει την τιμωρία. Αφού ψόφησε μερικές φορές ο πολεμιστής μας και το κάστρο υπέστη τρομερές βλάβες τον σκοτώσαμε. Βλέποντας την μικροσκοπική μπάρα του health που μας απέμεινε ως ποινή για τους θανάτους μας, καταδικάσαμε το ξεκάρφωτο quest ως προβληματικό σχεδιασμό αφού μας αναγκάζει ουσιαστικά ή να εγκαταλείψουμε το playthrough, ή να σερνόμαστε έως ότου βρούμε potions of regeneration. Το πρόβλημα δεν είναι η δυσκολία του quest ούτε το χρονικό περιθώριο αλλά η αδυναμία μας να το ολοκληρώσουμε εφόσον τίποτα δεν μας πληροφορεί για το που θα βρούμε το potion της θυσίας.

Στις μέρες μας όλοι οι developers έχουν εμπεδώσει την ανάγκη μας για ικανοποιητικό σύστημα αναβάθμισης των avatar μας, ανεξάρτητα από το είδος στο οποίο ανήκει το game. Αν το Niffelheim ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας θα έτρωγε φάουλ, κάρτα και τεχνική ποινή για την αδιαφορία που έδειξε στην ανάπτυξη του ήρωα. Το skill tree του είναι ένα μικρούτσικο... δενδρύλλιο με επτά “κλαδιά”. Ο αριθμός τους θα ήταν ικανοποιητικός αν τα skills είχαν πολλά επίπεδα, ήταν ενεργά, εξελίσσονταν στο άπειρο και τροφοδοτούσαν τον πολεμιστή με τεράστιες ικανότητες στην πάροδο του χρόνου. Το ατελείωτο grinding θα ήταν ανεκτό αν κάθε μας δραστηριότητα συνοδεύονταν από λαχταριστά xp. Δυστυχώς τα xp είναι λιγοστά, η ενίσχυση των στατιστικών μας μικρή και η βελτίωση του χαρακτήρα ανεπαρκής.

Με τόση... αρνητίλα που προηγήθηκε αναρωτιόμαστε ποιος ο λόγος να ασχοληθούμε με έναν τίτλο γεμάτο ατέλειες. Η απάντηση είναι ότι τα ψεγάδια ισοφαρίζονται από τις αρετές του. Το πρώτο στοιχείο που μας χάρισε απόλαυση είναι τα χειροποίητα, δισδιάστατα γραφικά. Η αισθητική τους είναι εξαιρετικά ευχάριστη στα μάτια μας και οι λεπτομέρειες που συνθέτουν το περιβάλλον προκαλούν εύκολα τον θαυμασμό. Μαζευόμαστε με δέος μπροστά σε ένα τεράστιο δέντρο με ανθρώπινη μορφή και κλαδιά – ρίζες που θυμίζουν πλοκάμια. Ανατριχιαστικές κατασκευές λαξευμένες στην πέτρα, τρόπαια και τοτέμ με νεκροκεφαλές, γνώριμα παγανιστικά σύμβολα και πολλές ακόμα οπτικές λεπτομέρειες μας περιμένουν για να τις καταβροχθίσουμε λαίμαργα. Δυστυχώς οι εχθροί μας δεν έχουν την ποικιλία που θα θέλαμε έτσι βαρεθήκαμε να σκοτώνουμε σκελετούς, αράχνες, αρκούδες και λύκους. Τα bosses είναι μια παραφουσκωμένη εκδοχή των παραπάνω, μας εντυπωσίασαν όμως με το μέγεθος και την αγριότητά τους.

Στην υπόγεια διάστασή του, το Niffelheim χάνει ένα μέρος της μαγείας του. Τα μπουντρούμια χωρίζονται σε ομοιόμορφα επίπεδα των οποίων η δομή αλλάζει από πέρασμα σε πέρασμα. Μόνο τα άντρα των bosses και κάποιων NPCs ξεχωρίζουν σχεδιαστικά από την σκοτεινίλα και τα μελαγχολικά χρώματα. Ο χάρτης των dungeons είναι δυσκίνητος όσο και ο χαρακτήρας μας, κινείται αργά και τον σώζει μόνο το zoom out που μας προσφέρει πανοραμική εικόνα. Επίσης, τα λιγοστά animations των χαρακτήρων και η κίνηση είναι πολύ δύσκαμπτα για τα γούστα μας.

Επαγγελματίες ρακοσυλλέκτες στην Σκανδιναβία
Ποσοτικά, η συλλογή και η επεξεργασία των πόρων καταλαμβάνουν την μερίδα του λέοντος στο Niffelheim. Στην πράξη, το grinding και το crafting παρουσιάζουν υψηλά επίπεδα εθιστικότητας. Ο Βίκινγκ μας έχει ένα κάστρο για ορμητήριο του. Μέσα στο κάστρο κατασκευάζουμε ένα μικρό αριθμό από crafting stations τα οποία επισκεπτόμαστε συνέχεια φτιάχνοντας εργαλεία και άλλα χρήσιμα πράγματα από τα υλικά που μαζεύουμε. Ο αριθμός των αντικειμένων για crafting είναι επαρκώς μεγάλος ενώ ενθαρρύνεται η γρήγορη αναβάθμιση των crafting stations για να αποκτήσουμε πρόσβαση σε όλα. Η διαδικασία του crafting είναι απλή και πολύ εθιστική. Αποφασίζουμε ποια αντικείμενα θέλουμε για να αποκτήσουμε ισχυρό εξοπλισμό και να αναβαθμίσουμε το κάστρο μας. Κατόπιν βγαίνουμε στην ύπαιθρο ή ξεχυνόμαστε στα dungeons, αναζητώντας τα. Γνωρίζουμε τι ψάχνουμε χάρις στα αναλυτικά εικονίδια που μας δείχνουν ποια συστατικά χρειαζόμαστε για την δημιουργία των ποθητών αντικειμένων. Το crafting επιταχύνεται τρομακτικά όταν πατάμε επανειλημμένως το σχετικό button και ο Βίκινγκ μας παράγει μαζικά τα items που θέλει, έως ότου τελειώσουν οι προμήθειες.

Η συλλογή των πόρων από την ύπαιθρο είναι εύκολη και διασκεδαστική υπόθεση. Μαζεύουμε ότι βρούμε μπροστά μας, πελεκίζουμε δέντρα και ζώα για να πάρουμε κρέας – ξυλεία και τσακίζουμε τα κόκαλα των σκελετών που θέλουν να μας σκοτώσουν. Το μάζεμα των πόρων γίνεται αυτόματα κρατώντας πατημένα τα σχετικά buttons, τα εικονίδια των οποίων βλέπουμε μόλις σταθούμε δίπλα σε πόρο. Οι πόροι ανανεώνονται όποτε ταξιδεύουμε σε άλλη περιοχή ή ξεχυνόμαστε στα dungeons, ουδέποτε λοιπόν βρισκόμαστε χωρίς πράγματα να μαζέψουμε και ζώα να κυνηγήσουμε.

Στα dungeons το grinding λαμβάνει την μορφή του ανελέητου σκαψίματος. Κρατώντας πατημένο το button Υ του gamepad, ο ήρωας σκάβει σαν φυλακισμένος που προσπαθεί να αποδράσει από το Αλκατράζ. Τόνοι χώματος πλούσιου σε σίδηρο, χαλκό, κάρβουνο και άλλες πρώτες ύλες μας περιμένουν να τους κουβαλήσουμε στα σεντούκια μας για να φτιάξουμε πανοπλίες, όπλα και εργαλεία που θα αντέχουν σε καθετί. Το σκάψιμο είναι διασκεδαστικό λόγω ευκολίας αλλά και επειδή τα πετρώματα λειτουργούν σαν fog of war στο dungeon, σκεπάζουν τα δωμάτια και εξάπτουν την περιέργειά μας. Τι κρύβεται πίσω από αυτό το βουνό μπάζα; Ένα σεντούκι με πολύτιμα αντικείμενα για να λεηλατήσουμε ή ένας λύκος πέντε μέτρα με ακονισμένους κυνόδοντες;

Μα πόσο έξυπνη είναι η ιδέα της ανανέωσης του health όταν καθόμαστε πάνω στους πέτρινους θρόνους. Και στην πραγματικότητα θα λύναμε όλα μας τα προβλήματα αν είχαμε έναν θρόνο για να κάτσουμε.

Η περιήγηση στα μενού είναι πολύ εύκολη και γρήγορη και το user interface έχει σχεδιαστεί άριστα. Οι shortcut θήκες του ήρωα επιτρέπουν την άμεση αντικατάσταση του τόξου με σπαθί και ασπίδα, την κατάποση ευεργετικών potions, την τοποθέτηση παγίδων. Το inventory δεν έχει τις διαστάσεις που θα περιμέναμε με δεδομένη την απίστευτη λεηλασία φυσικών και τεχνητών πόρων από εμάς αλλά αποζημιωνόμαστε από τα chests στο κάστρο μας. Είναι μια συστοιχία από σεντούκια που το καθένα τους χωράει όσα αντικείμενα περιέχει το inventory μας. Η τοποθέτηση και η απόσυρση των αντικειμένων γίνεται άνετα και μαζικά.

Μαζικά και εύκολα γίνονται και οι αγορές στο shop της Temple City. Ο πλουτισμός στο Niffelheim δεν είναι εύκολος και το γεγονός κρίνεται θετικό διότι, όσα αντικείμενα και αν μαζέψουμε, κάπου θα μας χρησιμεύσουν, δεν πετάμε ούτε πουλάμε τίποτα. Το κάστρο μας σηκώνει μπόλικες αναβαθμίσεις ενώ τα βοηθητικά κτίρια που το περιβάλλουν μας ανοίγουν νέους ορίζοντες στην επεξεργασία υλικών. Το ψηφιακό περιεχόμενο του Niffelheim είναι σκορπισμένο σε τέσσερις περιοχές με αρκετά dungeons στην καθεμία για να διεισδύσουμε. Τα μπουντρούμια μπορεί να είναι ομοιόμορφα από πλευράς πλασμάτων και σχεδιασμού, το υπόγειο δίκτυο τους όμως φαντάζει ατελείωτο, δημιουργεί αίσθημα κλειστοφοβίας και αποτελεί πανίσχυρο θέλγητρο για να βουτήξουμε στα έγκατα τους.

Το multiplayer του Niffelheim “σκίζει”. Επειδή δεν θέλουμε ο χαρακτήρας μας να σκιστεί από εχθρικά σπαθιά, προτιμούμε το co – op έναντι του PvP αλλά καλοδεχόμαστε την ύπαρξη του τελευταίου. Στο co - op διασκεδάσαμε αφάνταστα επιδιδόμενοι στην... ορυκτολαγνεία, καθαρίζοντας ταυτόχρονα δηλαδή τρία – τέσσερα πατώματα ενός dungeon από το χώμα και τα πετρώματα του. Ασφαλώς η βοήθεια των συναγωνιστών στα boss fights και στις πολιορκίες της σκελετωμένης ορδής είναι ανεκτίμητη καθώς μπορούμε να μοιράσουμε τις δυνάμεις μας και να πλήξουμε τους εχθρούς από όλες τις μεριές. Το co – op ξεχειλίζει από συντροφικότητα, γρήγορη ανάπτυξη και άφθονο grinding πόρων. Στο PvP τα πράγματα σκουραίνουν απότομα. Στο co – op ο μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων είναι το τέσσερα, μπορούμε δηλαδή εμείς και οι φίλοι μας να καταλάβουμε τα σώματα και των τεσσάρων classes.

Στο PvP ο αριθμός εκτινάσσεται απότομα στους 16. Έστω ότι η clan μας αποτελείται από τέσσερις Βίκινγκς με έδρα την περιοχή The Ancient Bear Mound. Οι υπόλοιπες τρεις περιοχές είναι υπό τον έλεγχο ισάριθμων clans με τέσσερις πολεμιστές έκαστη και την ίδια δίψα για νίκη με εμάς. Αμέσως περιορίζουμε τις κινήσεις μεταξύ της περιοχής μας, των dungeons της και της Temple City έως ότου φτιάξουμε αρκετό εξοπλισμό για αποτελεσματικές μάχες σώμα με σώμα. Η επιφυλακτικότητα και ο φόβος μας κυριεύουν. Αναθέτουμε σε μέλη της clan να φυλάνε σκοπιά στο κάστρο όσο οι υπόλοιποι θα σκάβουν, θα συλλέγουν και θα μάχονται στα περίχωρα. Ευτυχώς υπάρχουν τα scrolls τηλεμεταφοράς για να επιστρέψουμε αυτόματα στο κάστρο σε περίπτωση επίθεσης. Ξαφνικά δίνουμε σημασία στο μενού Diplomacy που, μέχρι τότε, το κοιτούσαμε για να απολαύσουμε τα στατιστικά μας κατορθώματα. Στο multiplayer του Niffelheim, το co – op είναι εξαιρετική δραστηριότητα και το PvP αγχωτική αλλά εξίσου διασκεδαστική ενασχόληση, μιλάμε στο σύνολό του για ένα πετυχημένο mode.

Εκτός από την σύγκρουση μεταξύ του πολεμιστή μας και του εχθρικού περιβάλλοντος, τα αυτιά μας έπιασαν και μια άλλη σύγκρουση στο βάθος, την σύγκρουση ανάμεσα στα ηχητικά εφέ και την μουσική υπόκρουση. Την μάχη κέρδισε με μεγάλη άνεση το εκπληκτικό soundtrack του Niffelheim. Η περιπλάνησή μας στην επιφάνεια συνοδεύεται από επικές κέλτικες μελωδίες και ψαλμωδίες που μας θύμισαν κομμάτια του αγαπημένου συγκροτήματος Dead Can Dance. Την στιγμή που το πόδι μας πατάει στο έδαφος ενός dungeon, η μουσική χαμηλώνει, γίνεται ένας ψίθυρος, ακούγεται σαν το σφύριγμα του αέρα μέσα από τις ρωγμές του εδάφους. Υπό τις μυστηριακές αυτές νότες αγωνιζόμαστε στον υπόκοσμο και νιώθουμε δέος μπροστά στους τρόμους που κρύβει. Την ακουστική απόλαυση φρενάρουν λίγο τα εφέ των χτυπημάτων στους εχθρούς, τα μουγκρητά και τα βογγητά, τα κλικ κλακ, τα αχ και βαχ.

Καθαρίζοντας στο Καθαρτήριο
Το ερώτημα που θέτουμε στον εαυτό μας μετά από κάποιες ώρες ενασχόλησης με το Niffelheim είναι το εξής, αξίζει να ασχοληθούμε μαζί του ή είναι προτιμότερο να επιστρέψουμε σε δοκιμασμένες συνταγές του είδους, τύπου Terraria, Don’t Starve κ.ο.κ.; Εκτιμούμε ότι οι 20 με 25 ώρες που θα περάσουμε στο Σκανδιναβικό Καθαρτήριο μέχρι να δούμε το αιώνιο φως της Βαλχάλα, αξίζουν τον χρόνο και τα πολύτιμα ευρώ μας. Η ετυμηγορία μας βασίζεται στο ικανοποιητικό multiplayer, στο ανελέητο grinding και στο crafting που τα γουστάραμε πολύ, στην σύνθεση πανοπλιών με μοναδικές ικανότητες, στο όμορφο soundtrack και στο εύχρηστο σύστημα χειρισμού. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε την εξαιρετική στάση των developers του απέναντι σε εμάς, την κοινότητα των gamers. Οι άνθρωποι της Ellada Games απαντούν προσωπικά σε όλα τα ερωτήματα των χρηστών και επιλύουν βήμα προς βήμα όλα τα προβλήματα με δωρεάν updates.

Θετικά:
- Όμορφα γραφικά, σχεδιασμένα στο χέρι
- Εθιστικό grinding και crafting gameplay
- Σοβαρή χρονική διάρκεια
- Υπέροχο soundtrack
- Συνεχής και δωρεάν ανανέωση του περιεχομένου από τους developers
- Άνετος χειρισμός και εξαιρετικό user interface
- Καλό multiplayer mode

Αρνητικά:
- Μηδαμινό σενάριο
- Δυσκίνητος χάρτης
- Μίζερα animations
- Απλοϊκό σύστημα μάχης
- Αδιάφορα fetch quests
- Μέτριο skill tree και ανεπαρκές σύστημα ενδυνάμωσης του ήρωα
- Ομοιόμορφα dungeons

Βαθμολογία
Γραφικά: 7
Ήχος: 7.5
Gameplay: 7
Αντοχή: 7
Γενικά: 7

Μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια στον χώρο, η οποία σηκώνει αρκετό ραφινάρισμα μέχρι να ανταγωνιστεί στα ίσα τα καλύτερα Survival.

Γιάννης Μοσχονάς